Ο ΧΕΙΜΩΝΑΣ ΦΕΤΟΣ ΣΤΟΝ ΑΧΕΛΩΟ

Το ταξίδι στα Λαγκαδάκια των Βραγγιανών της Αργιθέας όπου να’ ναι τελειώνει και αποχαιρετάμε σε λίγο τον ωραίο τόπο που βρίσκεται, όπως όλη εξάλλου η χώρα, στην καρδιά του χειμώνα. Ο φετινός μάλιστα που χαρακτηρίζεται από πολλές βροχές στην περιοχή μπορεί να χαρακτηρισθεί ήπιος καθώς ούτε το χιόνι έφτασε όπως άλλες χρονιές ως το γιαλό του Αχελώου, ούτε πάλι έκανε μεγάλες παγωνιές που καταστρέφουν συνήθως τα δέντρα και ταλαιπωρούν περισσότερο τα διαρκώς χειμαζόμενα κοπάδια.

Λέγεται πως όταν οι χειμώνες στην περιοχή ήταν ήπιοι, προεξοφλείται κάπως η επιβίωση των κοπαδιών ως την άνοιξη και βεβαίως διευκολύνονταν η γεωργία και άλλες σχετικές εργασίες. Βέβαια το αντίκρισμα μιας τέτοιας κατάστασης ήταν η έντονη λειψυδρία αλλά απ’ αυτό το φαινόμενο ο τόπος ήταν συνηθισμένος και οι καλλιέργειες προσαρμοσμένες.

Έτσι ζούσαν μέχρι πριν από δυο – τρεις δεκαετίες στην περιοχή δεκάδες οικογένειες που πάλευαν σκληρά με τη γη τους και στόχος τους ήταν η επάρκεια των παραγόμενων αγαθών για μια χρονιά. Όσοι δεν τα κατάφερναν καλά υπέφεραν ενώ πολλοί ήταν εκείνοι που αναζητούσαν μεροκάματο σε άλλους τόπους και μόλις έκαναν ένα μικρό κομπόδεμα επέστεφαν στο σπιτικό τους και «μπάλωναν» διάφορες τρύπες της επιβίωσης. Στο μεταξύ ένας μεγάλος αριθμός από αυτούς τους ανθρώπους «άνοιγε τα μάτια του» στα ξένα και έβλεπε πως εκεί που ζούσαν δεν υπήρχε κανένα μέλλον. Έτσι αποφάσιζε να μείνει εκεί που εύρισκε δουλειά και σαν σταθεροποιούσε κάπως ένα μικρό εισόδημα έπαιρνε τη μεγάλη απόφαση να μεταφέρει και την οικογένειά του στον καινούργιο τόπο διαμονής του.

Έτσι σιγά – σιγά από τα μέσα της δεκαετίας του ’60 άρχισε η πληθυσμιακή αποψίλωση της περιοχής και κορυφώθηκε στα μετά το 1981 χρόνια. Το αποτέλεσμα είναι σήμερα ολόκληρη η περιοχή όχι μόνο του Δήμου Αχελώου αλλά και των ομόρων του στην Αργιθέα αλλά και στην Άρτα και την Ευρυτανία να είναι σχεδόν ακατοίκητοι και βεβαίως να μην παρατηρείται καμία πλέον δραστηριότητα σε κανένα τομέα. Τα μόνο δε χρήματα που φτάνουν εκεί είναι οι αγροτικές συντάξεις των γερόντων που αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία των μόνιμων κατοίκων και ολοένα και λιγοστεύουν καθώς οι ηλικίες αυτές αποσύρονται στους μακρινούς ουρανούς με το παράπονο της μοναξιάς και της έλλειψης του γείτονα!

Φυσικά και δεν μπορούν να θεωρηθούν αυτοί οι άνθρωποι παραμελημένοι γιατί εδώ και χρόνια έχουν φτάσει οι δρόμοι στις πλατείες των χωριών και από εκεί σε κάθε οικισμό, το ηλεκτρικό και το τηλέφωνο δεν λείπει από κανένα σπίτι και γιατροί υπάρχουν αρκετοί. Αυτά τα κοινωνικά αγαθά έφτασαν κάπως καθυστερημένα περιοχή αλλά δεν στάθηκαν ικανά ούτε τους τελευταίους να κρατήσουν στον τόπο τους ή να κάνουν κάποιους να γυρίσουν πίσω και να αναστήσουν τα κλειστά πατρογονικά και να ζωντανέψουν τη γη τους με τη βοήθεια φυσικά της πολιτείας και βεβαίως της τεχνολογίας.

Κανένας δεν γύρισε πραγματικά πίσω πλην ορισμένων συνταξιούχων που όσο τους επιτρέπουν οι δυνάμεις τους κάνουν κάποιες μικροκαλλιέργειες και διατηρούν λιγοστά ζωντανά. Αυτές οι καλλιέργειες μαζί με εκείνες των ελαχίστων ενεργών ηλικιωμένων που δεν έφυγαν ποτέ από τον τόπο τους είναι και οι αγροτικές δραστηριότητες που και δυο φορές βαρύ χειμώνα να κάνει πλέον, ουδόλως θα θιχτούν και αν πάλι γίνει κάποια ζημιά, ένα είναι βέβαιο πως κανένας δεν πρόκειται να πεινάσει…