Τα περισσότερα πουλιά συνήθως τα κοιτάμε όταν πετάνε ή κάθονται στα κλαδιά γιατί εκεί είναι ο κόσμος τους. Ορισμένα δε είδη, όπως τα περιστέρια για παράδειγμα, μπορούμε να τα παρακολουθήσουμε να περπατούν άφοβα στη γη και να ψάχνουν για τροφή.
Το ίδιο κάνουν και οι σπουργίτες που ζουν στην πόλη οι οποίοι όμως σε σχέση με τα περιστέρια είναι πιο επιφυλακτικοί και πριν κάνουν τη βουτιά τους στο χώμα ελέγχουν πλήρως το χώρο μη και κινδυνεύσουν κυρίως από τον άνθρωπο γιατί αδέσποτες γάτες δεν βλέπω πια να κυκλοφορούν και πιστεύω πως τις έχουν ξεκάνει σχεδόν όλες.
Έτσι ένα από τα μαθήματα που κάνουν πάντα οι νεαροί σπουργίτες αυτό τον καιρό είναι η αναζήτηση τροφής στο έδαφος και τους χάρηκα σήμερα όταν είδα μια μικρή παρέα απ’ αυτούς που εκκολάφθηκαν φαίνεται σε κάποια από τις φωλιές που βρίσκονται στις τρύπες της στέγης του κτηρίου Κωστή Παλαμά στην Ακαδημίας ή κάπου αλλού εκεί γύρω να ορμούν όλοι μαζί σε ένα πεταμένο ξεροκόμματο που ήταν πάνω στο βρώμικο γκαζόν.
Βιαστικοί και θορυβώδεις, εριστικοί μεταξύ τους και παντελώς αδιάφοροι για την παρουσία μου προσγειώθηκαν δίπλα στο ψωμί, το τσίμπησαν λιγάκι και το παράτησαν για να αρχίσουν με μικρά άτεχνα πετάγματα να γυρίζουν γύρω – γύρω στους θάμνους. Έπαιζαν και τσίριζαν σαν μια παρέα μικρών παιδιών που είχε βγει στο πάρκο αγνοώντας μάλλον πως μπορεί σαν επιστρέψουν στο ξεροκόμματο αυτό να βρίσκεται ήδη στο στομάχι ενός περιστεριού…
ΑΘΗΝΑ, 01062017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου