ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ…

Καθώς περνούν τα χρόνια, το πανηγύρι των εκλογών με κάνει όλο και περισσότερο επιφυλακτικό. Όχι γιατί η πολιτική και ο διάλογος έπαψαν να με ενδιαφέρουν αλλά γιατί δεν θέλω η απογοήτευσή μου να επαναλαμβάνεται και κυρίως γιατί δεν θέλω πια οι επιλογές μου να στρέφονται κατά της θέλησης των νεότερων να αλλάξουν όπως αυτοί θέλουν τον κόσμο, έστω και δια της ψήφου και παραμερίζω μπροστά στις δικές τους.   

Μια σειρά εμπειριών μπορώ να τους απαριθμήσω αλλά να επηρεάσω με την επιλογή μου την τροχιά που θέλουν να βάλουν τον κόσμο, το θεωρώ αρκετά ανέντιμο. Η γενιά μου έκανε τις επιλογές της ήδη από την δεκαετία του ’70 και τα αποτελέσματα, καλά και κακά τα είδαμε. Καιρός είναι πια οι σημερινοί νέοι και νέες που μεγάλωσαν μέσα στη μακριά κρίση της τελευταίας 15ετίας να αφήσουν πίσω τους αυτή την στενάχωρη εποχή και χωρίς εμάς που την δημιουργήσαμε στην πλάτη, να ανοιχτούν σε μια καινούργια, πιο σύνθετη ασφαλώς και όπως δείχνουν οι εξελίξεις σε πολλούς τομείς πιο απρόοπτη. Αυτοί είναι εξάλλου που θα απολαύσουν τις επιτυχίες τους και θα απογοητευτούν από τα λάθη τους.

Όχι, η στάση μου δεν είναι συντηρητική, ούτε έχει να κάνει με τα «παλιά, ωραία χρόνια» και τη νοσταλγία μιας άλλης εποχής. Ούτε πάλι, επειδή δεν μπορώ να ακολουθήσω τις εξελίξεις στο TikTok, όπως παιδαριωδώς κάνουν οι πολιτικοί αρχηγοί μας και οι λογής – λογής υποψήφιοι, γκρινιάζω. Αντιθέτως προτείνω να ακούσουμε και να ακολουθήσουμε το ρεύμα των νέων και να πορευτούμε μαζί με τις επιλογές τους. Το σημαντικότερο δε που έχουμε να κάνουμε, είναι να πάψουμε να πιστεύουμε πως ήμασταν καλά παραδείγματα…  

***

Κάτι ήθελα να γράψω κι εγώ για τις εκλογές. Το έφερνα από εδώ, το έφερνα από εκεί, δεν με ικανοποιούσε. Ούτε κάτι ιδιαίτερο που θα μου έδινε αφορμή να μιλήσω, εύρισκα. Χθες όμως είδα μια εικόνα (την έχω δει πολλές φορές αλλά χθες μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση σίγουρα λόγω των ημερών) και πήρα φόρα. Ήταν η εικόνα μιας γιορτής αποφοίτησης από το Πανεπιστήμιο όπου όλοι οι πτυχιούχοι πλέον νέοι και οι νέες ζούσαν μια μεγάλη χαρά της ζωής τους. Έλαμπαν, γελούσαν, αγκαλιαζόντουσαν, έβγαζαν αναμνηστικές φωτογραφίες μπροστά στα Προπύλαια αλλά λίγα μέτρα πιο πέρα, πίσω από τον ανδριάντα του Γρηγορίου του Ε’ και τον πεζόδρομο με τα μπάζα των έργων μια άλλη ομάδα ανθρώπων, έκαναν ότι μπορούσαν να συντομεύσουν την ήδη μικρή ζωή τους…

Δεν θα προχωρήσω σε περισσότερα σχόλια αυτή τη στιγμή. Την βάζω όμως αυτή τη φωτογραφία να δείξω την αποτυχία μιας γενιάς και μιας κοινωνίας και φυσικά των λογής – λογής πολιτικών που έλαμψαν στο προσκήνιο ή το παρασκήνιο αυτά τα χρόνια και αφήνω το θέμα να χειριστούν οι νεότεροι με τον τρόπο που αυτοί θα διαλέξουν…  

ΑΘΗΝΑ, 20052023