ΕΝΑ ΚΑΡΑΒΙ ΣΤΗΝ ΠΕΤΡΑ…

Όπως φαίνεται η θάλασσα από τον Ασφοντυλίτη, είναι μόνο ένας ορίζοντας, μια γραμμή πέρα μακριά στην άκρη του ουρανού, τίποτα άλλο. Ούτε το κύμα της ακούγεται από τόσο ψηλά, ούτε και που καταλαβαίνει κανένας αν φτάσει ένα πλοίο στην αμμουδιά Λίμνη κάτω στα Χάλαρα. Έτσι μόνο αν κάποιος πάει ως το αλώνι που βρίσκεται στην αριστερή άκρη του οικισμού, μπορεί να αγναντέψει το πέλαγος ή αν κατέβει χαμηλά.

Στην Παλαιόμαντρα όμως αλλάζουν τα πράγματα κι απ’ εκεί όποιος περπατήσει λίγο πιο πάνω στα βράχια μπορεί να δει θαυμάσια το πέλαγος και ότι κινείται μέσα απ’ αυτό. Απ΄εκεί που όπως καταλαβαίνουμε από τα έργα του, είχε περάσει πολύ καιρό ο Μιχάλης την εποχή μάλλον που δεν είχε πάθει τίποτα στα πόδια του και φαίνεται πως είδε κάποια ημέρα να περνάει ένα μεγάλο πλεούμενο και θέλησε να κρατήσει την εικόνα του αλλά ήταν μακριά και δεν έβλεπε τις λεπτομέρειες.

Θυμήθηκε λοιπόν ένα καράβι που είχε δει σε μια ζωγραφιά που ήταν κρεμασμένη στον τοίχο κάποιου καφενείου -πολεμικό θα ήταν μάλλον- και όπως το ξανάφερε στη μνήμη του είδε τους ναύτες να χαιρετούν όρθιοι από το κατάστρωμα, τα κατάρτια του με τα πανιά μαζεμένα, φαντάστηκε επίσης και τι μπορεί να μεταφέρει στο αμπάρι του και έριξε την άγκυρα του στην πέτρα. Εκεί έμεινε μέχρι τη μέρα που θα τη φθείρει ο χρόνος και θα σβήσει όπως η επιθυμία του να κάνει το μεγάλο ταξίδι που ποτέ δεν εκπληρώθηκε...