Ο ΚΗΠΟΥΡΟΣ ΚΑΙ Ο ΕΥΕΡΓΕΤΗΣ

Όταν ακούς πως κάποιοι «συμπολίτες» μας έβγαλαν προσφάτως από την Ελλάδα που δεν έχει να πληρώσει ούτε το κόλλυβα της κηδείας της κάποια δισεκατομμύρια και αγόρασαν το μισό Λονδίνο, τότε βλέπεις τα πράγματα της πόλης με άλλο μάτι…

…Συμβαίνει καμιά φορά, ο κηπουρός των δημόσιων κήπων και χώρων πρασίνου της Αθήνας εκεί που ποτίζει το γκαζόν - κάτι θλιβερά ρετάλια από πράσινο χόρτο δηλαδή- να ρίχνει με το λάστιχο λίγο νερό να δροσίσει και τα σιωπηλά αγάλματα και τα γλυπτά που κάποιοι τοποθετήθηκαν κάποτε εκεί για να θυμούνται οι νεώτεροι διάφορα λαμπρά πρόσωπα ή απλά ως διακοσμητικά στοιχεία να ομορφαίνουν τάχα το χώρο.

Πρόκειται για μια απλή κίνηση του κηπουρού που συνήθως περνά απαρατήρητη από τους περαστικούς που βαδίζουν με το μυαλό τους πάντα αλλού και ελάχιστα τους απασχολεί ποιον παριστάνει το ένα άγαλμα ή τι θέλει να πει ο καλλιτέχνης με την τάδε σύνθεση. Ο κηπουρός από την πλευρά του πάλι δεν μπορεί λόγω ύψους να καταβρέξει όλα τα γλυπτά αλλά όπως έχω παρατηρήσει δεν ξεχνά ποτέ να δροσίσει το βάθρο που τα σηκώνει.

Έτσι είδα σήμερα το μεσημέρι κάποιον μπροστά στην Εθνική Βιβλιοθήκη να ποτίζει αρκετή ώρα τα θεμέλια του βάθρου του ανδριάντα του Γρηγόρη Βαλλιάνου, ο οποίος πέρασε στο πάνθεον των εθνικών ευεργετών διαθέτοντας την περιουσία του να χτιστεί η Εθνική Βιβλιοθήκη. Τον παρακολούθησα διακριτικά αρκετή ώρα και είδα πως το απολάμβανε αλλά δεν πήγα να τον ρωτήσω γιατί το κάνει, επειδή σίγουρα θα του χάλαγα την ευχαρίστηση.

Μπορεί, σκέφτηκα, αυτός ο άνθρωπος ξέρει ποιος ήταν ο Βαλλιάνος και την προσφορά του στην Ελλάδα και με τον τρόπο του θέλει να τον ευχαριστήσει. Αυτό μπορεί, αυτό κάνει. Οι άλλοι όμως που τον βλέπουν και ξέρουν ποιος είναι στο άγαλμα μπορούν να σκεφτούν κάτι απίθανο. Δηλαδή πως όσο και να ποτίσει τον ανδριάντα του ευεργέτη, από το μάρμαρο δεν πρόκειται να πέσει κανένας σπόρος και να βλαστήσει πάλι την προσφορά. Η και να πέσει, σε ποιο έδαφος θα βλαστήσει αφού τίποτα δεν έμεινε αμαγάριστο σε αυτόν τον άμοιρο τόπο…