Ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΕΒΗΚΕ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

 

Ο θάνατος του Αντώνη Συκάρη προχθές κατά την κατάβασή του από την κορυφή Νταουλαγκίρι (8.167 μέτρα υψόμετρο) μετά από τεράστια σωματική και ψυχολογική προσπάθεια και έλλειψη πρόσθετου οξυγόνου έριξε σε θλίψη την μεγάλη οικογένεια των ορειβατών και έβαλε σε σκέψεις όσους έχουν τέτοιους υψηλούς και επικίνδυνους στόχους.  

Ο Αντώνης Συκάρης, (1962-2022) ένας από τους πιο σπουδαίους και αγαπητούς Έλληνες ορειβάτες με διεθνή αναγνώριση ήταν πάντα αυτών των στόχων. Στα 32 χρόνια της ορειβατικής του ζωής, ο ακούραστος ορειβάτης και αλπινιστής ανέβηκε  με επιτυχία 170 κορυφές στο εξωτερικό και πραγματοποίησε 66 ορειβατικές αποστολές σε 18 χώρες του κόσμου. Ήταν ο μόνος Έλληνας, που κατάφερε να σκαρφαλώσει 5 από τις 14 κορυφές άνω των 8.000 μέτρων του κορυφαίου ορειβατικού project Grand Slam, ενώ είχε σκαρφαλώσει 63 κορυφές πάνω από τα 4.000 μ. στις Άλπεις. Συμμετείχε ως μόνος Έλληνας στην διεθνή χειμερινή αποστολή 2020/21 στο Κ2 (8.611 μ.) Ο στόχος του Αντώνη ήταν  να γίνει ο πρώτος Έλληνας που θα πατήσει στις 14 υψηλότερες κορυφές του κόσμου (άνω των 8.000 μέτρων), και ο πρώτος άνθρωπος στο κόσμο που θα σκαρφαλώσει όλες τις κορυφές σε ηλικία πάνω από 55 ετών ολοκληρώνοντας το κορυφαίο ορειβατικό project Grand Slam.

Δεν ήταν λοιπόν ένας τυχαίος ορειβάτης, ήξερε πολύ καλά που θα πήγαινε και πίστευε πως χάρη στην εμπειρία του που είχε αποκτήσει σε τόσες κορυφές του κόσμου θα κατάφερνε όταν κατέβει να επιστρέψει στο σπίτι του. Έχοντας δε ζήσει από κοντά τον θάνατο πολλών ορειβατών ήταν διπλά προσεκτικός και κυρίως, σέβονταν το βουνό και ο θάνατός του μοιάζει σαν να αφέθηκε εκεί να τον πάρει ο ύπνος που δεν έχει ξύπνημα. Ίσως θα ήθελε με αυτόν τον τρόπο να τελειώσει τον κύκλο του στα βουνά του κόσμου και να αφήσει εκεί την πνοή του μη αντέχοντας το κατέβασμα στους κάμπους και τις πόλεις. Ίσως πάλι ήθελε με αυτόν τον τρόπο να ζητήσει συγχώρεση από τις κορυφές για την παραβίαση του άβατου, για τον ίδιο και για λογαριασμό όλων που πάτησαν τις κορυφές και να τις εξευμενίσει για την βεβήλωση του κόσμου τους από την εμπορευματοποίηση της ορειβασίας και άλλα τινά.   

Είναι πολλά που θα μπορούσαμε να σκεφτούμε με τον θάνατο του Αντώνη στο επικίνδυνο Νταουλαγκίρι των Ιμαλαίων. Θα όμως μείνουμε με τον θαυμασμό που τρέφαμε για αυτόν τον άνθρωπο όταν τον ακούγαμε ή διαβάζαμε για όσα έβλεπε και ένιωθε από εκεί ψηλά. Τώρα που ανέβηκε ψηλότερα απ’ ό, τι υπολόγιζε, από εκεί που δεν έχει επιστροφή μπορούμε να αναλογιστούμε λίγο και το δίκιο των βουνών που θέλουν να είναι απάτητα και τους θεούς και τους δαίμονες που τα προστατεύουν και καμιά φορά αίρουν την εύνοιά τους χωρίς να κάνουν διακρίσεις...

ΑΘΗΝΑ, 14042022