ΣΤΟ ΛΙΜΝΙΩΝΑ ΤΗΣ ΡΑΜΝΟΥΝΤΑΣ

Με τόσα που ακούσαμε χθες και σήμερα για τον καύσωνα από τα ραδιόφωνα, επόμενο ήταν να πάρουμε όλοι τους δρόμους για θάλασσες και βουνά.

Παρόλο που το σπίτι που μένω στην πλατεία Αμερικής είναι δροσερό, λόγω κατασκευής φυσικά και ηλικίας, πήραμε κι εμείς την απόφαση να πάμε μια βόλτα ως τη θάλασσα για να δροσιστούμε. Αλλά σε ποια θάλασσα να πάμε; Εγώ το τελευταίο μπάνιο στην Αττική πρέπει να το έκανα πριν από καμιά 15αριά χρόνια στα Λιμανάκια της Βάρκιζας αλλά δεν ήθελα με τίποτα να πάμε εκεί κάτω γιατί δεν μπορώ καθόλου πλέον την κίνηση και τα φανάρια.

Έβαλα το μυαλό μου κάτω να θυμηθώ που αλλού είχα κάνει μπάνιο στις παραλίες της Αττικής τα περασμένα χρόνια και μου άρεσε και θυμήθηκα πως την δεκαετία του ’80 πήγαινα με πολλές παρέες στην μικρή παραλία κάτω από τον αρχαιολογικό χώρο της αρχαίας Ραμνούντας και χωρίς δεύτερη κουβέντα ξεκινήσαμε αμέσως για εκεί.

Δεν αργήσαμε να φτάσουμε στο Μαραθώνα γιατί η κίνηση ήταν ελάχιστη στους δρόμους και με ανυπομονησία, περίμενα να δω τον τόπο εκεί πέρα εντελώς αγνώριστο. Έπεσα έξω όμως στις προβλέψεις μου γιατί τίποτα, μα τίποτα δεν έχει αλλάξει σε αυτή τη γωνιά της Αττικής. Ούτε εξοχικά πολλά είδα να έχουν χτιστεί στις πλαγιές, ούτε μαγαζιά άνοιξαν, ούτε ο χωματόδρομος που οδηγεί στην παραλία (Λιμνιώνας τον λένε) αξιώθηκε ένα μέτρο άσφαλτο. Όλα τα βρήκα όπως τα άφησα την τελευταία φορά που είχα πάει εκεί πέρα και πρέπει να ήταν τον Δεκαπενταύγουστο του 1987 που σαν νέος συντάκτης ύλης τότε στην Ελευθεροτυπία έμεινα να πάρω την άδειά μου όταν θα επέστρεφαν οι παλιότεροι.