ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΑΓΡΟΤΕΣ

Πόσες ημέρες κράτησαν τα μπλόκα των αγροτών στους δρόμους, μόνο όσοι από πραγματική ανάγκη υποχρεώνονταν να μετακινηθούν το γνωρίζουν. Οι υπόλοιποι το βλέπαμε στις οθόνες της τηλεόρασης και ο καθένας μας έπαιρνε θέση αναλόγως. Το ίδιο πάλι δεν γνωρίζουμε κατά πόσο ικανοποιήθηκαν τα αιτήματά τους και τι κέρδισαν για να αφήσουν πάλι ανοιχτούς τους δρόμους.

Εκείνο που δεν θα μάθουμε ποτέ είναι, αν όντως τα αιτήματά τους ήταν αληθινά και αν αυτός ο κόσμος που έκλεισε τους δρόμους καταλαβαίνει πραγματικά σε τι κατάσταση βρίσκεται μετά την τριαντάχρονη και πλέον αποδόμηση του αγροτικού κόσμου της Ελλάδας και την πλήρη απαξίωση της δύναμής του ως στοιχείο οικονομίας και φορέα πολιτισμού και παραδοσιακών αξιών.

Τριάντα χρονών ερωτήματα που καλούνται να απαντήσουν από κοινού, παλαίμαχοι και νεόκοποι πολιτικοί, σπουδαγμένοι τεχνοκράτες πλασιέ υπηρεσιών, έμποροι μηχανημάτων και προϊόντων της χημικής βιομηχανίας και αγρότες που έπεσαν στη σούπα με τα πολλά λεφτά και καήκαν. Το αποτέλεσμα αυτής της άθλιας πορείας όλης της ελληνικής υπαίθρου και όχι μόνο των αγροτών του κάμπου το πληρώνουν φυσικά όλοι από τους προαναφερόμενους, αλλά αυτοί που αντιδρούν φανερά είναι μόνο ορισμένοι αγρότες που ενώ στην πραγματικότητα είναι ακόμα ο πιο δυνατός κρίκος στην αλυσίδα των μεγάλων συμφερόντων αποδεικνύεται τελικά να είναι ο πιο ανίσχυρος και οι αιτίες για αυτό είναι πολλές.

Η βασικότερη απ’ όλες κατά τη γνώμη μου δεν είναι η γενική παιδεία των ίδιων των αγροτών αλλά αυτών που ανέλαβαν εδώ και αρκετά χρόνια να διαχειριστούν το μέλλον της ελληνικής υπαίθρου λησμονώντας πως οι περισσότεροι γεννήθηκαν στην αυλακιά του χωραφιού ή στου μαντριού τη γωνιά. Τα προσωπικά κόμπλεξ που κουβαλάνε και η κλιμακούμενη απληστία τους έκαναν την ελληνική ύπαιθρο από παράδεισο αυτάρκειας σε κόλαση επιβίωσης για τους αγρότες.

Οι αγρότες λοιπόν άφησαν τους δρόμους ελεύθερους να κινηθούν τα φορτηγά με τα αγροτικά προϊόντα από τις βαλκανικές χώρες που καταναλώνουμε γιατί κανένας φαίνεται πως δεν καλλιεργεί πια τίποτα σε αυτό τον ρημαγμένο τόπο και φυσικά να κινηθούν οι εκδρομείς προς τους χειμερινούς τουριστικούς προορισμούς που πόνεσαν περισσότερο απ’ όλους γιατί εκτός των άλλων οι επιχειρηματίες αυτών πίστεψαν πως αν γίνονταν από αγρότες, ξενοδόχοι και εστιάτορες θα ζούσαν πάντα πλούσια. Οι καλές ημέρες όμως πέρασαν και αυτοί δείχνει πως τώρα έμειναν τότε χωρίς χωράφι και τώρα μένουν και χωρίς πελάτη!

Τέλος πάντων μπορούμε πλέον να κυκλοφορούμε ελεύθερα στους ελληνικούς δρόμους και καθώς ανοίγει και η άνοιξη καλό είναι να βγαίνουμε όποτε μπορούμε στην ύπαιθρο κι εκεί να αναζητούμε , όχι από την οπτική του life style που κάνει η τηλεόραση και ορισμένα περιοδικά, αλλά αυτό που είναι η αληθινή ζωή της ελληνικής υπαίθρου και τους πραγματικούς της ανθρώπους που αν και αγρότες δεν κατέβηκαν σε κανένα μπλόκο ούτε και ποτέ διεκδίκησαν κάτι περισσότερο απ’ ότι μπορούσε να τους δώσει ο τόπος τους.

Αυτοί οι άνθρωποι είναι ελάχιστοί και ξεχωρίζουν από το ύφος τους και την ηλικία τους και φυσικά είναι οι δάσκαλοι της διαχρονικής επιβίωσης στον ελληνικό χώρο. Οι δάσκαλοι που κανένας ποτέ δεν ζήτησε τη γνώμη τους και την κατάθεση της εμπειρίας τους από τον πραγματικά μεγάλο αγώνα που έκαναν να αναστήσουν τη δεκαετία του ΄50 την κατεστραμμένη από την Κατοχή και τον εμφύλιο πόλεμο Ελλάδα και τα κατάφεραν.

Ο Κωνσταντής Τσιατσιάνης και η Γεωργία, στο τζάκι μπροστά των οποίων στον οικισμό Λαγκαδάκια των Βραγιανών Δήμου Αχελώου στην Αργιθέα γράφω αυτές τις αράδες τα κατάφεραν και ακόμα επιμένουν. Αυτοί και λίγοι άλλοι απόμειναν ακόμα σε όλη την περιοχή να δείχνουν πως άλλη μοίρα άξιζε σε αυτόν τον μοναδικό τόπο που ζούμε…

ΥΓ. Η περίπτωση του Κωνσταντή και της Γεωργίας αλλά και των λίγων άλλων κατοίκων του οικισμού που ζουν μόνιμα στα Λαγκαδάκια από τότε που γεννήθηκαν και έζησαν με τη γεωργία, την κτηνοτροφία και την αλιεία στον Αχελώο είναι ένα τεράστιο πεδίο μελέτης της αληθινής ζωής της ελληνικής υπαίθρου και όσο μπορώ θα ασχοληθώ με αυτούς.