Συχνά τα τελευταία χρόνια όταν περνάω από τη γωνία 3ης Σεπτεμβρίου και Βεραντζέρου, σηκώνω τη μηχανή μου και κάνω ένα κλικ στην πρόσοψη του ξενοδοχείο “HOTEL ELLAS” το οποίο δεν το έχω δει ποτέ ανοιχτό ή μπορεί να μου έχει διαφύγει η περίπτωσή του.
Εγώ το θυμάμαι πάντα κλειστό και σε αυτή την αδιάφορη κατάσταση εστιάζεται το εικαστικό ενδιαφέρον μου. Υπήρχε ένα όμως στοιχείο που σήμαινε μια αίγλη του παρελθόντος και αυτό ήταν η σημαία που σαν ένα κουρελάκι τη θυμάμαι πάντα να ανεμίζει το βρώμικο πανί της μπροστά στη σβηστή επιγραφή με τα μπλε γράμματα του ξενοδοχείου.
Σήμερα που πέρασα πάλι από εκεί έκανα τη συνηθισμένη κίνηση αλλά με έκπληξη διαπίστωσα πως από τη σημαία είχε μείνει μόνο το κοντάρι. Το κουρελιασμένο πανάκι της φαίνεται πως σάπισε εντελώς από τις βροχές της άνοιξης και με ένα φύσημα αέρα έπεσε μέσα στο μπαλκόνι ή κατέληξε στο λιγδιασμένο πεζοδρόμιο του ασυνάρτητου δρόμου.
Ο θάνατος αυτής της μικρής σημαίας είναι μια απώλεια, σημαντική για την βουβή πρόσοψη του ξενοδοχείου αλλά ελάχιστη έως αδιάφορη για το αποκαμωμένο πλήθος που περιμένει στη στάση των λεωφορείων της πλατείας Λαυρίου και τους άλλους που εμπλέκονται στο παζάρι των ναρκωτικών και της πολυεθνικής πορνείας που οργιάζει στην καρδιά της πόλης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου