Η ΧΑΜΕΝΗ ΑΡΕΤΗ ΤΟΥ ΣΤΙΓΜΟΜΕΤΡΟΥ

 

Ήθελα από καιρό να το γράψω και να τελικά, εν μέσω καύσωνος το κατόρθωσα. Για την δημοσιογραφία των ημερών μας (έντυπα, τηλεόραση, ραδιόφωνα, ΜΚΔ) που για τους παλαιότερους καμιά σχέση δεν έχει με εκείνη που υπηρετήσαμε οι ωριμότεροι τα περασμένα χρόνια. Είναι φυσικά μεγάλο θέμα και δεν εξαντλείται σε ένα σημείωμα και γι’ αυτό θα περιοριστώ σε ένα μέρος: την έρευνα και την αξιοπιστία των… ειδήσεων.

Η αφορμή μου δόθηκε από την φωτογραφία του μουσικού που εμφανίστηκε στο κήπο του Προεδρικού Μεγάρου με σαγιονάρες και βερμούδα και ξεσηκώθηκε πρωτοφανής θόρυβος - τόσος που κάλυψε τους τριγμούς των δασών που καίγονται σε όλη την Ελλάδα. Γιατί έγινε αυτό και παρέσυρε στον δικτυακό διάλογο και επαγγελματίες δημοσιογράφους; Απλά κάποιος που είδε την φωτογραφία, έκανε ένα σχόλιο χωρίς καν να ψάξει ποιος ήταν ο άνθρωπος αυτός και ποια ώρα τραβήχτηκε. Αυτός είχε δει φαίνεται κάποτε το πρόσωπο του Νικόλα Βουλέλη, διευθυντή της Εφημερίδας των Συντακτών και το φόρτωσε το γεγονός. Αυτό ξεσήκωσε την οργή πολλών και άρχισαν να γράφουν ότι θέλουν μέχρι που το πήρε είδηση ο Ιωάννης Στρατάκης, μουσικός της συμφωνικής ορχήστρας της ΕΡΤ και καταλάγιασε η σκόνη και ευτυχώς ακούστηκαν και κάποιες συγνώμες. Το γεγονός όμως χαρακτήρισε την ημέρα και άφησε σε δεύτερο πλάνο τα όσα έπρεπε να ειπωθούν και να γραφτούν για την δεξίωση και άλλα λειτουργικά που αφορούν το Προεδρικό Μέγαρο.

Δούλεψα δυο δεκαετίες σχεδόν τον περασμένο αιώνα σαν συντάκτης ύλης σε εφημερίδες, τα περισσότερα χρόνια στην Ελευθεροτυπία και εκείνο που έμαθα, κοντά σε μεγάλες μορφές της δημοσιογραφίας (Σεραφείμ Φυντανίδης, Πότης Παρασκευόπουλος, Βαγγέλης Παναγόπουλος, Σήφης Πολυμίλης, Γιώργος Παπαδόπουλος – Τετράδης – αναφέρω αυτούς που ήμουν πιο κοντά λόγω θέσης) ήταν ότι τίποτα δεν φτάνει στο τυπογραφείο χωρίς να το έχουν δει πέντε ζευγάρια μάτια. Αυτό βέβαια δεν ισχύει για την τηλεόραση ή το ραδιόφωνο γιατί λειτουργούν με άλλους χρόνους αλλά υπάρχουν άλλοι κανόνες που ακολουθούν, αν θέλουν  οι συνάδελφοι ώστε να είναι έγκαιροι σε ότι λένε. Φυσικά δεν μιλάμε καν για τα ΜΚΔ όπου όπως θέλει ο καθένας βλέπει τα πράγματα και υπάρχουν στρατιές πρόθυμων να τον ακολουθήσουν και να πάρουν και τα όπλα εναντίον όσων έχουν αντίθετη γνώμη.

Για να φτάσει λοιπόν η εφημερίδα στον αναγνώστη έπρεπε να τηρηθούν όλα αυτά και εργαλείο για την σωστή λειτουργία σε όλες τις φάσεις της παραγωγής της ήταν το… στιγμόμετρο. Ένα εργαλείο που η πλειονότητα των δημοσιογράφων σήμερα αγνοεί (ισχύει και για όλα τα ΜΜΕ καθώς αυτό συμβόλιζε όχι μόνο τον χώρο που είχαν οι εφημερίδες στη διάθεσή τους για να βάλουν τις ειδήσεις αλλά και την ποιότητά τους καθώς συνδυάζονταν ακόμη με την τυπογραφία και όχι την γραφιστική όπως επικράτησε και τις διέλυσε).

Χάρη στο  στιγμόμετρο λοιπόν, λειτούργησαν και άφησαν ιστορία οι εφημερίδες τον περασμένο αιώνα και οι σελίδες τους αποτελούν κιβωτό πληροφοριών στις οποίες συνεχώς ανατρέχουμε. Ένα εργαλείο που θυμόνταν και οι πρώτοι συνάδελφοι που στελέχωσαν τα κανάλια της ιδιωτικής τηλεόρασης και ακολούθησαν εν μέρει αλλά μετά από τόσα χρόνια, ποιος από τους νεότερους το θυμάται; Ένα απλό εργαλείο που χάρη σε αυτό οι εφημερίδες κράτησαν την αξιοπρέπειά τους και τίμησαν την ταυτότητά τους. Ένα τέτοιο εργαλείο αναζητείται σήμερα ώστε να επανέλθει η σοβαρότητα και η εκτίμηση σε όλα τα ΜΜΕ και τούτο καλλιεργήσει και την σχέση κάθε μέσου με τον αναγνώστη και τον θεατή.

ΥΓ. Το στιγμόμετρο που κρατώ είναι κληρονομιά από την μεγάλη «Ελευθεροτυπία». Μου το έδωσε ο Σεραφείμ Φυντανίδης όταν μια μέρα πριν μετακομίσουμε από την οδό Κολοκοτρώνη στην Μίνωος και είναι από τα πιο σημαντικά ενθυμήματα από εκείνη την λαμπρή περίοδο της εφημερίδας και της ελληνικής δημοσιογραφίας εν γένει…  

(Επί Κολωνώ – 25072022)