ΣΤΟ ΦΑΝΟΣΤΑΤΗ ΤΩΝ ΤΡΙΚΑΛΩΝ…

Με ρωτάνε αρκετοί φίλοι, γιατί εδώ και χρόνια ασχολούμαι με τον Άρη Βελουχιώτη και ειδικά με τις τελευταίες ημέρες της καταδίωξής του στην Αργιθέα και την αυτοκτονία του στο φαράγγι του Φάγγου, στην Μεσούντα της Άρτας. Για να απαντήσω, θα χρειάζονταν χιλιάδες λέξεις και οπωσδήποτε θέσεις που να υποστηρίζουν αυτή την αποκοτιά, όπως πολλοί την θεωρούν και ασφαλώς έχουν τους λόγους τους για να την χαρακτηρίζουν έτσι…

Θα προσπαθήσω με όσο πιο λίγα λόγια να πω τον πρώτο λόγο και θα σταθώ σε ένα σημείο, κορυφαίο για τη βαρβαρότητά του και μοναδικό για την αλαζονεία αυτού που κατά τη λαϊκή έκφραση, όταν παίρνει το πάνω χέρι για να το γιορτάσει παίρνει και …κεφάλια! Έτσι έχει κι επειδή 64 τόσα χρόνια μετά από την αισχρή βεβήλωση του αληθινού μύθου της Αντίστασης και του κατ’ εξοχήν εκπροσώπου της λαϊκής επανάστασης από τα κομματικά «παλιοκούναβα» της Θεσσαλίας και της Άρτας, κανένας δεν μιλάει για τα αίτια που έκαναν τον απλοϊκό σε βάθος και επιφάνεια κοσμάκη της πιο φτωχής τότε γωνιάς της Ελλάδας, την Αργιθέα, να πάρει τα τσεκούρια και να κυνηγάει τον καπετάνιο που όλοι μέχρι πριν λίγο καιρό, στον ίσκιο του ανάσαιναν μια στάλα ελευθερίας και στην προσταγή του ήταν έτοιμοι να θυσιαστούν για μια ελπίδα που φοβάμαι, μόνο αυτός στο μυαλό του καλλιεργούσε…

‘Εγινε στο μεταξύ κάτι τόσο τρομαχτικό που τους άλλαξε την ιδέα ή απλά όσα είχαν γίνει τα προηγούμενα χρόνια, η αντίσταση δηλαδή κατά των ποικίλων κατακτητών ήταν μια δουλειά που έκαναν οι πιο τολμηροί, ενώ αυτοί από την κούρνια τους παρακολουθούσαν έχοντας έγνοια μόνο για το τομάρι τους και την κοιλιά τους; ‘Όπως έδειξαν τα πράγματα, έτσι ήταν. Μια λίρα να γιάλιζε στο μάτι του λιμασμένου κόσμου που είχε συνηθίσει στην διαρκή ταπείνωση –από τη αδίστακτη φύση και τους ανθρώπους που τον εξουσίαζαν- κι αμέσως φώτιζε τα πιο σκοτεινά έγκατα της ψυχής του κι έτσι χίμαγε πίσω από όποιον οι επιτήδειοι του έλεγαν πως είναι εχθρός της αθλιότητας που ζούσαν. Η συνέχεια ήταν απρόβλεπτη για όλους και γι΄ αυτό το λόγο, η φωτογραφία με τα κεφάλια του Άρη και του Τζαβέλα στον φανοστάτη της πλατείας των Τρικάλων, παρόλο που ζουν ακόμα πάρα πολλοί που την είδαν στην πραγματικότητα, κανένας δεν θέλει να την θυμάται και πολύ περισσότερο να την σχολιάσει με την απαραίτητη ψυχραιμία που θέλει η απόσταση του χρόνου…