ΤΟ ΦΠΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΡΝΙ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ ΜΟΥ!!!

Από χρόνια τώρα είχα ταχθεί υπέρ του «αντάρτικου», εναντίον κάποιων αποφάσεων της Ε.Ε. για την κατάργηση του κοκορετσιού, του σπληνάντερου και άλλων ποικίλων εδεσμάτων που παρασκευάζονται από τα εντόσθια των ελληνικών αμνοεριφίων. Πίστευα δε και δεν έχω υποχωρήσει το ελάχιστο από τη γνώμη, ότι οι γραφειοκράτες της Ευρώπης που βγάζουν αυτές τις απαράδεκτες αποφάσεις, έχουν πέσει θύματα παραπληροφόρησης (ακόμη και δικοί μας «εφιάλτες» συνέβαλαν με κατηγορίες) και οι οποίοι ευρωπαίοι, ουδέποτε έχουν δοκιμάσει ζεστό κοκορέτσι σε λαδόκολα ή τράβηξαν κρυφά μια πέτσα από τον οβελία για να έχουν τη δική τους γνώμη.

Με πολλούς φίλους που τους αρέσουν αυτά τα νόστιμα αλλά και κάπως ανθυγιεινά εδέσματα, λέγαμε τότε να κάνουμε ψησταριές - γιάφκες σε διάφορα κρυφά μέρη όπου θα καταφεύγουμε για να δοκιμάζομε υπό καθεστώς παρανομίας, όλα αυτά που ήθελαν να μας κόψουν οι νερόβραστοι Ευρωπαίοι και οι εδώ σύμμαχοί τους.

Τέλος πάντων, οι αποφάσεις αυτές αποδείχθηκαν ανεφάρμοστες, όπως και το κάπνισμα πάνω κάτω, όχι γιατί υπήρξε κάποιο κίνημα υπέρ του σπληνάντερου, αλλά επειδή εξαρχής αυτοί που τα σκέφτηκαν δεν λογάριασαν τον τράχηλο του Έλληνα που ζυγό δεν υποφέρει, και όλα σιγά – σιγά ξεχάστηκαν σαν κακό όνειρο.

Δεν θα έγραφα τίποτα γύρω απ’ αυτά τα πράγματα αν δεν άκουγα χθες από ένα ραδιόφωνο και μάλιστα να το επαναλαμβάνει αρκετές φορές, ότι κάποιοι γραφειοκράτες βγήκαν και είπαν πως το κράτος έχασε πολλά έσοδα από την μη καταβολή ΦΠΑ από κάποιους κτηνοτρόφους που έσφαξαν τα αρνοκάτσικά τους στην αυλή τους και τα κατανάλωσαν οι ίδιοι ή τα πούλησαν σε κάποιο άλλο χωριανό τους. Την είδηση ακολουθούσε το σχόλιο πως πρέπει να ελεγχθούν οι παραβάτες και να δημιουργηθεί ένα σύστημα επιτήρησης ώστε στο μέλλον να μην παρουσιαστούν ανάλογα φαινόμενα που δια της εισφοροδιαφυγής βλάπτουν την εθνική οικονομία!

Ακούγοντας την μαύρη είδηση, το μυαλό μου πήγε κατευθείαν στη μάνα μου (οιονεί αγρότισσα στην ψυχή και γνήσια ρουμελιώτισα στη συνείδηση) η οποία ουδέποτε στη ζωή της διανοήθηκε να καταφύγει στο κρεοπωλείο να πάρει αρνί για το Πάσχα και πάντα φρόντιζε να ξεχωρίζει από το κοπάδι της, το καλύτερο για το γιορτινό τραπέζι.  

Αυτός ήταν μια μεγάλη στιγμή στη ζωή της μάνας μου, από τότε που ήταν κορίτσι μέχρι σήμερα και με τα αρνιά και τα κατσίκια και την παραγωγή από τους κήπους και τα χωράφια υποστήριζε την οικιακή οικονομία του σπιτιού μας και ευθέως μπορώ να πω ότι ήταν ένα σύστημα που ικανοποιούσε σχεδόν απόλυτα τις ανάγκες μιας πενταμελούς οικογένειας και παρά την ηλικία της, λίγο – πολύ το διατηρεί ακόμα και σήμερα.

Η μάνα μου και ο πατέρας μου βεβαίως, είναι από τους τελευταίους ανθρώπους που ζουν στο χωριό που γεννήθηκα και παρά τα κάποια προβλήματα που έχουν λόγω ηλικίας με την υγεία τους, καταφέρνουν και διατηρούν ένα κοπαδάκι για τις ανάγκες του σπιτιού. Το κοπαδάκι τους λοιπόν, με τα μυαλά που κουβαλούν οι δικοί μας και οι ευρωπαίοι γραφειοκράτες κινδυνεύει να κηρυχθεί παράνομο γιατί όλη η οικονομική δραστηριότητα γύρω απ’ αυτό δεν μπορεί να ελεγχθεί από τις αρμόδιες υπηρεσίες ώστε να προκύψουν έσοδα για το κράτος που ουδέποτε βεβαίως νοιάστηκε πραγματικά γι’ αυτούς τους ανθρώπους. Αντιθέτως δε έκανε ότι μπορούσε να τους διώξει από τον τόπο τους και όπως βλέπουμε σήμερα σε όλη την ύπαιθρο τα κατάφερε και οι τραγικές συνέπειες της ερήμωσης φαίνονται πλέον καθαρά.

Εμείς λοιπόν οι επαναστάτες του γλυκού νερού δεν προχωρήσαμε τότε σε κανένα αντάρτικο εναντίον των ευρωπαϊκών αποφάσεων, αλλά η μάνα μου δήλωσε χθες πως είναι αποφασισμένη να σφάξει τα αρνιά της και να τα δώσει στα σκυλιά να τα φάνε, παρά να δώσει ούτε μια δεκάρα σε όποιον ζητήσει φόρο για τα ζωντανά της…