Μικρά καθώς είναι τα άνθη της ελιάς, δεν γεμίζουν το μάτι να χορτάσει από την άνοιξη αλλά ούτε και πιάνονται εύκολα να τα προσφέρουμε κάπου ή ακόμα να τα βάλουμε στο βάζο να στολίσουμε το τραπέζι ή το γραφείο. Ούτε κάποιο ιδιαίτερο άρωμα έχουν για να μοσχομυρίσει ο χώρος.
Ακόμα και μια τεράστια ελιά πνιγμένη στα χιλιάδες άνθη της αν δούμε τούτες τις ημέρες, πάλι δεν θα πούμε τι ωραίο ανθισμένο δέντρο είναι αυτό μπροστά μας. Και τούτο, γιατί στις ελιές η σεμνότητα είναι το μόνο ένδυμα που φοράνε όλες τις εποχές ανεξάρτητα αν βρίσκονται στην περίοδο της ανθοφορίας ή γεμάτες από τον πολύτιμο καρπό τους. Φαίνεται πως τούτο το άγιο δέντρο της ελληνικής γης, φοβάται τόσο πολύ το κακό μάτι και φυλάγεται με αυτόν τον τρόπο…
Στην αυλή όμως του καλού μας φίλου Σοφοκλή Βαρδιάμπαση, στο Αστέρι του Ρεθύμνου, μια άτακτη αγριοτριανταφυλλιά κατάφερε χωρίς να την καταλάβει εφέτος κανένας και άπλωσε τα πλοκάμια της ανάμεσα στα ανθισμένα κλαδιά της σοβαρής ελιάς και τα στόλισε με τέτοιο τρόπο που όποιος άμαθος από τα δέντρα την αντικρύσει, δεν αποκλείεται να πει πως τα ροδόλευκα μικρά τριαντάφυλλα είναι δικά της.
Είναι πολύ ταιριαστά πάνω στο φύλλωμά της και της πάνε τόσο που μπορεί και οι άλλες ελιές να ακολουθήσουν το παράδειγμά της και να καλέσουν του χρόνου να φιλοξενήσουν στη σκιά τους αγριοτριανταφυλλιές και να τους προσφέρουν το κορμί τους να σκαρφαλώσουν ως τα κλαδιά τους να τα στολίσουν όπως έγινε και με αυτή του Σοφοκλή...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου