Ο ΚΟΤΣΥΦΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΘΗ ΤΟΥ…

Μεγάλη Τετάρτη σήμερα και το βράδυ στις εκκλησίες, όπως κάθε χρόνο ψάλλονται τα Πάθη του Χριστού και απ’ έξω, στους θάμνους και τα χαμόδεντρα, τα κοτσύφια και τα αηδόνια κελαηδούν την ζωή και την άνοιξη…

Αυτό που λέω για τα κοτσύφια δεν είναι βέβαια κάτι του μυαλού μου, αλλά μια πραγματικότητα την οποία έχω ζήσει και ακούσει, από παιδί στο χωριό μου φυσικά αλλά και στην Αθήνα αργότερα, στις εκκλησίες της Πλάκας, στον Άγιο Νικόλαο Πευκακίων στην Ασκληπιού, ακόμα και στη Ζωοδόχο Πηγή στην Ακαδημίας.

Έχω παρατηρήσει ότι τα κοτσύφια του Λυκαβηττού και του Στρέφη πετάνε μέχρι την Κλαυθμώνος που έχει αρκετές δάφνες και ελιές και βοσκάνε εκεί αλλά δεν αφήνουν και κανένα άλλο κλαρί στη διαδρομή τους να μην το επισκεφτούν κι έτσι τούτες τις ημέρες καθώς συμπίπτει η ώρα του δείπνου τους με τις ακολουθίες των Παθών, τα βλέπουν και όσοι δεν συνηθίζουν να βγαίνουν από το σπίτι τους τέτοιες ώρες.

Μη γελαστείτε όμως και νομίστε πως ο κότσυφας της φωτογραφίας βρίσκεται πίσω από ένα τεράστιο κλουβί. Αυτόν τον ζωηρό κότσυφα, τον είδα προχθές να αναζητά τροφή στα ελαιόδεντρα ενός χωραφιού κοντά στα Αγριανά της Χερσονήσσου και προσπάθησα φυσικά να τον «πιάσω» με το φακό μου αλλά μάλλον δεν του άρεσε να βρίσκεται εκτιθεμένος και προτίμησε να ποζάρει για ελάχιστα δευτερόλεπτα, πίσω από την ασφάλεια που του παρείχε το σύρμα της περίφραξης.

Του ανταποδίδω τη χάρη που μου έκανε με αυτό το μικρό σημείωμα - πορτραίτο, χαιρετίζοντας μαζί με αυτόν και όλο το γένος των κοτσυφιών αλλά και των αηδονιών που απόψε και αύριο με τον τρόπο τους θα ψάλουν τα δικά τους πάθη, του έρωτα που τους φουντώνει τούτες τις ψυχρές ανοιξιάτικες νύχτες.