Ομολογώ πως δεν μου αρέσουν καθόλου οι άνθρωποι αγάλματα που στέκονται ακίνητοι και με δήθεν αδιάφορο και απλανές βλέμμα στην οδό Ερμού ή αλλού στο κέντρο της πόλης περιμένοντας τον περαστικό να σταθεί δίπλα τους να βγει μια αναμνηστική φωτογραφία και να τους ρίξει στο κανένα ευρώ στο κουτάκι μπροστά τους.
Όχι γιατί δεν συμμερίζομαι την ανάγκη αυτών των ανθρώπων, αλλά γιατί πιστεύω πως η επαιτεία είναι μια ειλικρινής στάση και προϋποθέτει την άμεση επαφή των ματιών του επαίτη με τον φιλάνθρωπο συμπολίτη μας και βεβαίως πάνω απ’ όλα η οι κινήσεις του πρέπει να ακολουθούν ένα τυπικό που στοχεύει κατευθείαν στην ευσπλαχνία.
Η επαιτεία έχει στη φύση της κάτι το ωμό που απευθύνεται στο συναίσθημα του άλλου ο οποίος και λυγά από την ανάγκη που εκφράζουν αληθινά η προσποιητά τα μάτια και ο βαθμός αναπηρίας ή της βρωμιάς που κουβαλάει επάνω του ο επαίτης όπως έχει επικρατήσει να λέγεται πλέον ο ζητιάνος. Κατά τη γνώμη μου η πλέον χαρακτηριστική λέξη είναι ο διακονιάρης που κρύβει και άλλες πτυχές αλλά εξοστρακίστηκε από το λεξιλόγιό μας ως μη πολιτικά ορθή όπως και πολλές άλλες όμορφες και γεμάτες ουσία λέξεις.
Εκείνο όμως που με εντυπωσιάζει ιδιαίτερα είναι η διαφοροποίηση αυτών των επαιτών από τους άλλους που έχουμε μέχρι σήμερα γνωρίσει και πιθανόν ελεήσει, κάποια στιγμή που είχαμε τη διάθεση στην καρδιά μας. Γιατί η ελεημοσύνη σε αυτή την περίπτωση είναι θέμα καλής διάθεσης και προέρχεται από μια ποικιλία εσωτερικών παρορμήσεων.
Τούτοι οι νεόκοποι ζητιάνοι της Αθήνας μοιάζει να έχουν βγάλει όλοι την ίδια σχολή που τους διδάσκει επαιτεία – όπως παλιά έκαναν οι διακονιαραίοι από τα Κράβαρα που τόσο καλά περιέγραψε ο Καρκαβίτσας στο «Ζητιάνο» του και σε άλλα κείμενα. Μια σχολή που τους μαθαίνει πως θα προκαλέσουν με σύγχρονα επικοινωνιακά μέσα (έντονο μακιγιάζ στο πρόσωπο, κοστούμια από τη μυθολογία, την ιστορία και τον κινηματογράφο, στάσεις που παραπέμπουν σε μοντέλα και ένα σωρό άλλα πιθανά και απίθανα) που κάνουν την επαιτεία εντελώς σκηνοθετημένη τόσο μάλιστα που πολλοί την βλέπουν σαν εορταστικό ντεκόρ ή διαφημιστικό τρικ μπροστά και κοντά σε ακριβά εμπορικά καταστήματα...
Δεν ξέρω σε ποιο βαθμό συγκινούν τον φιλεύσπλαχνο Έλληνα αυτοί οι επαίτες οι οποίοι όπως κατάλαβα, οι περισσότεροι προέρχονται από χώρες της Ευρώπης και κρίνοντας από την πυκνή τους παρουσία στους εμπορικούς δρόμους νομίζω πως τα καταφέρνουν πολύ καλά και βρίσκουν πολλούς μιμητές από Έλληνες ή άλλους αλλοδαπούς. Διαπίστωσα όμως και μια διαφορά μεταξύ τους. Όπως ένας μελαμψός άνδρας για παράδειγμα που φοράει μια κακοραμμένη κελεμπία και βάφει το πρόσωπό του άσπρο δεν έχει πάρει τα σχετικά μαθήματα και ξεχωρίζει σαν τη μύγα μέσα στο γάλα από τους ομότεχνούς του οι οποίοι μάλιστα πρέπει να έχουν και ένα σύστημα προστασίας γύρω από το χώρο που επαιτούν γιατί γι’ αυτόν η Ερμού για παράδειγμα μοιάζει να είναι απαγορευμένος τόπος!
Είναι ένα τεράστιο προς ανάπτυξη θέμα αυτού του είδους η επαιτεία και άλλους πρέπει να απασχολήσει με την εξάπλωσή του. Εγώ απλά βλέποντάς τους στην οδό Ερμού μου ήρθε η σκέψη πως ακόμα και η ζητιανιά να αποδώσει στις μέρες και να την πάρουν σοβαρά οι όποιοι φιλάνθρωποι πρέπει οι επαίτες να έχουν βγάλει μια καλή σχολή γιατί αλλιώς δεν θα έχουν καμιά προκοπή !!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου