Έγραφα χθες, στο ξεκίνημα κάποιων δημοσιεύσεων για τα χωριά του Γράμμου, τα Μαστοροχώρια, που επισκέφθηκα τις περασμένες μέρες πως τα περισσότερα είναι σχεδόν άδεια από ανθρώπους και πολύ σπάνια μπορεί κάποιος να δει ένα τζάκι να καπνίζει, σημάδι πως το σπίτι είναι ανοιχτό, έστω και για εκδρομή το Σαββατοκύριακο.
Ένα απ’ αυτά τα χωριά είναι και το Γανναδιό, από τα ομορφότερα χωριά της επαρχίας Κόνιτσας αλλά και από τα πιο ερημωμένα συνάμα – καμιά δεκαριά άνθρωποι κατοικούν εκεί όλο το χρόνο και μόνο το καλοκαίρι γεμίζει κάπως με κόσμο, κόσμο που δεν φτάνει με τίποτα να το ζωντανέψει και να του δώσει έστω και για λίγο την παλιά του κίνηση.
Σε αυτό το χωριό, του οποίου οι κάτοικοι ήταν κάποτε εμπορευόμενοι και μάστορες θα δούμε μοναδικά πέτρινα σπίτια, δρόμους, γέφυρες και δημόσια κτίρια, όλα να ρημάζουν από την απουσία των ανθρώπων αλλά όποιος φτάσει εκεί την ώρα που κανένας κάτοικός του δεν κινείται, ένα πετρωμένο πρόσωπο από το αγκωνάρι της εκκλησίας των Ταξιαρχών, θα τον προϋπαντήσει και θα καλωσορίσει τον ξένο που πήγε να θαυμάσει το Γανναδιό.
Αγαπητέ Ηλία, όταν γνώρισα από κοντά τον εγκαταλελειμμένο οικισμό του Aσφοντυλίτη της Αμοργού και διάβασα το βιβλίο σου "ΚΕΝΤΗΜΑ ΣΤΗΝ ΠΕΤΡΑ Η ΖΩΗ ΤΟΥ" για τον Μιχάλη Ρούσσο, σου έγραψα μια πολύ ενθουσιώδη και ζεστή κριτική γι αυτό το τόσο ποιητικό σου έργο. Σήμερα, διαβάζοντας αυτό εδώ το κείμενο σου για το Γαναδιό, χωριό της επαρχίας Μαστοροχωρίων της Κόνιτσας που κι εγώ το περπάτησα στις γιορτές, βλέπω καθαρά ότι κι αυτό το δεύτερο βιβλίο σου που μας ετοιμάζεις θα είναι πολύ ενδιαφέρον και πάντα ποιητικό, όπως μόνον εσύ μπορείς να το κάνεις. Απορώ πώς η ζωή δεν σ' έκανε να χάσεις όλη αυτήν την ποιητική διάθεση και την παιδική ευαισθησία της ψυχής σου. Εδώ δεν χωρά το κλισσέ "Μια εικόνα, χίλιες λέξεις", εσύ με τις λέξεις σου ανασταίνεις και την πέτρα ακόμα. Συνέχισε να διαγράφεις την ανοδική πορεία που άρχισες από πέρσυ... Να έχεις τις ευχές όλων μας, Ηλία και να μας συγκινείς όπως πάντα!
ΑπάντησηΔιαγραφή