ΜΙΑ ΓΟΡΓΟΝΑ ΚΕΝΤΗΜΕΝΗ ΣΤΗΝ ΠΕΤΡΑ

Βρίσκομαι στο τέλος της έκδοσης ενός  βιβλίου για τον Ασφοντυλίτη της Αμοργού και γι’ αυτό όλη την ημέρα είμαι εκεί για μια τελευταία ματιά και να αποφασίσω πως δεν λείπει τίποτα, είτε για τον οικισμό και τους ανθρώπους του, είτε από τα έργα του Μιχάλη Ρούσσου που τελικά είναι γεμάτος ο τόπος.

Έχοντας τελειώσει σχεδόν με τον οικισμό, κινούμαι τώρα στην ευρύτερη περιοχή και ψάχνω μέσα στις παρατημένες κατοικιές και τα ερειπωμένα μαντριά μήπως και δω κάτι ακόμα που να έχει την υπογραφή αυτού του ανθρώπου. Κάτι μου λέει μέσα μου πως αυτός ο άνθρωπος στα πρώτα χρόνια της αναπηρίας του κατάφερνε και πήγαινε ή τον πήγαιναν και λίγο μακρύτερα από τον οικισμό και μόνο προς τα τελευταία του περιορίστηκε μέσα στα όριά του.

Δεν αποκλείεται επίσης να είχε αρχίσει να κεντάει τις πέτρες και πριν αρρωστήσει αλλά είναι αδύνατον πια νομίζω να μάθουμε κάτι γι’ αυτό καθώς ελάχιστοι είναι αυτοί που τον θυμούνται και μόνο οι κεντημένες πέτρες μπορούν να πουν κάτι γι’ αυτόν και θα ήταν ευχής έργο να ασχοληθεί κάποτε με αυτές και ένας ειδικός.

Να λοιπόν που χθες σχεδόν βεβαιώθηκα γι’ αυτή την υποψία καθώς περπατούσα νοτιοδυτικά του οικισμού και λίγο πριν από την κορυφή ενός λόφου, που λέγεται Παληόμαντρα, μέσα από τοίχο ενός παρατημένου μαντριού και στην επιφάνεια μιας λείας πέτρας είδα ένα ακόμα έργο του Ρούσου. Είναι μια σύνθεση με την ίδια πάνω κάτω θεματογραφία αλλά προς μεγάλη μου έκπληξη σε μια άκρη της είχε κεντήσει μια γοργόνα στη στάση που τη γνωρίζουμε από τις λαϊκές ζωγραφιές να ρωτάει τον καπετάνιο για το αν ζει ο Μεγαλέξανδρος ή όχι, και οι οποίες κυκλοφορούσαν ευρέως τα παλαιότερα χρόνια. Ακόμα και στο αναγνωστικό κάποιας τάξης θυμάμαι πως υπήρχε μια τέτοια εικόνα με το σχετικό κείμενο από κάτω.

Στο μυαλό μου ήρθε αμέσως η εικόνα αυτού του ανθρώπου που δεν μπορούσε να κινηθεί από τη μέση, όπως και γοργόνα που αντί για πόδια έχει ουρά ψαριού. Αντί να κρατάει στα χέρια του ένα καράβι ή μια σημαία, όπως το μυθικό τέρας στις λαϊκές απεικονήσεις, αυτός κρατούσε ένα σφυρί και ένα σιδερένιο νελόνι και έδινε μόνος του τις απαντήσεις στον καημό του, κεντώντας τη σκληρή πέτρα…