ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΑ

Γύρισα σήμερα το πρωί με ωραία φθινοπωρινή διάθεση και τα μάτια γεμάτα εικόνες και το δεξί πόδι δυστυχώς διαλυμένο από τα Δωδεκάνησα και τις ανατολικές θάλασσες της Ελλάδας που μέχρι σήμερα δεν είχα γνωρίσει. Κάρπαθος, Σαρία, Κάσος, Κως, Ρόδος, Χάλκη, Σύμη, Νίσυρος είναι οι τόποι που πρόλαβα να περπατήσω ή τουλάχιστον να δω από το πλοίο ή το αυτοκίνητο και ομολογώ πως δυσκολεύτηκα κάπως να διαβάσω τα νέα τοπία.

Το Καρπάθιο πέλαγος λένε πως είναι η πιο δύσκολη ελληνική θάλασσα όταν έχει καιρό αλλά εγώ το έζησα στον Όλυμπο, το Διαφάνι και τη Βουρκούντα σε μια πρωτοφανή μπονάτσα και πνιγηρή νοτιά ενώ στην Κάσο με γοήτευε κάθε φορά που άκουγα για το Αιγυπτιακό πέλαγος – τη θάλασσα που αρδεύει τη νοσταλγία των Κασιωτών για μια άλλη πατρίδα που έχασαν για πάντα και υπάρχει μόνο στην καρδιά τους. Στη Ρόδο μετά και στην Κω, η κίνηση από τα σκάφη ήταν τέτοια που μου θύμιζε σχεδόν σαββατοκύριακο στο Σαρωνικό. Και στη Νίσυρο, όσο και να σας φανεί παράξενο το ίδιο γίνονταν κάθε μέρα από κίνηση μιας και το ηφαίστειο είναι ένας πρώτης τάξεως κράχτης για τους τουρίστες που πηγαίνουν εκεί από τα ελληνικά νησιά αλλά και από τα λιμάνια της γειτονικής Τουρκίας.

Και στην ξηρά τους αυτά τα δυο μεγάλα νησιά, οι πρωταθλητές του τουρισμού στην Ελλάδα η κίνηση ήταν επίσης μεγάλη και κόσμος πολύς, απ’ όλης της γης τα μέρη, πηγαινοέρχονταν κυρίως σε μεγάλες ομάδες με αρχηγό κάποιο ξεναγό παντού. Όλοι έμοιαζαν να είναι δεμένοι σε ένα μεγάλο τροχό που λέγεται καλοκαίρι και να γυρίζουν συνέχεια γύρω – γύρω με στόχο να καταναλώσουν τα πάντα σε όσο γίνεται χαμηλές τιμές όμως. Δεν χρειάζονταν να έρθει η οικονομική κρίση να φανεί κάτι τέτοιο - τον είχε στρώσει το δρόμο εδώ και χρόνια ο ανελέητος ανταγωνισμός των συμφερόντων των μεγάλων διεθνών πρακτορείων που επενδύει στην διάθεση των ανθρώπων να κάνουν λίγες μέρες διακοπές στο Αιγαίο.

Είναι μεγάλη κουβέντα αυτή και φυσικά δεν είναι του παρόντος να αναπτυχθεί αλλά πρέπει να πω πως όντως αυτές τις ημέρες γνώρισα λίγο ένα όμορφο κομμάτι της Ελλάδας που αγνοούσα. Ένα κομμάτι όπου το τουριστικό καλοκαίρι αρχίζει από τον Απρίλιο και διαρκεί ως τον Οκτώβριο και τους λίγους μήνες που απομένουν όλοι πάλι προετοιμάζονται για την επόμενη τουριστική περίοδο που στόχο έχει πάντα να προσελκύσει όλο και περισσότερους τουρίστες και να γίνει περισσότερη κατανάλωση ήλιου, θάλασσας, ζωής, πόρων της φύσης. Είναι ένας στόχος νομίζω που θα εκπληρωθεί μόνο όταν χτιστεί και το τελευταίο ελεύθερο κομμάτι γης και τότε όλα θα μοιάζουν σαν συνοικίες παραθερισμού μιας μεγάλης, μεγάλης πόλης που θα απλώνετε στο έδαφος ολόκληρων των νησιών.