Ακούω από μέρες τώρα τη γκρίνια για το Σύνταγμα και τις φωνές που θέλουν να «καθαρίσει» οπωσδήποτε από την κατασκήνωση των «αγανακτισμένων» οι οποίοι ασφαλώς δεν έχουν και τόση σχέση με τους πολίτες που δημιούργησαν εδώ και δυο μήνες την ανοιχτή στις ιδέες «Πλατεία» που τόσο τρόμαξε το ψωφοδεές πολιτικό μας σύστημα και το οποίο απάντησε με τις γνωστές μεθόδους του επιχειρώντας να τρομάξει, είτε με τη βία και τα χημικά, είτε με την σπίλωση του κινήματος της άμεσης δημοκρατίας.
Είναι πασιφανές τι καταστάλαξε αυτές τις ημέρες στο Σύνταγμα και την ευθύνη, την όποια ευθύνη αν υπάρχει, δεν τη φέρει βεβαίως η «Πλατεία» αλλά η πόλη, η οποία όπως και κάθε άλλη πόλη έχει και τις σκοτεινές της πλευρές, τους άρρωστους πολίτες της, τους ύποπτους περιθωριακούς αλλά συνήθως μέσω φανερών ή αόρατων μηχανισμών τους κρύβει για να μη φαίνονται και της χαλάνε την εικόνα που θέλει να έχει για την ίδια και τους ξένους.
Όλος αυτός ο κόσμος που θέλει να πετάξει ο Δήμος από το Σύνταγμα (να’ τον το δήμαρχο που αρχίζει να εξαργυρώνει την υποστήριξη του κυβερνώντος κόμματος για την εκλογή του) υπήρχε και κυκλοφορούσε στην κάτω πόλη μέρα νύχτα κάνοντας τα γνωστά σε όλα μας κόλπα αλλά τούτη τη φορά, και αυτό είναι μια ακόμα νίκη της «Πλατείας» βγήκε στο σαλόνι και εκεί βεβαίως ενοχλεί αυτούς που τόσα χρόνια δεν έκαναν τίποτα άλλο παρά να κλείνουν αυτιά και μάτια και να προσπαθούν να τον περιορίσουν μέσω της καταστολής.
Αυτό είναι που ενοχλεί περισσότερο την κυβέρνηση και το Δήμο που προσπαθούν με τη βοήθεια των μεγαλοξενοδόχων να τα ρίξουν στον κόσμο που δημιούργησε την «Πλατεία» και πιστεύουν πως θα τα καταφέρουν. Φοβάμαι όμως πως η επιχείρηση, όποια επιχείρηση κι αν είναι αυτή που θα κάνουν σήμερα το απόγευμα ή απόψε τη νύχτα, δεν θα είναι παρά μια γελοιoποίησή τους και διεθνές ρεζίλι γιατί απλά δεν τους ενδιαφέρει καθόλου για αυτούς τους ανθρώπους παρά μόνο η βιτρίνα της πόλης και τα όποια κέρδη τους…
Φοβάμαι
ΑπάντησηΔιαγραφήτους ανθρώπους που εφτά χρόνια
έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι
και μια ωραία πρωία -μεσούντος κάποιου Ιουλίου-
βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας
«Δώστε τη χούντα στο λαό».
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που με καταλερωμένη τη φωλιά
πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που σου 'κλειναν την πόρτα
μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια
και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο
να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που γέμιζαν τις ταβέρνες
και τα 'σπαζαν στα μπουζούκια
κάθε βράδυ
και τώρα τα ξανασπάζουν
όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη
και έχουν και «απόψεις».
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν
και τώρα σε λοιδορούν
γιατί, λέει, δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο.
Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.
Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο.
Μανόλης Αναγνωστάκης
Νοέμβρης 1983.
Και η προσαρμογή-παραλλαγή του στην σύγχρονη πραγματικότητα.
Φοβάμαι τους ανθρώπους που 30 χρόνια έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι και ένα ωραίο βράδυ μεσούντος του Μάη βγήκαν στις πλατείες κραυγάζοντας «Κλέφτες Κλέφτες».
Φοβάμαι εκείνους που δεν πληρώνουν φόρους, -δηλαδή 6 στους 10 έλληνες- και ταυτόχρονα οδύρονται για τα χρέη και τα ελλείμματα του κράτους.
Φοβάμαι εκείνους που βγάζουν μεγάλους λόγους για την εθνική ανεξαρτησία και την εθνική αξιοπρέπεια επαιτώντας τα δανεικά των ευρωπαίων.
Φοβάμαι εκείνους που διορίστηκαν εις βάρος των άλλων, γλείφοντας τους πολιτικούς, και τώρα μουντζώνουν τη βουλή.
Φοβάμαι εκείνους που γέμιζαν προεκλογικά τις πλατείες της μεταπολίτευσης, κραδαίνοντας τις πλαστικές σημαίες του πελατειακού κράτους έτοιμοι για το μεγάλο πλιάτσικο, και τώρα
τις γεμίζουν πάλι αγανακτισμένοι.
Υποκλίνομαι μόνον στα πραγματικά θύματα: τους άνεργους και τους νέους χωρίς ελπίδα.
Φοβάμαι όταν βλέπω τον λαϊκισμό της νέας εποχής, με τα γλυκά λόγια του Μίκη και τα χρυσοποίκιλτα άμφια του Άνθιμου, να απλώνει το βαρύ χέρι πάνω τους.
Τώρα φοβάμαι ακόμη περισσότερο.