Στις καθημερινές ασχολίες του Μιχάλης Θεολογίτη από τη Λαγκάδα που δεν σηκώνουν αναβολή, ειδικά δε τώρα το καλοκαίρι, είναι το πότισμα του κοπαδιού που διατηρεί ψηλά στο Θεολόγο και ως παρέα παίρνει πάντα μαζί του τον 17χρονο Μουτζάλη, ένα ιδιαίτερης ευφυίας και κοινωνικής συμπεριφοράς γάϊδαρο, ο οποίος και τον ακολουθεί το απόγευμα και στο μικρό καφενείο της Λαγκάδας που ακούει στο ωραίο όνομα «Λουκάκη».
Ο Λάκης και οι υπόλοιποι κάθονται μέσα στο καφενείο όταν είναι χειμώνας και το καλοκαίρι αράζουν στα τραπεζάκια του στενού δρόμου με τους ασβεστωμένους τοίχους ενώ ο Μουτζάλης είναι δεμένος σε κάποιο σημείο εκεί κοντά και συχνά γίνεται το επίκεντρο των συζητήσεων της παρέας αναφορικά με τη ζωή του και τις κακές συνήθειες που έχει αποκτήσει κάνοντας παρέα ανθρώπους παρά γαϊδάρους και μουλάρια.
Τούτο όμως ελάχιστα απασχολεί τον πανέξυπνο Μουτζάλη ο οποίος προτιμά να είναι δεμένος στο στενό του καφενείου και να βλέπει κόσμο και να κόβει κίνηση παρά στο στάβλο ή σε καμιά ερημιά να βόσκει μόνος του. Έτσι χαίρεται που τον παίρνει για παρέα ο Λάκης παντού όπου πηγαίνει και δεν βαριέται καθόλου αν και πολλές από τις διαδρομές τις έχει περπατήσει άπειρες φορές και μάλιστα φορτωμένος με ένα σωρό πράγματα.
Χαίρεται μάλιστα διπλά όταν στην επιστροφή αντί να κουβαλάει τον κάπως βαρύ Λάκη μαζί με τις μπύρες που ζυμώνονται μονίμως στην κοιλιά του, να έχει στο σαμάρι του φορτωμένη τη τροφή του η οποία αν κρίνουμε από την ποικιλία των φυτών της Αμοργού πρέπει να είναι εξαιρετική και οπωσδήποτε κάνει καλό σε όποιο ζωντανό τη βρίσκει το παχνί του.
Έτσι χθες το μεσημέρι που τους είδα να γυρνάνε χαρούμενοι από το Θεολόγο, τους έστησα για την πρώτη φωτογραφία του σχετικού αφιερώματος στο Λάκη και στον Γκριτζάλη γιατί μετά το βιβλίο για την Όξω Μεριά και την Μιχάλη Ρούσσο αρχίζω το ανάλογο και κάπως μεγαλύτερο για την Αιγιάλη και τους ανθρώπους της και αρχίζω σιγά – σιγά να ξεχωρίζω τους πρωταγωνιστές. Ένα ζευγάρι απ’ αυτούς λοιπόν είναι ο Λάκης και Μουτζάλης…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου