ΤΑ ΚΑΛΑ ΤΩΝ ΠΑΝΗΓΥΡΙΩΝ

Κατά παράδοση ο Σπύρος Μακρής πιάνει πάντα για να ψήσει μια μεριά ψηλότερα από τους άλλους και μαζί με τα σφάγια φτιάχνει και μια σούφλα κοκορέτσι.

Δουλεύω ακόμα σε κάτι περιοδικά που κυκλοφορούν ένθετα στην εφημερίδα «Έθνος» και γράφω κείμενα για ανθρώπους που ζουν μόνιμα στα χωριά τους, ψαράδες, αγρότες, κυνηγούς, μελισσοκόμους και άλλους κι έτσι συνδυάζω ένα μικρό μεροκάματο και φυσικά κάνω κάτι που μου αρέσει, το αντίτιμο του οποίου όμως να ξέρετε πλήρωσα ακριβά..

Ο Γιώργος Κουσιάνας πηγαίνει πάντα στο πανηγύρι να βοηθάει τον πατέρα του Ηλίας Κουσιάνας ο οποίος είναι από τους παλαιότερους κτηνοτρόφους στη Νεράιδα.

Σήμερα πέρασα μια ολόκληρη μέρα (χώρια την πολύωρη προετοιμασία χθες το βράδυ με τις απομαγνητοφωνήσεις και τα σχετικά ) να φτιάξω δυο κείμενα, ένα για τις ωραίες ψησταριές που είδα στο πανηγύρι της Παναγίας στη Σπινάσα (Νεράιδα) Καρδίτσας και ένα άλλο για τους ψαράδες της Κάσου. Ομολογώ δε πως μόνο το πρώτο κατάφερα να τελειώσω αλλά νομίζω πως θα μείνει στην ιστορία των πανηγυριών της ορεινής Ελλάδας και έτσι θα ξεπεράσω επιτέλους τον σύντροφο Γιώργο Πίττα και το έργο του για το Αιγαίο.

Ο Τάσος Δήμου από τη Ραχούλα εκτός από το ψητό φημίζεται για την τέχνη του στο κοκορέτσι

Τέλος πάντων το τελείωσα και το έστειλα στον αρχισυντάκτη μου (Αντώνης Μπληζιώτης) και ησύχασα για λίγο και ετοιμάζομαι να βγω να μυρίσω λίγη επαναστατημένη Αθήνα γιατί όλη την ημέρα κλεισμένος ένοιωθα πως άκουγα μόνο κλαρίνα και το σπίτι να είναι γεμάτο μυρωδιές από ψησταριές και κοκορέτσια. Σωστό μαρτύριο έζησα και για να το μοιραστώ μαζί σας και να ξαλαφρώσω, σας στέλνω δυο χαρακτηριστικές φωτογραφίες να ζηλέψετε, να σας τρέξουν τα σάλια και να σκεφτείτε τα καλά που έχουν τα βουνά της Ελλάδας…

Ο Λάμπρος Βούλγαρης από τα Σαραντάπορα με τον ξάδελφό του Νεκτάριο μελετούν την παραγγελία για ψητό…