Ο ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΤΗΣ ΑΠΟΘΗΚΗΣ

Δεν μπορεί, αυτό τον δύσκολο καιρό που περνάμε και μας τον υπενθυμίζουν διαρκώς οι «ειδήσεις» το μυαλό οποιουδήποτε δει ένα θησαυρό απλωμένο σε ένα πάτωμα αποθήκης και ένα τμήμα του κρεμασμένο από το ταβάνι να μην πάει στα σκληρά μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση για την οικονομία και η σκέψη του να ακροβατήσει από τα spreads και τα ομόλογα ως την πείνα που αποδεκάτισε κόσμο και κοσμάκη στην Κατοχή…

Ο Λάζαρος μαζί με τον μπάρμπα Κωνσταντή Τσιατσιάνη

στο χωράφι με τα καλαμπόκια.

Ο «θησαυρός» επί του προκειμένου είναι το καλαμπόκι της χρονιάς που σόδευσαν μετά από σκληρή δουλειά από τα γόνιμα παραποτάμια στον Αχελώο χωράφια τους, η οικογένεια του Λάζαρου και της Πανωραίας Τσιτσιάνη στον οικισμό Λαγκαδάκια των Βραγγιανών Αργιθέας. Οι Τσιατσαναίοι συνεχίζουν να καλλιεργούν αυτό το πολύτιμο φυτό για συμπληρωματική τροφή του μικρού κοπαδιού τους και των γουρουνιών που εκτρέφουν για τις ανάγκες σε κρέας του μικρού καταστήματος που κληρονόμησαν από τους προγόνους τους και το διατηρούν εδώ και αρκετά χρόνια στον οικισμό. Σημειώνουμε, πως ο Λάζαρος και η Πανωραία παρά την ώριμη ηλικία τους είναι το νεώτερο ζευγάρι στην περιοχή όπου μόνο λίγοι γέροντες κατοικούν και φυσικά πως είναι και οι μόνοι που συνεχίζουν να καλλιεργούν τη γη τους σύμφωνα με τους κανόνες της παραδοσιακής οικιακής οικονομίας και ακόμη πως το έργο τους υποστηρίζεται από τον γιο τους Πάνο που μένει ακόμα μαζί τους.

Και στη μεταφορά του το καλαμπόκι ακολουθεί

τον παλιό τρόπο στην πλάτη της Κούλας.

Ο Λάζαρος και η Πανωραία συνεχίζουν να πράττουν όσο λίγοι άλλοι το αυτονόητο σε αυτό τον κόσμο και σπέρνουν όσο τους επιτρέπει η δύναμή τους και το χώρο που διαθέτουν. Η σοδειά τους είναι ανάλογη με την φροντίδα των σπαρτών και βεβαίως από την προφύλαξή τους από τα άγρια ζώα ή καμιά φορά από τις ιδιοτροπίες του καιρού. Στόχος τους όπως είπαμε πιο πάνω, είναι η κάλυψη των αναγκών του ως την επόμενη σοδειά και προς τούτο η κατανάλωση των προϊόντων του χωραφιού γίνεται βάσει ορισμένου προγράμματος κι επειδή κανένας δεν ξέρει τι μπορεί να συμβεί, πάντα κρατείται σε ένα σημείο της αποθήκης μια μικρή ποσότητα ασφαλείας για τις δύσκολες στιγμές που μπορεί να έρθουν.

Σαν φτάσει στην αποθήκη ο «θησαυρός» της σοδειάς

συνεχίζει να θέλει την φροντίδα του

Αυτό φανερώνει και η αποθήκη που το πάτωμά της είναι γεμάτο ρόκες από καλαμπόκια ενώ ένα πολλές από αυτές πλεγμένες μεταξύ τους με ένα εξαιρετικά λεπτό και δύσκολο τρόπο κρέμονται σε αρμαθιές από το ταβάνι. Σε πολλούς που δεν γνωρίζουν αυτό μπορεί να φανεί ως «εργόχειρο» στον ελεύθερο χρόνο του καλλιεργητή και μπορεί η εκτίμηση αυτή να έχει μια βάση. Αυτό όμως που κάνει την Πανωραία, να πλέξει με τις φλούδες από τα καλαμπόκια είναι αφενός μεν η προστασία μιας ποσότητας από την υγρασία και τα τρωκτικά αλλά με την τέχνη της περιποιεί και τιμή στον καρπό που στηρίζει το σπίτι της.

Πρώτη ύλη για τον πλαστό που φτιάχνει η Πανωραία,

το δικό τους καλαμποκάλευρο.

Η άλλη περίπτωση που κρύβεται κάτω από το πλέξιμο των καλαμποκιών και το κρέμασμά τους στην αποθήκη ήταν η επιλογή για το σπόρο της επόμενης χρονιάς αλλά τούτο το έχουν ακυρώσει οι εταιρείες που πουλάνε κάθε λογής υβρίδια και ελέγχουν απόλυτα τους καλλιεργητές που έχουν γίνει όμηροί τους. Αυτό όμως είναι κουβέντα μιας άλλης στιγμής…

Τούτο όμως που βλέπουμε στην αποθήκη των Τσιατσιαναίων είναι το αυτονόητο για την καλλιέργεια το οποίο, ενώ είναι το κλειδί για την συνέχεια στον αειφορικό κύκλο της ζωής έχει εντελώς παραμεριστεί και απαξιωθεί σαν έννοια. Ο Λάζαρος όμως και η Πανωραία το συνεχίζουν γιατί ποτέ δεν έφυγαν από τον τόπο που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν και το έμαθαν από ανθρώπους που έζησαν και ζουν ακόμα μαζί τους και θυμούνται τα χρόνια της Κατοχής και την πείνα. Τότε που ένα σπυρί καλαμπόκι είχε μεγαλύτερη αξία ακόμα και από μια λίρα…

Με τα μεγάλα λάχανα κλείνει πάντα η χρονιά

της παραγωγής στο χωράφι του Λάζαρου

ΑΘΗΝΑ, 10022010