Πόσοι πήραν χθες μέρος στη μεγαλύτερη πορεία διαμαρτυρίας των τελευταίων (μπορεί και όλων των ετών) δεν μπορεί κανένας με ακρίβεια να υπολογίσει. Σημασία έχει πως κατέβηκαν μυριάδες λαού κάθε τάξης και σειράς και διαδήλωσαν ο καθένας με τον τρόπο του και ανάλογα με το πώς αυτό το συνηθίζει ο κομματικός του χώρος ή η δουλειά του.
Εγώ συνηθίζω να στέκομαι πάντα στο ίδιο σημείο, έξω από τον «Ιανό» στη Σταδίου γιατί θεωρώ πως είναι το σωστό μέρος να κάνω τους δικούς μου υπολογισμούς και να βλέπω τον κόσμο και φίλους. Λέω ότι είναι το σωστό μέρος γιατί έχω παρατηρήσει πως ότι διαρροές υπάρχουν μετά από τις συγκεντρώσεις αυτές γίνονται δεξιά - αριστερά της Κλαυθμώνος και όσοι περάσουν την οδό Χρήστου Λαδά όλοι θα καταλήξουν στην πλατεία Συντάγματος.
Πέρασε χθες λοιπόν όλη η πορεία του ΠΑΜΕ (σχεδόν για τρεις ώρες πορεύονταν στη Σταδίου) καθισμένος πάνω σε ένα από τα «κάγκελα του Αβραμόπουλου» και απέναντί μου έβλεπα μια γυναίκα μεγάλης ηλικίας να έχει συνέχεια σηκωμένο ψηλά και αγωνιστικά το αριστερό της χέρι και να χαιρετά τους διαδηλωτές που περνούσαν μπροστά της οι οποίοι με σεβασμό της ανταπέδιδαν τον χαιρετισμό και ορισμένοι μάλιστα της έσφιγγαν το χέρι.
Έβλεπα όμως πως λόγω της προχωρημένης ηλικίας οι δυνάμεις της δεν τις επέτρεπαν να το κρατάει συνέχεια ψηλά χωρίς κάποιο στήριγμα και γι’ αυτό είχε επιστρατεύσει το δεξί της κάτω από τον αγκώνα και έτσι κατάφερνε να το κρατάει υψωμένο αρκετή ώρα χωρίς να την πονάει.
Η έκφρασή του προσώπου της μαρτυρούσε πως χαίρονταν τη διαδήλωση, αλλά η καρδιά της δεν ξέρω τι έλεγε, ούτε στις μνήμες της ήταν εύκολο να πάλι να εισχωρήσω για να μάθω. Η όλη στάση της πάντως έδειχνε πως μια ζωή στους δρόμους ήταν, διαδηλώνοντας το δίκιο της αλλά και τώρα στα γεράματά πάλι στους δρόμους είναι, έστω και αν πλέον πρέπει με το ένα χέρι της να στηρίζει το άλλο να σηκωθεί ψηλά για να δηλώσει για μια φορά ακόμα τον παρόν της. Το τι έλεγε η καρδιά της δεν το άκουγε μάλλον κανένας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου