Ο ΡΑΔΙΟΦΥΛΑΚΑΣ ΤΟΥ ΜΥΡΟΦΥΛΛΟΥ

O Παναγιώτης Σπύρου αφότου πήρε σύνταξη από την αγροφυλακή, αφιερώθηκε αποκλειστικά σε μια νεανική του αγάπη και από απλός ραδιοτεχνίτης – ονομαστός σε όλα τα χωριά κοντά στο Μυρόφυλλο Τρικάλων- μελετά τώρα την ψηφιακή εκδοχή της τέχνης του και σπουδάζει χωρίς δάσκαλο, στον συνοικισμό της Φτέρης όπου ζει με την γυναίκα του Ελένη, χάρη της οποίας δεν πήρε κάποτε το δίπλωμα του ραδιοτεχνίτη…

- Πώς σου γεννήθηκε το ενδιαφέρον σπουδάσεις ηλεκτρονικά;

- Είδα το 1968 σε ένα περιοδικό μια ανακοίνωση που έλεγε πως μπορώ να γραφτώ σε μια σχολή και να σπουδάσω δι’ αλληλογραφίας. Έτσι γράφτηκα στην ΙΤΕ (Ινστιτούτο Τεχνικών Επαγγελμάτων), πλήρωνα τότε 200 δραχμές το μήνα και για δυο χρόνια μου έστελναν τα θεωρητικά μαθήματα και τα σχέδια σε πολυγραφημένες σελίδες. Μετά άρχισαν να μου στέλνουν τις ασκήσεις τις οποίες έλυνα και τις έστελνα στην Αθήνα με το ταχυδρομείο. Μέχρι φοιτητική ταυτότητα μου έβγαλε εκείνη η σχολή!

- Πήρες δίπλωμα από τη σχολή;

- Είχα τελειώσει τα μαθήματα και ήταν να πάω να πάρω το δίπλωμα αλλά τότε μου έτυχε ο γάμος με την Ελένη. Και να φανταστείς πως με εκείνο το δίπλωμα θα μπορούσα να είχα πάει στον ΟΤΕ. Δεν το πήρα όμως. Πιάστηκα κατόπιν με την Αγροφυλακή, είχα τα χωράφια, είχα ζωντανά, το ξέχασα.

- Έτσι πήγαν χαμένα τα μαθήματα και τα έξοδα που έκανες;

- Όχι, γιατί το 1980 σαν ησύχασα λιγάκι, ξύπνησε μέσα μου πάλι το ενδιαφέρον για τα ηλεκτρονικά. Θυμήθηκα όλα όσα είχα μάθει και άρχισα αμέσως να φτιάχνω ότι κατασκευές ήθελα, ακόμα και τέτοιες που δεν είχαν τα σχέδια της σχολής. Έφτιαξα ραδιόφωνα, συχνόμετρα, τραντζίστορ, τα πάντα. Μια κάμαρη του σπιτιού μας την έκανα εργαστήριο και σε αυτή εργάζομαι μέχρι σήμερα. Στην αρχή δεν είχαμε ηλεκτρικό και βολεύομαν με μια μικρή γεννήτρια που δούλευε με βενζίνη. Όταν το 1989 ήρθε το ρεύμα στη Φτέρη με βρήκε τελειωμένο επαγγελματία.

- Δεν άνοιξες όμως ποτέ επαγγελματικό εργαστήριο εδώ;

- Όταν λέω επαγγελματίας εννοώ μόνο ότι είχα μάθει τόσα πράγματα που αν ήμουν έστω σε ένα μεγάλο χωριό, σίγουρα θα άνοιγα εργαστήριο. Εμένα όμως τα ηλεκτρονικά ήταν το χόμπυ μου και έτσι τα έβλεπα πάντα. Όταν όμως οι συγχωριανοί είχαν μια συσκευή που παρουσίαζε πρόβλημα, έρχονταν πρώτα σε εμένα. Έπειτα, αν άνοιγα εργαστήριο θα είχα πρόβλημα με τα υλικά καθώς το κόστος τους να φθάσουν στο Μυρόφυλλο θα ήταν διπλάσιο από κάθε αλλού.

- Τώρα όμως που όλα έγιναν ψηφιακά εσύ δεν βρήκες λίγο σκούρα;

- Όχι και τόσο, γιατί συνεχώς ενημερωνόμουν από διάφορα ειδικά περιοδικά που είμαι ακόμα συνδρομητής. Βέβαια δεν μπορείς να παρέμβεις σε μια συσκευή όπως κάναμε παλιά, αλλά και τα ψηφιακά πάλι στις ίδιες απλές αρχές στηρίζονται και άμα έχεις αγαπήσει μια τέχνη, τίποτα δεν σε εμποδίζει να συμμορφωθείς με τις ιδιοτροπίες της και βρεις και γι’ αυτά λύσεις.

- Η Ελένη πως έβλεπε την αφοσίωσή σου στα ηλεκτρονικά μηχανήματα;

- Ήξερε για τη σχολή, παντρευτήκαμε μόλις είχα τελειώσει τις σπουδές και από τότε ποτέ δεν φύγαμε από τη Φτέρη. Παρακολουθούσε πάντα τα έργα μου και καμάρωνε τις κατασκευές μου. Είχαμε μουσική από το ραδιόφωνο όποτε θέλαμε κι έρχονταν και οι γείτονες να ακούσουν. Τώρα σε ολόκληρο το συνοικισμό μείναμε οι δυό μας και αυτό που μας λείπει είναι ο κόσμος και οι επισκέψεις των συγχωριανών με τα χαλασμένα ραδιόφωνα. Άδειασε το χωριό και βουβάθηκε όλος ο τόπος. Αυτό είναι που μας πειράζει περισσότερο και όχι η ψηφιακή τεχνολογία που παραλίγο να με βγάλει στη δεύτερη σύνταξη!

Δημοσιεύτηκε στην "Ελευθεροτυπία", 1/03/2008, σέλ. 2, στήλη "Ανθρώπινα".

ΥΓ. Ο Παναγιώτης Σπύρου, δεν πρόλαβε να γοητευτεί και από την ψηφιακή τεχνολογία, πράγμα για το οποίο είμαι σίγουρος ότι θα καταπιάνονταν και θα είχε καλά αποτελέσματα. Πέθανε πριν από τρία χρόνια και άφησε την Ελένη μόνη της και η οποία συνεχίζει να ζει στον σιωπηλό παραποτάμιο οικισμό με τους λιγοστούς ανθρώπους. 

ΑΘΗΝΑ, 17052017