Η ΑΝΟΙΞΗ ΗΡΘΕ ΦΕΤΟΣ ΜΕ ΤΑ ...ΜΑΤ!!!

Ακούω για τη «σκούπα» που κάνει η Αστυνομία προκειμένου να μαζέψει, όπου και αν βρίσκονται, τους λαθρομετανάστες και να τους φορτώσει για να τους στείλει στη χώρα τους. Ακούω για εφόδους σε σπίτια όπου αυτοί οι δύστυχοι κοιμούνται στοιβαγμένοι σαν σαρδέλες, για περιπολίες στα πάρκα, για έρευνες σε παρατημένα κτίρια, παντού...

Στα πλαίσια αυτού του «κυνηγιού της αλεπούς», μόνο έτσι θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η επιχείρηση της Αστυνομίας, προς χάρη βεβαίως κάποιων ακραίων κύκλων που τα βάζουν έτσι κι αλλιώς με τους μετανάστες (λαθραίους ή μη, δεν έχει σημασία) και οπωσδήποτε για προεκλογική κατανάλωση από τους αφελείς, έγινε και σήμερα το μεσημέρι η παρέλαση των ΜΑΤ στο παρκάκι μπροστά από το Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων και έμειναν αρκετή ώρα μπροστά από την είσοδο της Νομικής Σχολής, στον πεζόδρομο της Μασσαλίας.

Εκεί ως γνωστόν έχει μεταφερθεί εδώ και καιρό το άθλιο εμπόριο της πρέζας με όλα τα συνεπακόλουθα για την περιοχή, τα καταστήματα καθώς και τους ελεύθερους χώρους της περίφημης «Τριλογίας» της οδού Πανεπιστημίου. Ένα εξάμηνο σχεδόν λειτουργεί εκεί το παζάρι θανάτου, αφ’ ότου «καθάρισαν» την Τοσίτσα και τους πέριξ του Μουσείου χώρους.  

Ένα εξάμηνο δεν ένοιαξε κανέναν για το γίνεται σε αυτή την κεντρική περιοχή της Αθήνας και μόλις ο υπουργός ΠΡΟΠΟ, Μιχάλης Χρυσοχοϊδης κήρυξε (με ευρωπαϊκά χρήματα βεβαίως) το μεγάλο αγώνα για την απαλλαγή της πόλης από τους λαθρομετανάστες και τη μεταφορά τους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στις εσχατιές της ελληνικής γης, όλοι βγήκαν στους δρόμους να συμβάλλουν ο καθένας με τον τρόπο του στο «σκούπισμα».

Τέλος πάντων, θα δούμε τι θα γίνει με αυτό το πράγμα και αν πράγματι επικρατήσει και κάποια ψυχραιμία γιατί ασφαλώς όλος αυτός ο κόσμος που στοιβάζεται στις κλούβες, έχει και κάποια δικαιώματα και ασφαλώς ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Από την άλλη όμως, δεν είναι δυνατόν να ζει το κέντρο της πόλης όλη την ημέρα σε αστυνομικό κλοιό, με εμφανή έως προκλητική την παρουσία των ΜΑΤ και με κλούβες σε όλες τις γωνίες των δρόμων.

Γιατί, όσο και να ντύνεται με ωραία (προεκλογικά) λόγια η επιχείρηση, υπάρχουν ένα σωρό άλλοι τρόποι, πολλοί από τους οποίους έπρεπε να εφαρμοστούν την ώρα που έπρεπε και όχι τώρα που η ζωή μας έχει βαρύνει πολύ, δεν ταιριάζει ανοιξιάτικα να αστυνομοκρατείται ακόμα και ο ίσκιος της ανθισμένης κουτσουπιάς μπροστά στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου και να ταράζεται ακόμη και ο Αντώνης Τρίτσης που φαντάζομαι πως βλέπει το κατάντημα της πόλης από τα μάτια της μπρούτζινης προτομής του με κοντινή παρέα την ηθοποιό Κυβέλη!!!

ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ ΣΤΟΝ ΙΑΝΟ

Το ξέρω, κοντεύουν να περάσουν είκοσι μέρες από την «Ημέρα της Ποίησης» στον «ΙΑΝΟ», στις 18 Μαρτίου, όπου συμμετείχαν πολλές φίλες ποιήτριες και φίλοι ποιητές και δεν κατάφερα να ανεβάσω τις φωτογραφίες που τράβηξα εκείνη την σπουδαία νύχτα, τη γεμάτη στίχους και μουσικές. Ομολογώ πως δεν ήταν και λίγη η δουλειά που απαιτούσε ένα τέτοιο έργο, αλλά χαίρομαι που το κατάφερα να το τελειώσω τούτες τις μελαγχολικές μέρες που περνάμε και το χαρίζω στην ποίηση που άλλοι φανερώνουμε και άλλοι κρύβουμε μέσα μας και θέλουμε κάποια στιγμή να την αφήσουμε να ανθίσει.

Δεν θα κάνω ρεπορτάζ, είναι άλλοι πιο αρμόδιοι να γράφουν για ποίηση και ποιητές και γι’ αυτό θα περιορίστηκα μόνο στο να βάλω σε μια σειρά τις φωτογραφίες που τράβηξα (και το καταχάρηκα) και πιστεύω πως θα βγουν και όσες κι όσοι εμφανίζονται σε αυτές ικανοποιημένοι και να μου ποζάρουν και του χρόνου στην μεγάλη μέρα της ποίησης.

Είναι η τελευταία φωτογραφία από τη βραδιά της ποίησης αλλά με αυτή ξεκινάω γιατί τους εκτιμώ και τους αγαπώ και τους δυο πάρα πολύ. Τον ποιητή Κωνσταντίνο Μπούρα, αριστερά και τον φίλο Βασίλη Χατζηιακώβου, την ψυχή όλων των εκδηλώσεων στον  «ΙΑΝΟ».

O Κώστας Μαρδάς διαβάζει το ποίημα "Ανελευθερία" από τη συλλογή του, "Αθήνα με θολό ποτάμι"

Ο Ανδρέας Συμβουλόπουλος διαβάζει ερωτική ποίηση της Κάτια Τορνάι από την ανέκδοτη συλλογή της με τίτλο "Ο κόσμος μου".

Ο Ανδρέας Συμβουλόπουλος στο πιάνο.

Ο Γιάννης Σουλιώτης διαβάζει το ποίημα του Λόρκα "Τραγούδι για την ημέρα που φεύγει" από το νέο του βιβλίο "Ο θάνατος του Πήγασου" που θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις "Αρμός". Διάβασε επίσης και ένα δικό του ποίημα με τον τίτλο "Κερασιά".

Ο Γρηγόρης Χαλιακόπουλος διβάζει ποιήματα του Δημήτρη Βρεττάκου (ανηψιού του Νικηφόρου Βρετάκκου που η ζωή του τέλειωσε στο Δρομοκαίτειο) και του τρισεγγονού του Ανδρέα Μιαούλη, ο οποίος ήταν γνωστός με το επώνυμο "Άνθιμος". Και οι δυο ποιητές υπήρξαν ξεχωριστές περιπτώσεις και τα ποιήματά τους που διάβασε ο Γρηγόρης, εντυπωσίασαν.

Ο Φίλιππος Περιστέρης στο πιάνο και ο Βαγγέλης Δούβαλης

Ο Σωτήρης Παστάκας μιλάει για το "Ποιείν" (www.poiein.gr) και για το αφιέρωμα του ηλεκτρονικού περιοδικού στους ποιητές στην πεζογραφία.

Ο Γιάννης Γκούμας διαβάζει ποιήματα του Γιώργου Ιωάννου, στα ελληνικά αλλά και στα αγγλικά.

Ο Γιάννης Σκληβανιώτης διαβάζει ένα απόσπασμα από τον "Εχθρό του ποιητή" του Γιώργου Χειμωνά.

Ο Γιώργος Σχοινάς και η Μπέττυ Χαρλάφτη, ερμήνευσαν τον "Τσάμικο" των Μάνου Χατζηδάκη και Νίκου Γκάτσου και με σύνθεση του Γιώργου πάνω σε στίχους της Νάγιας Σοφρωνιάδου με τίτλο "Μέδουσα".

Η Πηγή Λυκούδη, ο Νίκος Καρακαλπάκης και ο Χρήστος Χουβαρδάς ερμήνευσαν ένα τραγούδι πάνω σε ποίηση του Νικηφόρου Βρεττάκου με τίτλο "Κυνηγώντας τον ήλιο", ένα του Κωστή Παλαμά με τίτλο "Ο Μαύρος" και ένα του Λευτέρη Παπαδόπουλου, με τίτλο "Ρίχνω στις ρίζες μου νερό".

Ο Βασίλης Ζηλάκος από το  "Κουκούτσι" μιλάει για το περιοδικό και τους συνεργάτες του, Παναγιώτη Ράμμη, Δήμο Μαυρουδή και Κώστα Λινό. Το περιοδικό συμμετείχε στην ημέρα της ποίησης με μεταφρασμένη αραμαϊκή ποίηση από τον Στάθη Κομνηνό.

Η Λίνα Στεφάνου διαβάζει το ποίημά  "Ακηδία" από τη συλλογή της, "Σαν νερό στην επιφάνεια του κόσμου". Η Λίνα μαζί με τον Βασίλη Ζηλάκο διάβασαν και χωρία της από τον "Ύμνο στη Γέννηση του Χριστού" που μεταφράστηκαν από τα αραμαικά στα ελληνικά, 1700 χρόνια μετά.

Ο Γιώργος Ψάλτης διαβάζει ποιήματα από το βιβλίο του "Μη σκάψετε παρακαλώ, εδώ είναι θαμμένος ένας σκύλος".

Ο Γιώργος Καραχάλιος παρουσίασε ένα τηλεοπτικό απόσπασμα από μια συνέντευξη που πήρε από τον Νικηφόρο Βρεττάκο πριν από 25 χρόνια με αφορμή το ηχόραμα "Λειτουργία στην Ακρόπολη".

Ο Κώστας Ριτσώνης διάβασε ποιήματα του Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη "Διαστάυρωση".

Η Αγγέλικα Παπανικολάου, ο Πάνος Λαμπρίδης, ο Δημήτρης Ερατεινός και Γεωργία Μαρίνου ερμήνευσαν μια σύνθεση της Πηγής Λυκούδη καθώς από ένα ποίημα του Οδυσσέα Ελύτη. Ο Πάνος Λαμπρίδης απήγγειλε επίσης ένα ποίημα της ΚΙκής Δημουλά.

Ο Αλέξανδρος Ασωνίτης διάβασε το ποίημα του Γιώργου Σεφέρη "Επι ασπαλάθων". Διάβασε επίσης για μνημόσυνο των Δημήτρη Λαλέτα και Μπάμπη Τσικληρόπουλου, ένα τραγούδι του Χαράλαμπου Βασιλειάδη, που τραγούδησε ο Πρόδρομος Τσαουσάκης σε μουσική του Σαράντη Κατωμέρη.

Η Μαρία Καστάνη διαβάζει το ποίημα "Υποκλοπές" της Νανάς Παπαδάκη από τη συλλογή "Ποιήματα συν ένα".

Ο Ανέστης Μελιδώνης διαβάζει ποιήματα από τη συλλογή του "Αστέρια στο χαρτί".

Ο Φώτης Καγγελάρης διαβάζει ποιήματα από τη συλλογή του "Γεύμα στη Χλόη".

Ο συνθέτης Σπύρος Κουρκουνάκης που έγραψε το βιβλίο για την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου (Εκδόσεις ΙΑΝΟΣ) και  κάνει ένα κύκλο παραστάσεων με τίτλο "Στιχουργοί εξ αγχιστείας" (Λόρκα, Καμπανέλης, Χριστοδούλου) παίζει αποσπάσματα από το "Ματωμένο Γάμο" του Λόρκα σε μουσική Μάνου Χατζηδάκη.

Ο Παναγής Αντωνόπουλος διαβάζει ποιήματα του ιατρού Παναγιώτη Παπαναγιώτου, ένα μικρό αστέρι της ποίησης, όπως τον παρουσίασε.

Ο Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος διαβάζει το ποίημα του Νικηφόρου Βρεττάκου "Η συνδρομή στην ιστορία".

Ο Σάκης Τσιλίκης και ο Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος ερμηνεύουν το ποίημα του Πρεβέρ, "Ο γάίδαρος, ο βασιλιάς κι εγώ" που έχει μελοποιήσει ο Σάκης.

Ο Γιάννης Ιωάννου και η Καλλιόπη Βέτα ερμηνεύουν μουσική του Μίκη Θεοδωράκη σε ποίηση Οδυσσέα Ελύτη και Μανώλη Αναγνωστάκη.

Ο Ιωσήφ Ιωσηφίδης διαβάζει Εμμανουήλ Ροίδη - "Μονόλογος ευαισθήτου ανδρός".

Ο Σάκης Τσιλίκης και ο Αλέξανδρος Χατζής ερμηνεύουν απόσπάσματα από το "Πρωϊνό άστρο" του Γιάννη Ρίτσου.

Ο Σάκης Τσιλίκης και η Ελεάννα Φίνος ερμηνεύουν το μελοποιημένο από τον Σάκη ποίημα του Κωνσταντίνου Καβάφη "Την΄ομορφιά πολλοί ατένισαν".

Η Εύα Σταμάτη, διευθύντρια του Μουσείου Ελληνικής Παιδικής Τέχνης διαβάζει ένα ποίημα της Κατερίνας Αγγελάκη Ρούρκ το οποίο γράφτηκε με αφορμή ένα έργο της πεντάχρονης Κυριακής Κοκολάκη.

Ο Νίκος Βαρβατάκος διαβάζει ποιήματά του.

Η Λίλη Ντίνα διαβάζει δικά της ποιήματα.

Ο Κωνσταντίνος Μπούρας διαβάζει ποιήματα του Ιωάννη Ψάρρα και του Διονύση Μαρίνου.

Η Λένα Καλλέργη διαβάζει από την ποιητική της συλλογή "Η κοίτη της άμμου"το ποίημα" Νοσταλγία του αύριο".

Ο Βασίλης Λαλιώτης διαβάζει ποιήματα του Χούλιο Κορτάσαρ.

Η Μαρία Ανδρεαδέλλη διαβάζει ποιήματα του Κρισναμούρτι

Ο Δημήτρης Μουζάκης διαβάζει ποιήματα της εφηβείας Βασίλη Βασιλικού.

Ο Παναγιώτης Χαχής διαβάζει ένα ποίημα του χιλιανού Ρομπέρτο Μπολάνιο

Ο Σωτήρης Παστάκας διαβάζει ποιήματα του Μπόρχες

Και η βραδιά έκλεισε με ένα εξαιρετικό τρίο στη σκηνή του Ιανού. Ο Βαγγέλης Δούβαλης, ο Κωνσταντίνος Μπούρας και ο Βάσίλης Χατζηιακώβου τραγουδάνε την ποίηση...


Α, ομολογώ πως μου διέφυγαν κάποιες φωτογραφίες ποιητών και διάφορες στιγμές στη βραδιά της ποίησης. Συμπαθάτε με γι' αυτό. Κι ακόμη, γιατί δεν κατάφερα επίσης να "πιάσω" την προβολή του Άκανθου με το δικό του αφιέρωμα στον Γιάννη Σκαρίμπα.
...
Για όλα αυτά, του χρόνου θα είμαστε πολλοί καλύτεροι, ο actimon κι εγώ βεβαίως...

ΕΝΑ «ΠΟΥΛΙ» ΣΤΗΝ ΟΔΟ ΣΠΥΡΟΥ ΝΙΚΑ

Στην πόλη πετάνε ελεύθερα ένα σωρό πουλιά, συνηθισμένα: σπουργίτια, περιστέρια, δεκαοχτούρες, κοτσύφια και που και που και μερικά γεράκια, στις γειτονιές προς τον Ελαιώνα καθώς και ένα σωρό άλλα πετούμενα, φυλακισμένα δυστυχώς στα κλουβιά. Υπάρχουν όμως και πολλά άλλα πουλιά, εξωτικά τα περισσότερα που κι αυτά είναι κλεισμένα στα μυαλά ορισμένων καλλιτεχνών και ψάχνουν την ευκαιρία να έρθει η έμπνευση να πετάξουν κι αυτά στο χαρτί, στον καμβά ή ακόμη και στον τοίχο ενός δρόμου αν πρόκειται για καλλιτέχνη που ασκείται στο γκράφιτι.

Όπως στην περίπτωση της μικρής και στενής οδού Σπύρου Νίκα πάλι, στου Ψυρρή, όπου για ένα παράδοξο λόγο και από τις δυο πλευρές της μοιάζει σαν τοίχο έκθεση ενός καλλιτέχνη που όντως δυσκολεύομαι να διαβάσω το όνομά του. Το ίδιο δυσκολεύομαι να «διαβάσω» και την τέχνη του, λόγω γνώσεων κυρίως αλλά και εμπειριών στον τομέα αυτό. Έτσι το μόνο που μπορώ να δω σε αυτή τη σύνθεση, είναι τον ανθρωπόμορφο κορμό ενός κουτσουρεμένου δέντρου, όπως στα παραμύθια που μέσα τους κρύβονται φοβερά στοιχειά,  και ένα πτηνόμορφο άνδρα να στέκεται στο ξηρό κλαρί του.

Τίποτα άλλο δεν βλέπω, αλλά μου αρέσει πολύ περισσότερο από τον βουβό τοίχο, της οδού Σπύρου Νίκα, της οποία θα συνεχίσουμε και σε επόμενο σημείωμα την παρουσίαση κι άλλων έργων τέχνης που την κοσμούν και την κάνουν μαζί με ένα ιδιαίτερο οίκο ανοχής (το μόνο κατάστημα που λειτουργεί σε όλο το μήκος της) έναν από τους πιο συμπαθητικούς μικρούς δρόμους της Αθήνας που ελάχιστοι νομίζω πλέον πως γνωρίζουν ότι υπάρχει.

ΤΑ ΣΠΟΥΡΓΙΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΥΛΗ ΤΟΥ ΠΙΤΤΑ

Καλά, μου έρχεται να σκάσω που όλοι στην ομάδα NATURE OF ATTICA «πιάνουν» με το φακό τους ένα σωρό ωραία πουλιά, μεγάλα και σε εντυπωσιακές στιγμές κι εγώ δεν μπορώ να πάω παραπέρα από το είδος των σπουργιτιών και των περιστεριών…

Τέλος πάντων, αυτά έχουν να κάνουν με το που κινείται κάποια φίλη ή κάποιος φίλος και φυσικά τι εργαλείο διαθέτει. Εγώ δηλώνω ικανοποιημένος με τη μικρή Cannon G9 που δεν γεμίζει το μάτι σε κανέναν (ούτε οι μυστικοί της αστυνομίας διαπίστωσα προχθές στην παρέλαση δεν της δίνουν σημασία) και φυσικά δεν λέω τίποτα γιατί δεν απομακρύνομαι από το κέντρο της Αθήνας, γεγονός που δεν θα μου επιτρέψει να φωτογραφίσω φλαμΈνγος για παράδειγμα στη λίμνη του Μαραθώνα ή άλλα αποδημητικά είδη στους βιοτόπους.

Είμαι ικανοποιημένος λοιπόν που μέσα σε αυτό το γλυκό χάος της πόλης, «πιάνω» καμιά φορά τίποτα ωραίες στιγμές με πουλιά και άλλα ζωντανά. Όπως χθες για παράδειγμα που είχα επισκεφθεί τον φίλο και συνοδοιπόρο Γιώργο Πίττα και κάτσαμε να φάμε και να συζητήσουμε κάποια δικά μας πράγματα στην αυλή του σπιτιού του, στην Πλάκα.

Αμέσως μόλις κάτσαμε στο τραπέζι, μας πήραν είδηση ένα σμήνος από μικρά σπουργίτια της γειτονιάς και άρχισαν να κατεβαίνουν με μικρά πετάγματα τα γυμνά κλαδιά ενός αγιοκλήματος αλλά λόγω απειρίας φαντάζομαι , δεν τόλμησαν να ορμήσουν στα ψίχουλα. Μας παρακολουθούσαν από ψηλά, χωρίς να βάλουν γλώσσα μέσα τους και σε κάθε κίνησή μας, πέταγαν στη διπλανή στέγη και ξαναγύριζαν. Εγώ προσπαθούσα να «πιάσω» μια κίνησή τους, αλλά δεν στέκονταν ούτε ένα δευτερόλεπτο πάνω σε ένα κλαρί να ποζάρουν.

Προσπάθησα να τα καλοπιάσω ρίχνοντας λίγα ψίχουλα πάνω σε ένα περβάζι αλλά είδα πως δεν με βόλευε καθόλου και τα παράτησα να φάνε τα ψίχουλα με την ησυχία τους ελπίζοντας πως όταν μεγαλώσουν κάπως, τότε θα είναι πιο ψύχραιμα στις φωτογραφήσεις. Εκείνο όμως που μου έκανε εντύπωση, είναι ότι επρόκειτο για μικρά πουλιά και απορώ, αν τα σπουργίτια ζευγαρώνουν πια και το χειμώνα. Γίνεται κάτι τέτοιο;

ΤΙ ΚΑΤΑΛΑΒΑΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΦΕΤΙΝΗ ΠΑΡΕΛΑΣΗ...

Χθες που η Αθήνα ήταν γεμάτη αστυνομικούς που δεν επέτρεπαν σε κανένα που δεν είχε ειδική ταυτότητα να πλησιάσει το Σύνταγμα ή και τα κάγκελα ακόμη που είχαν φράξει τους δρόμους, κατάφερα να τρυπώσω κάπου και να κάνω φωτογραφίες χωρίς να δίνω και πολύ στόχο και ήμουν πολύ χαρούμενος γι’ αυτό.

Η χαρά όμως μου κόπηκε απότομα σαν γύρισα σπίτι και είδα πως κάποιο μάτι βάσκανο μάτιασε το φλασάκι της μηχανής και δεν έβγαιναν με τίποτα οι φωτογραφίες. Κοντά σε αυτό ήρθε και μια ζαλάδα στο laptop και το είχα όλη τη μέρα αφημένο στα θαυματουργά χέρια του Θανάση Πλούμπη και ο οποίος μου το παρέδωσε πάλι υγιές.

 Έτσι έβαλα πάλι το φλασάκι και είδα με πολλή χαρά πως δεν έχασε ούτε μια από τις φωτογραφίες της αστυνομοκρατούμενης Αθήνας και με χαρά θα σας δείξω λίγες απόψε για να καταλάβουμε όλοι, πως αυτό που ζήσαμε ήταν μάλλον η πρόβα γιατί το κυρίως έργο, όπου να είναι ακολουθεί και φυσικά, δεν θα έχουμε λόγια να το περιγράψουμε. Όπως και αυτή η εικόνα που όλοι βλέπουμε στη γωνία του Συντάγματος και λέει πολλά, από όποια πλευρά και αν την διαβάσουμε. Αυτό όμως που με φοβίζει περισσότερο, είναι ότι και οι ΜΑΤατζήδες ξέρουν γράμματα  και με την διάταξή τους εκεί, την συμπληρώνουν…

ΟΛΟΙ ΣΕ ΑΠΟΣΤΑΣΗ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ …

Η υπόθεση με τις παρελάσεις και την κατάληψη τούτες τις ημέρες της Αθήνας από τις ημέτερες αστυνομικές δυνάμεις «έχει πολύ ψωμί» για φωτογραφίες, αν καταφέρει κανένας να πλησιάσει τα κάγκελα και δει τι γίνεται εκεί μέσα ή τι τέλος πάντων φυλάνε οι χιλιάδες αστυνομικοί και ακόμη περισσότερο ψωμί έχει για κείμενα παντός είδους και σχόλια, από την πλευρά που τα βλέπει βέβαια ο καθένας από εμάς και που ασφαλώς στοχεύει…

Δεν θα μπω τούτη τη στιγμή σε τίποτα αναλύσεις πολιτικού ας πούμε περιεχομένου, αλλά ένα πράγμα που μου έκανε πολύ εντύπωση και το θεωρώ πως εξαρχής ακυρώνει την έννοια παρέλαση των μαθητών ήταν η απόσταση που βρίσκονταν οι γονείς ή οι φίλοι αυτών που παρήλαυναν και η πυκνή σειρά των αστυνομικών που έκοβε τη θέα προς το σώμα των μαθητών που βάδισε με σχηματισμό στο μέσο του δρόμου.

Το άκουσα να το λένε πολλοί γονείς που ήρθαν να καμαρώσουν και να φωτογραφίσουν τα βλαστάρια τους στην οδό Πανεπιστημίου πως αυτό ήταν απαράδεκτο και ότι άλλη χρονιά με τίποτα δεν θα τα αφήσουν τα παιδιά να παρελάσουν συμφωνώ μαζί τους. Φαντάζομαι δε και πως τα ίδια τα παιδιά ανάλογη γνώμη θα είχαν γιατί κανένας ευαίσθητος κατά τα άλλα εκπαιδευτικός, δεν τα ρώτησε αν ήθελαν να παρελάσουν ανάμεσα σε δυο σειρές αστυνομικών και βεβαίως να μάθει τι γνώμη έχουν γι’ αυτής της μορφής τη δημοκρατία…

ΛΙΓΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΠΑΡΕΛΑΣΗ...

Τόσα κούφια λόγια στον αέρα, τόσος χρόνος χαμένος στους άγονους διαλόγους, τόσος προβληματισμός για το αυτονόητο στην πορεία μιας κοινωνίας προς το καλύτερο εννοείται και μέσα στα πλαίσια της ευπρέπειας και της αντίληψης που πρέπει να αντιμετωπίζεται η νέα γενιά…

Ο λόγος για τη σημερινή παρέλαση των σχολείων στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας, μια παρέλαση που κατά τη γνώμη μου δεν ικανοποίησε κανέναν απ’ όποια πλευρά κι αν έβλεπε το θέμα τις προηγούμενες ημέρες που είχε ανάψει για τα καλά ο «διάλογος».

Και τούτο, γιατί αν αθροίσουμε τις μαθήτριες και τους μαθητές όλων των σχολείων που παρέλασαν μαζί με τα παιδιά των Special Olympics και τα σώματα των προσκόπων, θα διαπιστώσουμε πως ήταν κατά πολύ λιγότεροι από τις γυναίκες και τους άντρες της Αστυνομίας (7.000 άκουσα να λένε πως ήταν) που παρατάχθηκαν ένθεν κακείθεν της Πανεπιστημίου, σε διάταξη ένα μέτρο ο ένας από τον άλλον και μαύρισε ο τόπος από τις σκούρες στολές και τα μαύρα γυαλιά του ηλίου που φορούσαν σχεδόν όλοι. Στον αριθμό αυτόν πρέπει να προσθέσουμε τις δεκάδες διμοιρίες των ΜΑΤ, των ΥΜΕΤ, της ΔΕΛΤΑ, τους αναρίθμητους μυστικούς, τους ελεύθερους σκοπευτές(!!!), ασφαλίτες και τους πυροσβέστες με που περίμεναν σε κάθε γωνία γύρω από την Πανεπιστημίου μη τυχόν και συμβεί κάτι και να προλάβουν.

Τίποτα απολύτως δεν έγινε. Κάτι λίγοι διαδηλωτές που κατάφεραν να φτάσουν μέχρι τη γωνία Βουκουρεστίου και Σταδίου, φώναξαν δύο – τρία συνθήματα, σπρώχθηκαν λίγο με τους ΜΑΤατζήδες και ησύχασαν. Κάποιοι άλλοι λίγοι επίσης, άπλωσαν ένα πανό διαμαρτυρίας στα Προπύλαια αλλά κανένας δεν τους έδωσε σημασία. Εννοείται πως ήταν αδύνατον να πλησιάσει κάποιος το Σύνταγμα και ιδιαίτερα το σημείο που θα στέκονταν οι επίσημοι γιατί έπρεπε να περάσει τρείς σειρές από σιδερένιους φράχτες που είχε στήσει η Αστυνομία λες και επρόκειτο να αντιμετωπίσει όλο το λαό της Αθήνας σε εξέγερση.

Ούτε η δημοσιογραφική ταυτότητα βοήθησε σε τίποτα γιατί όπως μου είπαν έπρεπε να έχω διαπίστευση από τον Δήμο Αθηναίων (;) να πλησιάσω στο Σύνταγμα και γι’ αυτό αναγκάστηκα να κουρνιάσω πάνω σε ένα κουτί στη γωνία Αμερικής και Πανεπιστημίου κι έτσι κατάφερα να κάνω κάποιες αξιοπρεπείς φωτογραφίες για να υπάρχουν στο αρχείο.

Τα Δημοτικά Σχολεία που προηγήθηκαν, απέδειξαν για άλλη μια φορά πόσο μάταιο είναι να βάλεις τα πιτσιρίκια να παρελάσουν συντεταγμένα σε ένα δρόμο χωρίς να κάνουν τα δικά τους. Είχαν την πλάκα τους όμως και χειροκροτήθηκαν από τους συγκεντρωμένους. Το ίδιο χειροκροτήθηκαν και τα Γυμνάσια που οπωσδήποτε είχαν καλύτερη εμφάνιση και βήμα. Τα Λύκεια ασφαλώς και ξεχώρισαν αλλά εκείνα τα σχολεία που διακρίθηκαν ήταν το «Κολλέγιο Αθηνών» και τα «Λύκεια Ψυχικού», για λόγους που φαντάζομαι πως καταλαβαίνετε και δεν είναι απαραίτητο να το αναλύσουμε εδώ. Ιδιαίτερη εντύπωση έκανε η παρέλαση των Special Olympics, σε τρεις ομάδες, των προσκόπων σε απόλυτη τάξη και κάποιων τμημάτων με παραδοσιακές στολές αλλά το θέαμα μάλλον δεν ενθουσίαζε.

Σε γενικές γραμμές, πρέπει να ήταν η πιο αδιάφορη παρέλαση που έγινε ποτέ στην Αθήνα και τούτο οφείλεται στην έντονη παρουσία των αστυνομικών δυνάμεων στην πόλη που ήθελε να γιορτάσει αυτή την ημέρα κάπως πιο ελεύθερα, όπως εξάλλου υποτίθεται πως είναι και το πνεύμα και το νόημα της παιδείας αλλά και μιας κοινωνίας που έχει κουραστεί από τα προληπτικά  μέτρα της Αστυνομίας που προκαλούν με κάθε τρόπο και σε κάθε σημείο της πόλης, ανεξάρτητα αν τους δίνεται η ευκαιρία ή όχι.

Κάτι άλλο που μου κίνησε το ενδιαφέρον, ήταν ότι κανένας σχεδόν δεν κρατούσε στα χέρια του το γνωστό πλαστικό σημαιάκι και τούτο πρέπει να οφείλεται στο ότι οι αστυνομικοί δεν επέτρεψαν σε κανέναν από τους ασιάτες μικροπωλητές που αυτές τις ημέρες πωλούσαν σημαίες αντί για ομπρέλες, να πλησιάσει ούτε στα πεντακόσια μέτρα το κέντρο της πόλης.