ΤΟ ΑΥΣΤΗΡΟ ΚΟΥΡΕΜΑ ΤΩΝ ΑΣΤΙΚΩΝ ΔΕΝΤΡΩΝ

 

Τις τελευταίες ημέρες παρατηρήθηκε ένα κύμα διαμαρτυριών από δεκάδες πολίτες, οργανώσεις και συλλόγους αναφορικά με τον τρόπο που κλαδεύονται τα αστικά δέντρα στην Αθήνα αλλά όπως διαπιστώθηκε το ίδιο γίνεται και σε άλλες πόλεις με πολλές παραλλαγές και φυσικά ανάλογα με το είδος του δέντρου και το κλίμα που επικρατεί.

Έτσι αποδεικνύεται πως δεν υπάρχει πουθενά ένας κανονισμός, αν μπορούμε να πούμε για την εκπαίδευση που προαπαιτείται και την πείρα των συνεργείων που κλαδεύουν τα δέντρα.  Οι εργολάβοι που παίρνουν τις δουλειές, φαίνεται πως δεν χρησιμοποιούν ειδικούς γεωπόνους ή δασολόγους που θα επιβλέπουν το κλάδεμα και θα δίνουν οδηγίες για κάθε περίπτωση και οι κλαδευτές εντελώς άσχετοι – ανειδίκευτοι για όλες τις δουλειές και τη μια μέρα κλαδεύουν και την άλλη μπορεί να κάνουν κάτι άλλο άσχετο. Με λίγα λόγια οι εργολάβοι με αυτόν τον τρόπο περιορίζουν όσο μπορούν το κόστος ενώ ακούγεται πως τα κλαδεύουν έτσι για να βγάλουν περισσότερο υλικό που προορίζεται για πέλετ! Όλα είναι πιθανά σε αυτή την φαιδρή χώρα που αναγκάζει τους πολίτες της να την μισούν…

Το κακό δεν είναι τωρινό, έχει αρχίσει από χρόνια, ειδικά από τότε που αρκετοί εργολάβοι πήραν τα γνωστά γερανοφόρα οχήματα που ανεβάζουν ψηλά τους εργάτες και αρχίζουν το πριόνισμα από την κορυφή των δέντρων. Η μεγάλη φετινή κακοκαιρία με τις πολλές καταστροφές και καταπτώσεις δέντρων τους έδωσε ένα ισχυρό άλλοθι να ρημάξουν τα δέντρα σε όλους τους δρόμους και τις πλατείες. Ευκαιρία ήθελαν και οι δήμαρχοι να απαλλαγούν απ’ αυτές τις γρίνιες των δημοτών που έχτισαν σπίτια μέσα στα δάση και από εκεί που καμάρωναν το πράσινο (το πλήρωσαν αδρά αυτό είτε νόμιμα, είτε παράνομα) άρχισαν αν βλέπουν εφιάλτες με φωτιές και χιόνια και τα δέντρα σαν τρομοκράτες.

Οι εργολάβοι άλλο που δεν ήθελαν. Ξέρουν πολύ καλά ότι κανένας δεν θα τους κάνει έλεγχο για ότι κάνουν και πήραν σβάρνα τους δρόμους και αλλοίμονο στα δέντρα που βρήκαν μπροστά τους. Δεν πάει να φώναζαν οι δημότες, οι περαστικοί, οι επισκέπτες. Το βαθύ κλάδεμα ή καρατόμηση (tree topping) εφαρμόστηκε αδιακρίτως σε όλα τα φυλλοβόλα και σε πολλά αειθαλή χωρίς βέβαια να βάλουν πάνω στις τομές (για να μην ξοδεύονται) αλοιφές που να εμποδίζουν το σάπισμα. Στο σάπισμα οφείλονται και τα περισσότερα σπασίματα των κλαδιών από το χιόνι καθώς επειδή ποτέ δεν φροντίζουν τις τομές διαβρώνεται το εσωτερικό τους και σπάνε εύκολα. Αυτή η πρακτική, σωτήρια για το ακρωτηριασμένο δέντρο στην Ελλάδα είναι άγνωστη γιατί κοστίζει. Έκοψαν και πολλά, με έναν περίεργο τρόπο που μάλλον αποτελεί πατέντα. Δεν το κόβουν στη βάση αλλά πολύ ψηλότερα, όχι με την ελπίδα ότι μπορεί να βλαστήσει, αλλά γιατί τους βολεύει και αφήνουν τους κορμούς εκεί, στα πεζοδρόμια, στις πλατείες να σαπίσουν όποτε σαπίσουν χωρίς να νοιάζονται αν εμποδίζουν ή δημιουργούν πρόβλημα. Το χειρότερο είναι ότι δεν μπαίνουν στον κόπο να τους ξεριζώσουν να φυτέψουν ένα καινούργιο δέντρο στη θέση του προηγούμενου. Κοστίζει αυτή η δουλειά σε χρήμα και είναι και οχληρή για όλους.

Τώρα ποια λογική τους υπαγορεύει αυτού του είδους το κλάδεμα, είναι άγνωστο. Σε μια πόλη με ασφυκτικούς δρόμους και η οποία δοκιμάζεται τόσο από τον ήλιο όσο και από τις υψηλές θερμοκρασίες το καλοκαίρι, η ελάχιστη υποστήριξη των δέντρων στους κατοίκους της εξανεμίζεται. Τα καινούργια βλαστάρια δεν προλαβαίνουν να δημιουργήσουν δυνατά και ανθεκτικά κλαριά και τα φύλλα τους τσουρουφλίζονται με τον πρώτο καύσωνα και δεν μπορούν να αποδώσουν ούτε στο ελάχιστο σκιά.

Το ζήτημα με το κλάδεμα των δέντρων στις αστικές περιοχές είναι ανεξάντλητο και θα απασχολεί τις τοπικές κοινωνίες κάθε άνοιξη, χωρίς φυσικά να βρίσκεται ποτέ κοινός τόπος μεταξύ υπηρεσιών και διαμαρτυρομένων. Τούτο ανησυχεί περισσότερο τα δέντρα που από τότε που φύτρωσαν ή τα φύτεψαν δεν περίμεναν πως θα έρχονταν κάποια μέρα που το αυτονόητο, η σκιά τους και η δροσιά τους θα γίνονταν εργαλείο πολιτικής αντιπαράθεσης.  Για τούτο δε ουδόλως φταίνε τα ίδια, αλλά οι άνθρωποι που ήρθαν να κατοικήσουν από κάτω σε όσα βρήκαν ή κατόπιν εορτής διαμαρτύρονται γι’ αυτά που οι ίδιοι φύτεψαν…

Περισσότερο απ’ όλα συμμερίζομαι την αγωνία των πλατάνων που φύτεψαν σε διάφορα σημεία της πόλης (στη φωτογραφία η Διονυσίου Αρεοπαγίτου και Διάκου) τα οποία τυχαίνουν να είναι πολυσύχναστα και καμιά φορά να κινδυνεύουν από τα κλαδιά τους άνθρωποι και αυτοκίνητα. Ούτε στο πιο κακό όνειρό τους δεν είχαν δει κάτι τέτοιο… 

ΑΘΗΝΑ, 19042022