Από τα πετούμενα των αγρών και τα λαλούμενα των θάμνων της εβδομάδας των Παθών στην προηγούμενη σημείωση, ας δούμε, νύχτα που περνάμε απόψε και λιγάκι κάτι άλλα πολύ ταπεινά και αθόρυβα σχεδόν πλάσματα του θεού, εξίσου ενδιαφέροντα με τους κότσυφες και ως προς τη γεύση, απολύτως νηστίσιμα…
Πρόκειται για τα σαλιγκάρια (χοχλιούς τους λένε στην Κρήτη) και τα οποία είναι ένα πολύ νόστιμο κομμάτι της κουζίνας τους και μαγειρεύονται με πολλούς τρόπους αλλά απ’ όλους, έναν συγκρατώ, τους μπουμπουριστούς όπως τους λένε και αυτό όχι γιατί τους έχω δοκιμάσει, αλλά επειδή βρίσκω τη λέξη γεμάτη αληθινούς ήχους μαγειρείου.Ομολογώ πως τα σαλιγκάρια δεν μου αρέσουν γιατί απλά δεν περιλαμβάνονταν στην κουζίνα της πατρίδας μου, το Βελούχι, και δεν τους συνήθισα, αλλά σας προτείνω να τους δοκιμάσετε αν κάποια στιγμή βρεθείτε μπροστά σε ένα γεμάτο απ’ αυτούς πιάτο.
Υποθέτω δε πως δεν υπάρχει κρητικός που να μην έχει μαζέψει χοχλιούς κάποια στιγμή στη ζωή του ενώ πρέπει να είναι μια τακτική απασχόληση για τους κατοίκους που ζουν κοντά σε καθαρά μέρη γιατί δυστυχώς και αυτά τα ζωντανά επηρρεάζονται από τα φυτοφάρμακα και τα εντομοκτόνα που πολλοί αλόγιστα χρησιμοποιούν. Με τους χοχλιούς επίσης, ασχολούνται πολλοί κρητικοί και υπάρχουν αρκετές εύρωστες επιχειρήσεις που τους συγκεντρώνουν, τους συσκευάζουν και τους εμπορεύονται επικερδώς και συμβάλλουν δυναμικά στην οικονομία του νησιού.
Εγώ αρκούμαι να τους βλέπω να γλιστρούν στις πέτρες, στα λιβάδια, ακόμα και στα αγκάθια, και ειλικρινά δεν τους πειράζω καθόλου. Απλά μου αρέσει να τους κοιτάζω να προχωρούν με τεντωμένα τα οφθαλμοφόρα κερατάκια τους μπροστά, να τεντώνουν το κορμί τους και να κάνουν ένα μικρό βήμα, να μαζεύονται και να προχωρούν το επόμενο και ούτω καθεξής.
Πόσο μπορεί να διανύσει ένας σαλίγκαρος μέσα σε δέκα λεπτά ή μια ώρα για παράδειγμα, είναι ένα μέγεθος που μόνο στο γένος τους μπορεί να υπολογιστεί και είναι λάθος να κάνουμε εκτιμήσεις με βάση τα δικά μας μέτρα. Δεν πρέπει επίσης να λέμε και διάφορα υποτιμητικά γι’ αυτούς, όπως: «αυτός πηγαίνει σαν σαλίγκαρος» και άλλα χειρότερα για τα σαλιωμένα ίχνη τους, το κέλυφος που τους στεγάζει πάντα στον πλάνητα βίο τους και άλλα σχετικά.
Τέλος, ο σαλίγκαρος της φωτογραφίας που τον είδα χθες να γλιστράει στην άκρη ενός παρτεριού στον κήπο της Χερσονήσου, μου έδωσε μια απάντηση για τη βιασύνη που έδειχνε, σαν τον είδα να ξαπλώνει κάτω από τον ίσκιο μιας ανθισμένης μαργαρίτας να ξεκουραστεί και να πάρει μια ανάσα πριν ξεκινήσει το επόμενο ταξίδι…
ΗΡΑΚΛΕΙΟ, 20042011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου