Η ΤΕΧΝΗ ΚΑΙ Η ΠΕΙΝΑ...

Οπωσδήποτε ο δημιουργός δεν γνωρίζει όρια στην τέχνη του αλλά όταν και ο φιλότεχνος ή ο θεατής έστω, θέλει να μην είναι παθητικός μπροστά σε κάποιο έργο και παρεμβαίνει, τότε το κάθε δημιούργημα παίρνει άλλες διαστάσεις και εντυπωσιάζει με το αποτέλεσμα…

Ο λόγος για μια ολόγλυφη παράσταση κάποιου δημιουργού σε ξύλο που παρουσιάζει μια γνωστή σε πολλές χρονικές περιόδους της τέχνης σκηνή με τον φτωχό οδοιπόρο που επικαλείται τη βοήθεια των αγίων να μεσολαβήσουν για την ευσπλαχνία των ανθρώπων, προτείνοντας το άδειο καπέλο του στον κόσμο που μάλλον βρίσκεται σε μοναστήρι.

Ο καλλιτέχνης που «εκθέτει» σε ένα μαρμάρινο παγκάκι της πλατείας έχει βάλει το έργο του μπροστά – μπροστά για να το βλέπουν όλοι και σίγουρα το κάνει εσκεμμένως και επιζητεί την παρέμβαση, αλλά κανείς δεν είναι βέβαιος πως θα δει ο θεατής το καπελάκι του ζητιάνου γεμάτο από το φαγητό που περίσσεψε από το συσσίτιο της Κάτω Πλατείας.

Έτσι δεν είναι απίθανο, με τον κόσμο που κυκλοφορεί στο Σύνταγμα αυτές τις ημέρες και βεβαίως δεν καταλαβαίνουν όλοι από παρεμβάσεις στην τέχνη, να δουν το καπελάκι ως δοχείο απορριμμάτων και ακυρώσουν το έργο και ότι αυτό θέλει να παρουσιάσει…