Ακούω όλο και συχνότερα τον τελευταίο καιρό ανθρώπους, που είτε από απελπισία για την κατάσταση που ζούμε στην Αθήνα είτε από αφέλεια (ναι και δυστυχώς είναι πολλοί) λένε πως θα φύγουν να πάνε να ζήσουν στο χωριό τους καλλιεργώντας τη γη και τους κήπους.
Φυσικά απ’ όλους αυτούς είμαι βέβαιος πως κανένας σχεδόν δεν θα πάρει την απόφαση να τα μαζέψει μια μέρα και είτε μόνος, είτε αν τον ακολουθήσει κάποιο μέλος της οικογένειας, και να πάει να ζήσει στο χωριό. Κι αν θα πάει, είμαι διπλά βέβαιος πως θα μετανιώσει τις πρώτες κιόλας μέρες γιατί απλά, η αγροτική ζωή είναι πολύ βαρύτερη από την καλογηρική.
Και για τούτο όχι γιατί τα παρατημένα από πολλά χρόνια χωράφια θέλουν τεράστιο έργο να ξαναζωντανέψουν, όπως και τα αυλάκια του ποτίσματος πάλι ή τα μονοπάτια και όλα τα στοιχεία του τόπου που απαξιωμένα πήραν το δρόμο της αγριάδας αλλά και γιατί τούτη η στροφή που πολλοί θέλουν να κάνουν, δεν είναι για έναν μόνο αλλά για δύο, ότι κι αν αυτό σημαίνει στο σπίτι, στο χωριό, στο χωράφι, στο κοπάδι.
Έτσι μου το μαρτύρησε προχθές ένας ωραίος κήπος στον Κρέντη της Ευρυτανίας…
"... τούτη η στροφή που πολλοί θέλουν να κάνουν, δεν είναι για έναν μόνο αλλά για δύο, ότι κι αν αυτό σημαίνει στο σπίτι, στο χωριό, στο χωράφι, στο κοπάδι." ΣΥΜΦΩΝΩ ΑΠΟΛΥΤΑ, γι αυτο λοιπον προτείνω και προσκαλώ όποιον/-αν/-ους θέλει/-ουν να έρθουν για να εκμεταλλευτούμε μαζί το χωράφι μου...
ΑπάντησηΔιαγραφή