ΤΟ ΓΕΡΑΚΙ ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΡΑΤΟ

Κατηφορίζαμε προχθές με το αγροτικό του φίλου Σοφοκλή Βαρδιάμπαση σε ένα εξαιρετικά δύσκολο δρόμο από το Μερωνιότικο βουνό προς το χωριό Μέρωνας του Μυλοποτάμου, όταν από μακριά είδαμε ένα από τα ωραία γεράκια της Κρήτης, να στέκεται πάνω σε ένα κέρατο από τράγο που ήταν καρφωμένο σε ένα στύλο απέναντι ακριβώς από ένα μεγάλο μαντρί.

Το μεγάλο αρπακτικό με το γερακίσιο -όνομα και πράγμα μάτι- προφανώς ήταν εκεί και επόπτευε το χώρο όπου λόγω των ζωοτροφών ευδοκιμούν και οι πληθυσμοί των τρωκτικών με τα οποία ως γνωστόν τρέφετε και δεν έδωσε και τόση σημασία στο αυτοκίνητό μας -πράγμα παράξενο γιατί απ’ όσο ξέρω αυτά τα πουλιά, αν και δεν τρώγονται, είναι ο αγαπημένος στόχος των οπλοφόρων, νομίμων ή όχι. Πιθανόν το ωραίο γεράκι να ήταν πολύ πεινασμένο ή είχε ήδη εντοπίσει το θήραμά του και ετοιμάζονταν να επιτεθεί με τον αστραπιαίο τρόπο του, να το αρπάξει με τα δυνατά νύχια του και να πετάξει κατόπιν μακριά σε κάποιο ασφαλές μέρος για να το κατασπαράξει.

Σταματήσαμε σε κάποια απόσταση και πριν ανοίξω την πόρτα και τρομάξει, ευτυχώς προνόησα και τράβηξα τη φωτογραφία που βλέπετε μέσα από το τζάμι. Δεν πρόλαβα να κάνω άλλο κλικ και το γεράκι άνοιξε τα φτερά του και έγραψε μια υπέροχη χαμηλή πορεία πάνω από τα χωράφια για να χωθεί ύστερα στην ασφάλεια της ρεματιάς…