ΕΝΑ «ΠΟΥΛΙ» ΣΤΗΝ ΟΔΟ ΣΠΥΡΟΥ ΝΙΚΑ

Στην πόλη πετάνε ελεύθερα ένα σωρό πουλιά, συνηθισμένα: σπουργίτια, περιστέρια, δεκαοχτούρες, κοτσύφια και που και που και μερικά γεράκια, στις γειτονιές προς τον Ελαιώνα καθώς και ένα σωρό άλλα πετούμενα, φυλακισμένα δυστυχώς στα κλουβιά. Υπάρχουν όμως και πολλά άλλα πουλιά, εξωτικά τα περισσότερα που κι αυτά είναι κλεισμένα στα μυαλά ορισμένων καλλιτεχνών και ψάχνουν την ευκαιρία να έρθει η έμπνευση να πετάξουν κι αυτά στο χαρτί, στον καμβά ή ακόμη και στον τοίχο ενός δρόμου αν πρόκειται για καλλιτέχνη που ασκείται στο γκράφιτι.

Όπως στην περίπτωση της μικρής και στενής οδού Σπύρου Νίκα πάλι, στου Ψυρρή, όπου για ένα παράδοξο λόγο και από τις δυο πλευρές της μοιάζει σαν τοίχο έκθεση ενός καλλιτέχνη που όντως δυσκολεύομαι να διαβάσω το όνομά του. Το ίδιο δυσκολεύομαι να «διαβάσω» και την τέχνη του, λόγω γνώσεων κυρίως αλλά και εμπειριών στον τομέα αυτό. Έτσι το μόνο που μπορώ να δω σε αυτή τη σύνθεση, είναι τον ανθρωπόμορφο κορμό ενός κουτσουρεμένου δέντρου, όπως στα παραμύθια που μέσα τους κρύβονται φοβερά στοιχειά,  και ένα πτηνόμορφο άνδρα να στέκεται στο ξηρό κλαρί του.

Τίποτα άλλο δεν βλέπω, αλλά μου αρέσει πολύ περισσότερο από τον βουβό τοίχο, της οδού Σπύρου Νίκα, της οποία θα συνεχίσουμε και σε επόμενο σημείωμα την παρουσίαση κι άλλων έργων τέχνης που την κοσμούν και την κάνουν μαζί με ένα ιδιαίτερο οίκο ανοχής (το μόνο κατάστημα που λειτουργεί σε όλο το μήκος της) έναν από τους πιο συμπαθητικούς μικρούς δρόμους της Αθήνας που ελάχιστοι νομίζω πλέον πως γνωρίζουν ότι υπάρχει.