Η ΕΞΟΝΤΩΣΗ ΤΟΥ ΑΡΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ…

Είχαμε ξεκινήσει με το φίλο Μενέλαο Παπαδημητρίου από το Ανθηρό Καρδίτσας το 1995 μια σειρά αφιερωμάτων για τις τελευταίες ημέρες του Αρη Βελουχιώτη. Το πρώτο μέρος τους δημοσιεύτηκε στην Ελευθεροτυπία τον Ιούνιου εκείνης της χρονιάς, συνεχίσαμε σποραδικά τη δημοσίευση κάποιων άλλων κειμένων σε αυτή την εφημερίδα καθώς και σε άλλα έντυπα και κλείσαμε πέρσι με ένα εκτενές αφιέρωμα στο περιοδικό «ΙΣΤΟΡΙΚΑ» της εφημερίδας Έθνος.

Πρόκειται για πρωτογενή κείμενα τα οποία συμβάλλουν στην μελέτη και την ανάγνωση της νεότερης ελληνικής ιστορίας αλλά λόγω της εποχής αλλά και της φύσης τους, πολλά απ’ αυτά παρέμειναν έξω από την ψηφιακή αρχειοθέτηση των εφημερίδων. Με την ιδέα ότι ορισμένοι φίλοι θα ήθελαν να τα διαβάσουν, αρχίζουμε να δημοσιεύουμε ορισμένα από αυτά και ελπίζουμε να τους ικανοποιήσουμε μέχρι τη στιγμή που μπορεί όλο αυτό το υλικό να γίνει με πρωτοβουλία του Μενέλαου βέβαια που ως τρανότερος έχει το πρώτο λόγο, να γίνουν μια έκδοση.

…………..

Το σχέδιο της εξόντωσης του Αρη Βελουχιώτη συνεχίζει να παραμένει μέχρι σήμερα μυστικό «μόνο γι' αυτούς που το οργάνωσαν και το εκτέλεσαν» και όχι για τον υπόλοιπο λαό.

Στα χωριά της Αργιθέας (Ανθηρό, Πετρωτό, Καλή Κώμη, Ελληνικά) και στα χωριά του Κοθωνίου Τρικάλων(Κοθώνι, Μυρόφυλλο) όλοι γνωρίζουν, πιστοί και μη, ομοϊδεάτες και αντίπαλοι του Αρη, ότι ο πρωτοαντάρτης του ΕΛΑΣ δεν χάθηκε μόνο από τους ΜΑΥδες, την Εθνοφυλακή και τη διμοιρία του Μουρελάτου.

Δεν ήταν μόνο η πολιτική αποκήρυξή του από το ΚΚΕ (το έμαθε από τον Νίκο Παπακόγκο, γραμματέα της Αχτιδικής Επιτροπής Ασπροποτάμου στις 8 Ιουνίου 1945 στη Μεσοχώρα, ο οποίος του έδωσε εσωτερικό έγγραφο - απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ και όχι «Ριζοσπάστη» όπως ανακριβώς ισχυρίζονται κάποιοι (δεδομένου ότι η καταγγελία αυτή δημοσιεύτηκε στις 16 Ιουνίου 1945 όταν ήδη ο Αρης ήταν νεκρός) .

Για χρόνια μετά την αυτοκτονία του και μέχρι σήμερα υπάρχει στην περιοχή η πεποίθηση ότι μια «αόρατη δύναμη», άγνωστη, τον κυνηγούσε. Μια «τρίτη δύναμη» όπως τη λέγανε.

*Αλήθεια, γιατί στο Ανθηρό δύο άνδρες της διμοιρίας του Μουρελάτου ( καταγόμενοι από τη Νέα Ιωνία Βόλου) αρνήθηκαν να εκτελέσουν προσταγή του, όταν αυτός τους διέταξε ν' ανέβουν στην κορυφογραμμή της Βερούσιας και ν' ανιχνεύσουν στο Πετρωτό για τον Αρη και στη συνέχεια αφοπλίστηκαν και κλειδώθηκαν στο υπόγειο του Φώτη Παπασπύρου με την εντολή να εκτελεστούν; Ιδιο περιστατικό ανυπακοής οπλιτών του Μουρελάτου έχουμε και στο χωριό Καλή Κώμη, όπου εκεί αρνούνται 2 - 3 στρατιώτες να εκτελέσουν διαταγές του. Να κατέβουν δηλαδή στη σμίξη του Καληκωμίτη με τον Αχελώο, στο Κορακονήσι για να φέρουν πληροφορίες.

*Είναι συμπτωματικό πως, ενώ έχει προηγηθεί ο αφοπλισμός και η κράτηση των δύο οπλιτών στο Ανθηρό (εντολή και για εκτέλεση - πράγμα το οποίο γνωρίζουν ήδη όλοι οι υπόλοιποι της διμοιρίας Μουρελάτου) , έχουμε το ίδιο κρούσμα απειθαρχίας στην Καλή Κώμη;
Δεν είναι περίεργο αυτό; Τι συμβαίνει άραγε;

Ο Ρίζος Μπόκοτας, λοχίας του 118 Τάγματος Εθνοφυλακής (μη συμμετάσχων στο απόσπασμα εξόντωσης του Αρη) στο βιβλίο του «Ετσι χάθηκε ο Αρης», εκδόσεις «Γλάρος», αναφέρεται στη σύνθεση του Τάγματος αυτού, ισχυριζόμενος ότι το 95% ήταν από αντιστασιακούς, κομμουνιστές και ΕΑΜίτες.

Ο Μπάμπης Γεωργούλας στο βιβλίο του «Το άκρως απόρρητο αρχείο της εξόντωσης του Αρη», εκδόσεις «Ρεπόρτερ», δημοσιεύοντας τις στρατιωτικές διαταγές και εκθέσεις της εποχής εκείνης αναφέρεται σε οπλίτη της δύναμης του Μουρελάτου που ήταν οργανωμένος αριστερός (Νικόλαος Καρασούλας).

Εφ' όσον είναι έτσι τα πράγματα, τότε βεβαίως δίνεται εξήγηση στα κρούσματα απειθαρχίας του Ανθηρού και της Καλή Κώμης. Οι αρνηθέντες δέρνονται από τύψεις συνειδήσεως καταδιώκοντας τον Αρη και προτιμούν τις «κυρώσεις». Εκεί μέσα επομένως ήταν η «τρίτη η αόρατη δύναμη» που τον κυνηγούσε και από τότε μέχρι σήμερα πλανάται στην περιοχή Αργιθέας - Κοθωνίου - Μυροφύλλου - Μεσούντας. Παρά ταύτα τα ερωτήματα πληθαίνουν και χρήζουν περαιτέρω ιστορικής έρευνας στο σημείο τούτο.

Φαγώθηκε ο Αρης από την τότε ηγεσία (Σιάντο - Ζαχαριάδη) γιατί δεν συμμετείχε στις κομματικές ραδιουργίες τους. Όπως αργότερα φαγώθηκαν οι Σαμαρινιώτης, Σαράφης, Πελοπίδας, Χρυσαΐδης, Πλουμπίδης και τόσοι άλλοι, ο καθένας με τον τρόπο που του επέλεξαν τα καρκινώματα της ηγεσίας του ΚΚΕ.

Όμως αυτό είναι το πεπρωμένο των αγωνιστών και η μοίρα των επαναστατών ανά τον κόσμο. Η Ιστορία, ελληνική και παγκόσμια, έχει πολλά ανάλογα περιστατικά όπου γνήσιοι άνθρωποι -ανεξάρτητα από τις ιδεολογίες που υπηρέτησαν- τελικά πλήρωσαν με κόστος τη ζωή τους, με άδικο χαμό, επειδή έλεγαν και έβλεπαν την αλήθεια κατάματα. Και γι' αυτό, γιατί στόχος δεν ήταν η εξουσία του εαυτού τους, ο θρόνος. Ηταν η ιδέα για την Πατρίδα. Και για τον Αρη ήταν η Πατρίδα και ο Λαός της, λεύτεροι και σε μια ρότα σοσιαλιστική που αυτός την εννοούσε και την ήθελε γνήσια, ενώ άλλοι ηγετίσκοι -ντόπιοι και ξένοι- κατά το δοκούν και συμφέρον.

Γι' αυτό και τον προγράψανε μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας και τον εξόντωσαν στο Φάγκο της Μεσούντας. Αργότερα δε, για να εξιλεωθούν, έγραφαν: «...θυσίασα τον Καραϊσκάκη της Ελλάδας. Έκανα λάθος...»(Νικ. Ζαχαριάδης).

*Τον εξόντωσαν γιατί δε συμφωνούσε με τα στραβά τους, γιατί ήταν της αρχής και το 'λεγε πως «όταν κάποιος αγωνίζεται ενάντια στη στραβή γραμμή που ακολουθεί η ηγεσία του κόμματος δεν αγωνίζεται ενάντια στο κόμμα, αλλά υπέρ του κόμματος».

* Τον εξόντωσαν γιατί δεν ζύγιζε τα πράγματα με το κομματικό συμφέρον θεωρώντας το ως συμφέρον του Λαού, αλλά γιατί έλεγε και το εννοούσε πως «ό,τι συμφέρει το λαό θα πρέπει να συμφέρει και το κόμμα. Μ' αυτή τη βάση δεν θα βγούμε ποτέ μπερδεμένοι».

* Τον εξόντωσαν γιατί μίλαγε με το Λαό στη γλώσσα του και όχι με την ξύλινη την κομματική.

*Τον εξόντωσαν «εν τοις πράγμασι» κι όχι μόνο με την πολιτική και κομματική αποκήρυξη.

Πενήντα δύο χρόνια μετά την αυτοκτονία του πρωτοκαπετάνιου, κάποια ερωτήματα δεν έχουν πάρει απάντηση.

............
Η «Ε» βάδισε ακόμα μια φορά στα χνάρια των τελευταίων δραματικών ημερών στην Αργιθέα των Αγράφων και τον Αχελώο, αναζητώντας κάποια ίχνη από την αλήθεια που αόρατη αιωρείται στα κορφοβούνια και τις ρεματιές. Στις στάσεις αυτής της διαδρομής, άνθρωποι που έζησαν εκείνες τις τελευταίες μέρες, δίπλα ή μαζί με τον Αρη, αφηγούνται γι' αυτόν . Οι σκέψεις τους γυρίζουν πίσω και η μνήμη κάνει επίκαιρο το μεγάλο «γιατί» που όλους βασανίζει.

Ελευθεροτυπία, 10 Σεπτεμβρίου 1997