Ένα χρόνο τώρα ελάχιστοι από τους 300 της Βουλής
αναρωτήθηκαν αν πίσω από τον περίφημο σταθμάρχη έχουν και άλλοι ευθύνη για την
τραγωδία των Τεμπών. Χθες, την ημέρα της οργής οι περισσότεροι κρύφτηκαν στα
γραφεία τους και σαν είδαν πως ο κόσμος
τους άφησε το μήνυμα στην αυλή τους, έβαλαν τον φρούραρχο τη νύχτα να…
καθαρίσει. Τόσο λίγοι…
ΑΘΗΝΑ, 29022024
Στην μνήμη ενός σπουδαίου συγγραφέα (27/02/1902 – 20/12/1968)
Από τα πρώτα βιβλία που διάβασα στη ζωή μου ήταν οι «Ουράνιες
βοσκές» του Τζων Στάινμπεκ. Πήγαινα ακόμη στην Τρίτη του Δημοτικού σχολείου αλλά
διάβαζα ότι εύρισκα, είχα προλάβει θυμάμαι να διαβάσω όλα τα βιβλία στη φτωχή
βιβλιοθήκη του χωριού, είχα ξεκοκκαλίσει τον «Θησαυρό των Γνώσεων» και
λαχταρούσα να ρουφήξω όλα τα βιβλία του κόσμου. Τώρα στη βαθιά εφηβεία παραδέχομαι
πως δεν θα προλάβω…
Τέλος πάντων, διάβαζα ότι βιβλίο εύρισκα και ένα απόγευμα
ανακάλυψα έναν θησαυρό. Τέτοιος καιρός ήταν πάνω κάτω, είχε φύγει το χιόνι και
με είχαν στείλει να βοσκήσω το μικρό κοπάδι του σπιτιού στον κήπο του Λεωνίδα
Παπαγιάννη, ενός σπουδαίου συγχωριανού, απόστρατου της Χωροφυλακής που έμεινε αρκετό
καιρό το καλοκαίρι στο χωριό. Ο κήπος που είχε πολλά δέντρα, φιρικιές, ήταν
περιφραγμένος κι έτσι το κοπάδι (επτά κατσίκες και δέκα πρόβατα) δεν ήθελε ιδιαίτερη
προσοχή και μιας και βρήκα ανοιχτή την πόρτα του κατωγιού, μπήκα από περιέργεια
μέσα με σκοπό να δω τι υπάρχει.
Υπήρχαν διάφορα πράγματα, αυτά που συνήθως υπάρχουν σε
αγροτικά σπίτια τα οποία δεν μου κινούσαν κανένα ενδιαφέρον αλλά τα μάτια μου
έλαμψαν και με έπιασε κρύος ιδρώτας όταν ανακάλυψα πάνω σε ένα αμπάρι ένα σωρό
βιβλία από τη σειρά «100 Αθάνατα Έργα» των εκδόσεων «Γεωργίου Παπαδημητρίου».
Άρχισα αμέσως να τα ξεφυλλίζω, κάποια με ενθουσίασαν όπως του Καρόλου Ντίκενς
που ήξερα ήδη, κάποια με άφησαν αδιάφορο. Δεν ήξερα συγγραφείς όπως ο Κόνραντ, Πόε,
ο Μπέρξον και πολλοί άλλοι που έργα τους είχαν κυκλοφορήσει σε αυτή τη σειρά.
Καθώς ήμουν στη βοσκή του κοπαδιού, πράγμα που δεν δυσανασχετούσα
καθόλου όταν με έστελναν (εκτός τις ημέρες που έκανε κρύο ή έβρεχε αλλά ούτε
τότε γλίτωνα) γιατί έτσι εύρισκα χρόνο και ησυχία να διαβάσω. Κοντά στο κοπάδι
μέχρι τα 16 χρόνια μου που με πήρε ο πατέρας στις οικοδομές είχα προλάβει και
διαβάσει τη μισή ελληνική αλλά και ξένη λογοτεχνία χάρη στην πλούσια βιβλιοθήκη
που είχε το Γυμνάσιο Αγίου Γεωργίου. Από το κατώι του Παπαγιάνη που το
καθιέρωσα τότε σαν δανειστική βιβιοθήκη πήρα θυμάμαι τις «Ουράνιες βοσκές» και
τα «Δύσκολα Χρόνια» του Ντίκενς με την υπόσχεση στον εαυτό μου να τα ξαναπάω
εκεί που τα βρήκα. Όντως τα πήγα, τα ξαναπήρα όμως να τα κρατήσω αλλά κάπου
μέσα σε τόσα χρόνια τα έχασα.
Έτσι λοιπόν οι «Ουράνιες Βοσκές» μου κέντρισαν το ενδιαφέρον
και έτσι γνώρισα τον Τζον Στάινμπεκ και έχω διαβάσει μέχρι σήμερα όλα τα βιβλία
του, προτιμώ μάλιστα να τα διαβάζω σε παλιές εκδόσεις, με πολυτονικό και το
χαρτί να μυρίζει χρόνο. Μου άρεσε, με συγκίνησε τότε τα όσα έγραφε για τους απόκληρους,
τους ιδιαίτερους, τους κατατρεγμένους στις Ουράνιες Βοσκές της Καλιφόρνια. Μου
άρεσε όμως περισσότερο όταν προχθές ανακάλυψα στον αγαπημένο μας «Ναυτίλο» (Χαριλάου
Τρικούπη 28, 21 0361 6204) το βιβλίο, όχι βέβαια με το χοντρό εξώφυλλο αλλά
αυτό δεν με πείραξε καθόλου. Το πήρα, και το διάβασα άλλη μια φορά, με
περισσότερη προσοχή βέβαια και συγκινήθηκα περισσότερο τώρα με την τραγική
μοίρα των χαρακτήρων που περιγράφει…
ΑΘΗΝΑ, 27022024
Ακούω ότι ενόψει της αυριανής καθόδου (και όχι απόβασης όπως
λένε κάποια ανεκδιήγητα ΜΜΕ) των αγροτών στην Αθήνα μεταξύ άλλων συζητιέται και
ο αριθμός των τρακτέρ που θα επιτραπεί να μπει στο κέντρο της Αθήνας όπως επίσης
και ρυθμίσεις που θυμίζουν εορταστική επίσκεψη εθνικοτοπικού συλλόγου στον
Άγνωστο Στρατιώτη. Δεν θα μπω στον πειρασμό να σχολιάσω σήμερα τα πράγματα,
έχουμε χρόνο μπροστά μας γι’ αυτά. Δεν μπορώ όμως να τα παρακάμψω και να τα
συσχετίσω με μια ωραία φωτογραφία που πέρασε πριν από λίγο μπροστά από τα μάτια,
της Cyndi Peterson Hash από την σελίδα «Yellowstone
Through The Lens» με βίσωνες να περπατούν ακάθεκτοι μέσα στο χιόνι.
Οι βίσωνες είναι ένα υπέροχο ζώο που κινδύνευσε να
εξαφανιστεί λόγω της επέκτασης του «πολιτισμού» στην αμερικάνικη Δύση και ευτυχώς
και χάρη σε πρωτοβουλίες και πολιτικές που προστάτευσαν το είδος κατάφεραν να
διασωθούν και να αποτελούν ένα δυναμικό στοιχείο της εκεί υπαίθρου. Βλέποντας
την ομάδα αυτών των δυνατών ζώων να προχωρά ακάθεκτη μέσα στο χιόνι σκέφτομαι ποια
δύναμη θα μπορούσε να τους κόψει το δρόμο και μοιραία συσχετίζω την κίνησή τους με τα μηχανοκίνητα σώματα και τις
ομάδες των αγροτών που θα «πατήσουν» την Αθήνα αύριο. Ποιος και με ποιον τρόπο
θα εμποδίσει τα τρακτέρ να παρελάσουν στους κεντρικούς δρόμους και ποιος
παίρνει την ευθύνη να τους βάλει σε μια βάλει να περπατάνε στο μισό δρόμο; Και
από την άλλη, ποιοι από τους αγρότες και βάσει ποιων συμφωνιών θα αποδεχτούν
κάτι τέτοιο, από τη στιγμή που η μοίρα τους δεν έχει διαφορά με εκείνη των
βισώνων πριν από λίγες δεκαετίες στην άγρια Δύση;
ΑΘΗΝΑ, 19022024
Πέρασαν οι εκλογές στην ΕΣΗΕΑ χωρίς να σημειωθούν και τίποτα
σοβαρές αλλαγές στο Προεδρείο και το Διοικητικό Συμβούλιο. Οι παρατάξεις πήραν τις
ψήφους που πάνω – κάτω περίμεναν και οι συνάδελφοι που εκλέχθηκαν δεν
αποτέλεσαν έκπληξη για κανέναν. Η αφεντιά μου τιμήθηκε με 40 ψήφους
(εφημεριδάδες αλλά και νέοι διαδικτυακοί) ήταν οι ψηφοφόροι μου και τους ευχαριστώ
πολύ. Έστω και με αυτές τις 40 ψήφους μου δίνουν το δικαίωμα να μιλάω για τις εφημερίδες
αλλά και την ακτημοσύνη στην Δημοσιογραφία…
Καλή θητεία σε όλους στην ΕΣΗΕΑ… Και καλή δύναμη γιατί οι καιροί που ζούμε δεν είναι καθόλου εύκολοι για τα ΜΜΕ και την Δημοσιογραφία…
ΑΘΗΝΑ, 12022024
THE VALLEY
OF BARNS
Morning has
broken like the first morning ...
Mine is the
sunlight
Mine is the
morning
Born of the
one light Eden saw play
Praise with
elation, praise ev'ry morning
God's
recreation of the new day
Cat Stevens
ATHENS, 06022014
Είναι η καλύτερη συντροφιά το καλοκαίρι οι γάτες για τους εξοδούχους των πόλεων και του κάμπου στα νησιά ή τα ορεινά χωριά τους. Συντροφιά η οποία καμιά φορά μόλις πιάσουν τα κρύα, κυριολεκτικά αφήνεται στην τύχη της. Καθώς μάλιστα τα περισσότερα χωριά αδειάζουν από ανθρώπους, είναι βέβαιο πως κανένα από αυτά τα ζώα δεν θα βρεθεί να προϋπαντήσει στην πόρτα τον άσπλαχνο νοικοκύρη, σαν αυτός επιστρέψει πάλι την άνοιξη στο εξοχικό του. Ο χειμώνας είναι αμείλικτος και καθώς αυτά είναι άμαθα από κυνήγι, θα χαθούν από την πείνα. Μια συνηθισμένη επίσης κατάσταση σε πολλά νησιά και χωριά είναι ένα τσούρμο αδύναμες γάτες και σκύλοι να περιμένουν να ανοίξει η πόρτα κάποιου μαγαζιού να πετάξει κανένα κόκαλο ή τα αποφάγια για να ζήσουν μερικές ημέρες ακόμα μέχρι την άνοιξη.
Έτσι λοιπόν, η ωραία εικόνα από ένα κοπάδι ζωηρότατες γάτες – 13 τον αριθμό,
που βγήκαν με βιασύνη μόλις πήραν είδηση το δικηγόρο – συγγραφέα Μενέλαο
Παπαδημητρίου να φθάνει στο σπίτι του στο Ανθηρό Αργιθέας, από τον διπλανό
αχυρώνα και να παρατάσσεται με υποδειγματική τάξη μπροστά στην αυλόπορτα, αποτελεί
εξαίρεση στον κανόνα της αδιαφορίας για τα ξεχασμένα ζωντανά. Το κοπάδι αυτών
των γατιών, γνωρίζει πως δυο φορές κάθε μήνα ο Μενέλαος, ο οποίος ασχολείται
συστηματικά πλέον με την καταγραφή της ιστορίας της Αργιθέας, θα καταφθάσει στο
χωριό με ένα τσουβάλι κονσέρβες, θα τις ταίσει καλά, θα τις χαϊδέψει, θα
κουβεντιάσει μαζί τους δυο – τρεις ημέρες και σαν φύγει, θα αφήσει στο θαλερό
μπάρμπα Γεωργούλη Κωτή τις υπόλοιπες για το συσσίτιό τους μέχρι την άνοιξη, που
αναλαμβάνει πλέον ο ίδιος την καθημερινή φροντίδα τους.
Δημοσιεύτηκε τον Φεβρουάριο του 2008 στην Ελευθεροτυπία. Τα επόμενα χρόνια το
κοπαδάκι του Μενέλαου Παπαδημητρίου σχεδόν διπλασιάστηκε και σήμερα έχει
γεμίσει το χωριό απογόνους…
Φέτος κλείνω 40 χρόνια στη Δημοσιογραφία. Μια Δημοσιογραφία
των αφανών, γιατί ως συντάκτης ύλης έτσι θα έμεινα για τους περισσότερους αναγνώστες.
Εφημεριδάς όπως λέμε ακόμη στο σινάφι μας και κάποιοι λίγοι αναγνωρίζουν ότι
υπάρχουμε ακόμη και είμαστε χρήσιμοι στις εφημερίδες. Ήταν μια ενδιαφέρουσα
δουλειά, έζησα την απόλυτη ακμή των εφημερίδων στη δεκαετία του ’80 και του ’90
αλλά δεν ήμουν εκεί όταν πήραν τον κατήφορο όταν άρχισε η κρίση που επέφερε
βαθιές αλλαγές στις εφημερίδες και στα ΜΜΕ γενικώς. Δούλεψα στα περιοδικά, περπατούσα
την Ελλάδα και έγραφα κείμενα για τον τόπο και τους ανθρώπους της και ακόμη για
την Αθήνα. Εδώ και ένα χρόνο ξαναγύρισα στις εφημερίδες, να κλείσω τον κύκλο
και να βγω κάποια στιγμή στη σύνταξη.
Πριν όμως έρθει αυτή η ώρα, η οποία ασφαλώς και θα είναι
συμβολική γιατί δεν λέω να τα παρατήσω, αντιθέτως να προχωρήσω σε ένα
καινούργιο έργο με ιδέες που κρατάω από παλιά και με καινούργια υλικά και
εμπειρίες, είπα να δοκιμαστώ ακόμη μια φορά και στα συνδικαλιστικά μας. Σε μια
εποχή μάλιστα πολύ κρίσιμη για την Δημοσιογραφία αλλά και την αλήθεια που
ψάχνουμε να την βρούμε και δεν την βλέπουμε πουθενά.
Η έκθεσή μου σε αυτές τις εκλογές στοχεύει σε ένα απλό
πράγμα: να ακουστεί και μέσα στην ΕΣΗΕΑ αλλά και παραέξω η φωνή των αφανών (και
των ακτημόνων να μην ξεχνάμε) δημοσιογράφων είτε αυτοί δουλεύουν σε όποιες
εφημερίδες κυκλοφορούν ακόμη, είτε στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο καθώς και τα
ψηφιακά μέσα. Κι ακόμη, να υπάρχει κι άλλος ένας στην ΕΣΗΕΑ να θυμίζει ότι η
Δημοσιογραφία δεν είναι αυτό που ζούμε σήμερα, είτε στους χώρους δουλειάς, είτε
στην εντύπωση του κόσμου αλλά κάτι πιο βαθύτερο, πιο φιλικό με την κοινωνία και
ασφαλώς πιο κριτικό για τα πράγματα που ζούμε…
Είμαστε πολλοί οι αφανείς και πρέπει να ακουστούμε…
Καλή ψήφο σε όλους μας.
ΑΘΗΝΑ, 03022024