Τα παλιότερα χρόνια, η οικονομία του χωριού μου στηρίζονταν αποκλειστικά στους καρπούς του φθινοπώρου (κάστανα και καρύδια) και σε τούτο οφείλονταν και η λίγη ευμάρειά του - σε σχέση πάντα με τα διπλανά χωριά αλλά και πολλά του κάμπου.
Ήταν γεμάτο τότε το χωριό καρυδιές και καστανιές και κάθε Οκτώβρη όλοι θυμάμαι έτρεχαν στα χωράφια και στους κήπους και όλα τα σπίτια ήταν σε αναβρασμό για τη διαλογή και την φροντίδα των καρπών. Τα δέντρα αυτά, τα είχαν φυτέψει οι πρόγονοι πριν πολλά, πολλά χρόνια και καθώς τα «πήγαινε» η γη, εξελίχθηκαν σε πηγή πλούτου για το χωριό και για όσες φυσικά οικογένειες τα φρόντιζαν και ανανέωναν.
Τις καρυδιές του δικού μου σπιτιού τις είχε φυτέψει δυο μυθικά πρόσωπα για όλο το χωριό, τα αδέρφια Γιάννος και Χρύσω Μοσχούτη. Αυτοί όταν ήταν παιδιά ακόμη, (περί τη δεκαετία του 1850 – 1860) είδαν τους ληστές της περιοχής να σφάζουν μπροστά στα μάτια τους τον πατέρα τους και «έπαθαν» κάτι σαν σοκ θα λέγαμε σήμερα. Από αυτό το φοβερό γεγονός και πέρα κλείστηκαν στον εαυτό τους και πέρασαν όλη τους τη ζωή προσκολλημένοι στην οικογένεια της ανηψιάς τους Μαρούλας Δεδούση, την οποία πρόλαβα στη ζωή (πέθανε το 1962) και του παππού Ηλία Παπαδόπουλου και ασχολούνταν όλη την ημέρα, αχώριστοι πάντα, με τα δέντρα και τα χωράφια.
Αυτοί λοιπόν φύτεψαν τις μεγάλες καρυδιές που κάποιες απ’ αυτές υπάρχουν ακόμη και τις καστανιές που δυστυχώς ξεκλήρισε η παράξενη αρρώστια. Μια από τις καρυδιές μάλιστα, κατέβαζε κάθε χρόνο μόνη της πάνω από 300 κιλά εξαιρετικά καρύδια και η οποία ξεράθηκε από μάτι, από συγκεκριμένο πρόσωπο μάλιστα που όλο το χωριό ήξερε. Το αναφέρω γιατί εγώ πιστεύω στο κακό μάτι και ιδιαίτερα όταν αυτό επικεντρώνεται σε δέντρα και ζωντανά αλλά δεν είναι της στιγμής να αναφερθώ σε αυτό το θέμα.
Η ευκαρπία των προαναφερόμενων δέντρων συνεχίστηκε μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’80 και άρχισε να μειώνεται από την έκρηξη του Τσερνομπίλ και μετά, σημάδι πως τα δέντρα επηρεάστηκαν πολύ από τη ραδιενέργεια και σιγά – άρχισαν να ξεραίνονται και να μην καρπίζουν όπως παλιότερα. Σήμερα δε όσα ακόμα στέκουν όρθια δεν καρπίζουν ούτε το ένα τρίτο από τα προηγούμενα χρόνια και ο περισσότερος καρπός είναι χαλασμένος.
Έτσι ενώ πριν από 30 χρόνια για παράδειγμα η συνολική παραγωγή καρυδιών στο σπίτι ήταν ένας τόνος, φέτος που η χρονιά ήταν ιδιαίτερα δυσμενής για τα καρποφόρα δέντρα λόγω των ιδιαίτερων καιρικών συνθηκών, δεν ξεπέρασε τα 50 κιλά. Εξυπακούεται ότι αυτά γλίτωσαν από τα άπειρα τρωκτικά και τα αγριογούρουνα που λυμαίνονται την περιοχή.
Η κατάσταση σαφώς και έχει απογοητεύσει τους πάντες στο χωριό μου και ιδιαίτερα τους γονείς μου που καμάρωναν πάντα για τα δέντρα τους. Από τη μια μεριά δεν τους έκανε καθόλου καρδιά να πάνε στα χωράφια για να μη βλέπουν την καταστροφή, από την άλλη όμως το θεωρούσαν σαν αμαρτία να μη μαζέψουν ότι είχε απομείνει. Αμαρτία μπροστά στη φύση πρωτίστως και ύβρι απέναντι στα ίδια τα δέντρα που τόσα χρόνια πριν δεν υστέρησαν στο ελάχιστο στην παραγωγή και περίμεναν με τα αόρατα μάτια τους να δουν έστω και για λίγο κάποιον άνθρωπο να σκύβει κάτω από τα κλαδιά τους και να μαζεύει τον καρπό που μέσα σε τόσες αντιξοότητες κατάφεραν να ωριμάσουν.
Έτσι έγινε και για αρκετές μέρες η μάννα μου με τον πατέρα μου (στη φωτογραφία με το σφυράκι) μάζεψαν τα λίγα καρύδια της φετινής παραγωγής. Για να πετύχουν μάλιστα μια καλύτερη τιμή στην αγορά, τώρα που ξεράθηκαν άρχισαν να τα σπάζουν γιατί έτσι με τα τσόφλια που είναι κανένας έμπορος δεν τα κοιτάει και σε κανένα σπίτι οι νοικοκυρές δεν μπαίνουν πια σε αυτό τον κόπο ή αρκούνται στα παντελώς άνοστα και επεξεργασμένα με χημικά, καρύδια εισαγωγής από διάφορες χώρες του κόσμου…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου