ΣΚΟΥΡΙΑΣΜΕΝΑ ΧΡΩΜΑΤΑ…

Στην Μικρή Πατρίδα σήμερα, στο Βελούχι, δεν ζήσαμε παρελάσεις με τα απρόοπτά τους για να μας αποσπάσουν την προσοχή από την μελαγχολία μιας φθινοπωρινής ημέρας που προϊδεάζει τον χειμώνα και ο οποίος -καθόλου παράξενο αυτό τον καιρό- μπορεί να τον δούμε αύριο να κατεβεί από τις ψηλές κορφές και να μας καλημερίσει από την αυλή μας.

Όσον αφορά τώρα την επέτειο, κανένας απ’ αυτούς που πολέμησαν στην Αλβανία δεν είναι στη ζωή να μας διηγηθεί άλλη μια φορά την ιστορία του. Ο τελευταίος από εκείνους τους ηρωικούς ανθρώπους, ο μπάρμπα Λουκάς Τσιρώνης πέταξε πέρσι στους ουρανούς της Ρούμελης και κάποιοι, ελάχιστοι που θυμούνται κάπως εκείνη την εποχή, απουσιάζουν από το χωριό στις πόλεις και σε άλλα μέρη κοντά στα παιδιά τους για να νιώθουν ασφάλεια.

Περιττό δε να πω, πως το χωριό δεν έχει σχολείο (έκλεισε το 1975) να μεταφερθεί μέσω των μαθητών κάπως η αίσθηση της επετείου αλλά ούτε και καφενείο που να λειτουργεί όλη τη μέρα για να ανταμώσουν οι χωριανοί και να ανοίξει, όπως γινόταν πάντοτε τα παλιότερα χρόνια, η μνήμη και οι αναφορές για το τι έκανε ο καθένας εκείνη τη μέρα και να σταματήσει τη στιγμή που έλεγαν καληνύχτα ο ένας στον άλλον στο δρόμο για το σπίτι.

Έτσι βουβά πέρασε η μέρα στο χωριό που χρόνο με το χρόνο γίνεται και περισσότερο σιωπηλό καθώς από την παλιά γενιά ελάχιστοι έχουν μείνει να το κατοικούν και το χειμώνα και οι συγχωριανοί όταν έρχονται, ούτε καν δεν βγαίνουν από τα σπίτια τους γιατί εκτός από αυτό το κέλυφος που θεωρείται «εξοχικό» πλέον, τίποτα άλλο ουσιώδες δεν τους συνδέει με τον τόπο και φυσικά τίποτα που να έχει να κάνει με την παραγωγή του χωριού.

Για την παραγωγή καρπών του χωριού, θα ακολουθήσει άλλο σημείωμα. Σε τούτο εδώ θέλω απλά να αναφερθώ πως φέτος το φθινόπωρο ήρθε λίγο καθυστερημένο κι έτσι δεν έχουμε τη μοναδική έκρηξη των χρωμάτων στο δάση του Βελουχιού με τα καστανιές, τις βελανιδιές και τα έλατα και το χρώμα που επικρατεί είναι ακόμη το πράσινο σε όλες τους τόνους της μελαγχολίας. Μοναδικές εξαιρέσεις είναι κάποιες μουριές και συκιές που τα φύλλα τους είναι πιο ευαίσθητα και διάφανα κι έτσι καταλαβαίνουμε κάπως την εποχή.

Αν θα ήθελα πάντως να περιέγραφα με ένα χρώμα στη σημερινή μέρα στη Μεγάλη Κάψη Τυμφρηστού, θα διάλεγα αυτό που έχουν πάρει τα λουλούδια της μεγάλης ορτανσίας που έχει η μάνα μου στην αυλή του πατρικού και τολμώ να το χαρακτηρίσω ως σκουριασμένο μωβ ή λιλά ίσως και το αφήνω να μου πείτε κι εσείς τη γνώμη σας αν ταιριάζει…