ΕΝΑΣ ΓΡΥΛΟΣ ΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗ

 

Με τις «ειδήσεις» ασχολούμαι (και ζω απ’ αυτές) περί τα σαράντα χρόνια και επειδή αυτές δεν πρόκειται ποτέ να σταματήσουν να γίνονται, ελάχιστες πια κρατάω στο μυαλό μου και ακόμη πιο λίγες είναι εκείνες που με εντυπωσιάζουν…

 Τα λέω αυτά γιατί απόψε, σε μια κίνηση ρουτίνας άνοιξα το facebook και πρώτη – πρώτη ανάρτηση ήρθε μια που έκανε ο φίλος Λάκης Ζαρονικόλας από το διπλανό με το δικό μου χωριό Παλαιόκαστρο και αναφέρονταν στη φιλοξενία από τον Πολιτιστικός - Μορφωτικός Σύλλογος Παλαιοκάστρου για δέκατη μάλιστα χρονιά της ομάδας του καθηγητή της βιολογίας KLAUS REINHOLD και 13 φοιτητών του γερμανικού πανεπιστημίου BIELEFELD UNIVERSITAL για συνέχεια της έρευνας για το έντομο Poecilimon veluchianus  το οποίο ζει στην περιοχή από Λαμία μέχρι Καρπενήσι και στην περιοχή της Οίτης και είναι γνωστό σε όλη την Ευρώπη.

 Mε αφορμή αυτή την ανάρτηση έψαξα και βρήκα, όσο μπορούσα βέβαια γιατί οι γνώσεις μου για τα ορθόπτερα και τους γρύλλους των θάμνων είναι περιορισμένες τι είναι ο Poecilimon veluchianus, είδα φωτογραφίες του και είδα πώς αυτό το εκπληκτικό έντονο που κανείς δεν έδινε σημασία στον τόπο μας είναι αντικείμενο μελέτης από σπουδαία πανεπιστήμια του κόσμου και η βιβλιογραφία αρκετά αναπτυγμένη. Θυμήθηκα δε πως αυτό τον καιρό που κόβαμε χορτάρια ήταν τόσα πολλά αλλά δεν μας έκανε καμιά εντύπωση. Χώρια δε που νομίζαμε πως ήταν ακρίδες… Επί πλέον το veluchianus με παραπέμπει να κάνω κι ένα συσχετισμό, με του Άρη Βελουχιώτη αν μου επιτρέπεται και χωρίς να υπονοώ τίποτα, καθώς αυτός κι ένας γρύλος των θάμνων είναι βελουχιώτικοι!

 

Αυτή λοιπόν ήταν για μένα η πιο σπουδαία «είδηση» που είδα χθες στο Facebook και μέσω αυτής σας προτρέπω να αναζητήσετε περισσότερα για τον Poecilimon veluchianus σε σχετικές ιστοσελίδες όπου θα δείτε τι ενδιαφέροντα πράγματα μπορεί να συναντήσει κάποιος στην ελληνική φύση…

 

ΥΓ. Οι φωτογραφίες από διάφορες επιστημονικές σελίδες και ευχαριστώ τους δημιουργούς τους που έσκυψαν στα χώματα της μικρής πατρίδας και φωτογράφησαν τους γρύλλους μας…

ΑΘΗΝΑ, 27052023

 

 

ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ…

Καθώς περνούν τα χρόνια, το πανηγύρι των εκλογών με κάνει όλο και περισσότερο επιφυλακτικό. Όχι γιατί η πολιτική και ο διάλογος έπαψαν να με ενδιαφέρουν αλλά γιατί δεν θέλω η απογοήτευσή μου να επαναλαμβάνεται και κυρίως γιατί δεν θέλω πια οι επιλογές μου να στρέφονται κατά της θέλησης των νεότερων να αλλάξουν όπως αυτοί θέλουν τον κόσμο, έστω και δια της ψήφου και παραμερίζω μπροστά στις δικές τους.   

Μια σειρά εμπειριών μπορώ να τους απαριθμήσω αλλά να επηρεάσω με την επιλογή μου την τροχιά που θέλουν να βάλουν τον κόσμο, το θεωρώ αρκετά ανέντιμο. Η γενιά μου έκανε τις επιλογές της ήδη από την δεκαετία του ’70 και τα αποτελέσματα, καλά και κακά τα είδαμε. Καιρός είναι πια οι σημερινοί νέοι και νέες που μεγάλωσαν μέσα στη μακριά κρίση της τελευταίας 15ετίας να αφήσουν πίσω τους αυτή την στενάχωρη εποχή και χωρίς εμάς που την δημιουργήσαμε στην πλάτη, να ανοιχτούν σε μια καινούργια, πιο σύνθετη ασφαλώς και όπως δείχνουν οι εξελίξεις σε πολλούς τομείς πιο απρόοπτη. Αυτοί είναι εξάλλου που θα απολαύσουν τις επιτυχίες τους και θα απογοητευτούν από τα λάθη τους.

Όχι, η στάση μου δεν είναι συντηρητική, ούτε έχει να κάνει με τα «παλιά, ωραία χρόνια» και τη νοσταλγία μιας άλλης εποχής. Ούτε πάλι, επειδή δεν μπορώ να ακολουθήσω τις εξελίξεις στο TikTok, όπως παιδαριωδώς κάνουν οι πολιτικοί αρχηγοί μας και οι λογής – λογής υποψήφιοι, γκρινιάζω. Αντιθέτως προτείνω να ακούσουμε και να ακολουθήσουμε το ρεύμα των νέων και να πορευτούμε μαζί με τις επιλογές τους. Το σημαντικότερο δε που έχουμε να κάνουμε, είναι να πάψουμε να πιστεύουμε πως ήμασταν καλά παραδείγματα…  

***

Κάτι ήθελα να γράψω κι εγώ για τις εκλογές. Το έφερνα από εδώ, το έφερνα από εκεί, δεν με ικανοποιούσε. Ούτε κάτι ιδιαίτερο που θα μου έδινε αφορμή να μιλήσω, εύρισκα. Χθες όμως είδα μια εικόνα (την έχω δει πολλές φορές αλλά χθες μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση σίγουρα λόγω των ημερών) και πήρα φόρα. Ήταν η εικόνα μιας γιορτής αποφοίτησης από το Πανεπιστήμιο όπου όλοι οι πτυχιούχοι πλέον νέοι και οι νέες ζούσαν μια μεγάλη χαρά της ζωής τους. Έλαμπαν, γελούσαν, αγκαλιαζόντουσαν, έβγαζαν αναμνηστικές φωτογραφίες μπροστά στα Προπύλαια αλλά λίγα μέτρα πιο πέρα, πίσω από τον ανδριάντα του Γρηγορίου του Ε’ και τον πεζόδρομο με τα μπάζα των έργων μια άλλη ομάδα ανθρώπων, έκαναν ότι μπορούσαν να συντομεύσουν την ήδη μικρή ζωή τους…

Δεν θα προχωρήσω σε περισσότερα σχόλια αυτή τη στιγμή. Την βάζω όμως αυτή τη φωτογραφία να δείξω την αποτυχία μιας γενιάς και μιας κοινωνίας και φυσικά των λογής – λογής πολιτικών που έλαμψαν στο προσκήνιο ή το παρασκήνιο αυτά τα χρόνια και αφήνω το θέμα να χειριστούν οι νεότεροι με τον τρόπο που αυτοί θα διαλέξουν…  

ΑΘΗΝΑ, 20052023            

ΟΙ ΠΕΛΑΡΓΟΙ ΣΤΟΝ ΑΝΟΙΞΙΑΤΙΚΟ ΟΥΡΑΝΟ

 

Το θέλει η μέρα σήμερα να τρέχουν άλλοι στις ανθισμένες εξοχές να πιάσουν τον Μάη και άλλοι στις εργατικές συγκεντρώσεις στις πόλεις να φωνάξουν να διαδηλώσουν τα δίκαια των εργαζομένων. Εμείς εδώ πάνω στη μικρή πατρίδα, μέσα στην εξοχή είμαστε ενώ για συγκέντρωση, ούτε για μια παρτίδα πρέφας δεν φτάνουμε αν μετρηθούμε. Γι’ αυτό και μπορούμε με τις ώρες να καθόμαστε να παρακολουθούμε την κίνηση των πελαργών ψηλά στις φωλιές τους που ήδη ετοιμάζονται να υποδεχτούν τους πρώτους νεοσσούς στις κοινότητές τους.

Καλό μήνα να έχουμε όλοι και το νου μας στις κάλπες. Ότι ρίξουμε μέσα να είναι σπόρος ελπίδας….

ΑΘΗΝΑ, 01052023