Φέτος κλείνω 40 χρόνια στη Δημοσιογραφία. Μια Δημοσιογραφία
των αφανών, γιατί ως συντάκτης ύλης έτσι θα έμεινα για τους περισσότερους αναγνώστες.
Εφημεριδάς όπως λέμε ακόμη στο σινάφι μας και κάποιοι λίγοι αναγνωρίζουν ότι
υπάρχουμε ακόμη και είμαστε χρήσιμοι στις εφημερίδες. Ήταν μια ενδιαφέρουσα
δουλειά, έζησα την απόλυτη ακμή των εφημερίδων στη δεκαετία του ’80 και του ’90
αλλά δεν ήμουν εκεί όταν πήραν τον κατήφορο όταν άρχισε η κρίση που επέφερε
βαθιές αλλαγές στις εφημερίδες και στα ΜΜΕ γενικώς. Δούλεψα στα περιοδικά, περπατούσα
την Ελλάδα και έγραφα κείμενα για τον τόπο και τους ανθρώπους της και ακόμη για
την Αθήνα. Εδώ και ένα χρόνο ξαναγύρισα στις εφημερίδες, να κλείσω τον κύκλο
και να βγω κάποια στιγμή στη σύνταξη.
Πριν όμως έρθει αυτή η ώρα, η οποία ασφαλώς και θα είναι
συμβολική γιατί δεν λέω να τα παρατήσω, αντιθέτως να προχωρήσω σε ένα
καινούργιο έργο με ιδέες που κρατάω από παλιά και με καινούργια υλικά και
εμπειρίες, είπα να δοκιμαστώ ακόμη μια φορά και στα συνδικαλιστικά μας. Σε μια
εποχή μάλιστα πολύ κρίσιμη για την Δημοσιογραφία αλλά και την αλήθεια που
ψάχνουμε να την βρούμε και δεν την βλέπουμε πουθενά.
Η έκθεσή μου σε αυτές τις εκλογές στοχεύει σε ένα απλό
πράγμα: να ακουστεί και μέσα στην ΕΣΗΕΑ αλλά και παραέξω η φωνή των αφανών (και
των ακτημόνων να μην ξεχνάμε) δημοσιογράφων είτε αυτοί δουλεύουν σε όποιες
εφημερίδες κυκλοφορούν ακόμη, είτε στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο καθώς και τα
ψηφιακά μέσα. Κι ακόμη, να υπάρχει κι άλλος ένας στην ΕΣΗΕΑ να θυμίζει ότι η
Δημοσιογραφία δεν είναι αυτό που ζούμε σήμερα, είτε στους χώρους δουλειάς, είτε
στην εντύπωση του κόσμου αλλά κάτι πιο βαθύτερο, πιο φιλικό με την κοινωνία και
ασφαλώς πιο κριτικό για τα πράγματα που ζούμε…
Είμαστε πολλοί οι αφανείς και πρέπει να ακουστούμε…
Καλή ψήφο σε όλους μας.
ΑΘΗΝΑ, 03022024
Καλή επιτυχία σε όλους!
ΑπάντησηΔιαγραφή