ΤΟ ΑΜΠΕΛΑΚΙ ΦΕΤΟΣ ΜΑΣ ΧΑΡΙΣΕ ΜΌΝΟ ΖΩΧΟΥΣ

 

Τα άγρια χόρτα ήταν ανέκαθεν το καταφύγιο των ανθρώπων καθώς αυτά φύτρωναν στις εξοχές και τα λιβάδια χωρίς νοικοκύρη και αν τα προλάβαιναν από τα ζώα γέμιζαν με αυτά το στομάχι τους στις δύσκολες εποχές και στις περιόδους που λιγόστευαν τα τρόφιμα. Πολλά δε απ’ αυτά έχουν και ευεργετικές ιδιότητες, πράγμα που τα κάνει περιζήτητα όταν αυτά μάλιστα προέρχονται από σημεία όπου δεν χρησιμοποιούνται φάρμακα και λιπάσματα και οι τιμή τους στην αγορά, όταν φτάνουν βέβαια, είναι αρκετά αλμυρή.

Φυσικά πριν από κάποια χρόνια δεν υπήρχαν τέτοια προβλήματα, όσοι τα μάζευαν πρόσεχαν μόνο να μην είναι μαγαρισμένα από διάφορα ζώα, όπως τα σκυλιά. Τα άλλα ζώα, πρόβατα και κατσίκες δεν τους πείραζαν καθώς αυτά με την κοπριά τους τα βοηθούσαν στην ανάπτυξη ενώ με το πέρασμά τους μέσα από τα χωράφια, «ζύμωναν» τη γη με τα πόδια τους και αυτό έμοιαζε με όργωμα. Εκτιμούσαν δε πολύ περισσότερο εκείνα που φύτρωναν μέσα στους κήπους μετά την καλλιεργητική περίοδο και τέτοια ήταν κυρίως τα ραδίκια και οι ζοχοί. Αυτά βλάσταιναν κάθε άνοιξη, μόλις ζέσταινε ο καιρός στο ίδιο σημείο από τους σπόρους που έπεφταν στη γη και ξαναβλάσταιναν αμέσως μετά τις πρώτες βροχές το φθινόπωρο. Και στις δυο εποχές, ήταν γευστικότατα και εκτιμούνταν απ’ όλους.

Με την απομάκρυνση όμως του κόσμου από την ύπαιθρο και την εξυπηρέτησή τους πλέον από συστηματικές καλλιέργειες τέτοιων λαχανικών και σε διάφορα είδη και ποικιλίες η παραγωγή των αυτοφυών μειώθηκε μέχρι που σε ορισμένα σημεία να έχουν εξαφανιστεί. Τούτο οφείλεται κυρίως στην εγκατάλειψη που έχει ως συνέπεια το αγρίεμα της υπαίθρου η οποία σιγά – σιγά γίνεται δάσος που δεν επιτρέπει την ανάπτυξη της χαμηλής χλωρίδας κάτω από τα κλαδιά. Ένας άλλος λόγος είναι η μείωση της βοσκής καθώς έχουν περιοριστεί κατά πολύ τα ζωντανά ή αυτά είναι κλεισμένα σε μαντριά και ειδικές εγκαταστάσεις χωρίς να έχουν καμιά επαφή πλέον με την ύπαιθρο. Από την άλλη πάλι, τα τελευταία χρόνια όταν ακόμη βοσκούσαν στα χωράφια, τα πρόβατα και οι αγελάδες μέσω της τροφής τους και της κοπριάς της γέμισαν την ύπαιθρο από ξενικά είδη, ορισμένα από τα οποία κυριάρχησαν και παραμέρισαν την ντόπια χλωρίδα. Κραυγαλέο παράδειγμα είναι η εξαφάνιση από πολλές περιοχές του άγριου τριφυλιού και άλλων ειδών που δεν άντεξαν τον ανταγωνισμό. Τα άγρια λαχανικά πάλι ευδοκιμούσαν σε σιτοχώραφα και σε άλλα που είχαν καλλιεργηθεί με καλαμπόκι αλλά και αυτό έχει σταματήσει να γίνεται εδώ και πολλά χρόνια και γη σκλήραινε πολύ κι έτσι και να πέσει κάπου ο σπόρος τους δεν μπορεί να βλαστήσει.  

Έτσι το είδαμε σαν θαύμα φέτος, μετά από τις πρώτες βροχές τον Σεπτέμβριο να γεμίζει το φραγμένο μικρό αμπέλι που έφτιαξα πέρσι σε μια άκρη του μεγάλου χωραφιού και πάει καλά, από ζοχούς και ραδίκια. Από που ήρθε ο σπόρος τους δεν ξέρω αλλά βρήκαν αφράτο χώμα ανάμεσα στα κλήματα και φύτρωσαν χωρίς τον φόβο της βοσκής. Τα άφησα να μεγαλώσουν λιγάκι και μάζεψα προχθές μερικά αφήνοντας κάποια άλλα να μεγαλώσουν αργότερα για να έχουμε μέχρι να πιάσουν τα κρύα και έρθουν τα χιόνια. Από εκεί, από το αμπέλι την πιστεύω πως θα αρχίσουν να πέφτουν σπόροι και να γεμίσει, όπως παλιά το χωράφι απ’ αυτά τα υπέροχα δώρα της φύσης.

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 12102022