ΤΑ ΣΠΟΥΡΓΙΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΥΛΗ ΤΟΥ ΠΙΤΤΑ

Καλά, μου έρχεται να σκάσω που όλοι στην ομάδα NATURE OF ATTICA «πιάνουν» με το φακό τους ένα σωρό ωραία πουλιά, μεγάλα και σε εντυπωσιακές στιγμές κι εγώ δεν μπορώ να πάω παραπέρα από το είδος των σπουργιτιών και των περιστεριών…

Τέλος πάντων, αυτά έχουν να κάνουν με το που κινείται κάποια φίλη ή κάποιος φίλος και φυσικά τι εργαλείο διαθέτει. Εγώ δηλώνω ικανοποιημένος με τη μικρή Cannon G9 που δεν γεμίζει το μάτι σε κανέναν (ούτε οι μυστικοί της αστυνομίας διαπίστωσα προχθές στην παρέλαση δεν της δίνουν σημασία) και φυσικά δεν λέω τίποτα γιατί δεν απομακρύνομαι από το κέντρο της Αθήνας, γεγονός που δεν θα μου επιτρέψει να φωτογραφίσω φλαμΈνγος για παράδειγμα στη λίμνη του Μαραθώνα ή άλλα αποδημητικά είδη στους βιοτόπους.

Είμαι ικανοποιημένος λοιπόν που μέσα σε αυτό το γλυκό χάος της πόλης, «πιάνω» καμιά φορά τίποτα ωραίες στιγμές με πουλιά και άλλα ζωντανά. Όπως χθες για παράδειγμα που είχα επισκεφθεί τον φίλο και συνοδοιπόρο Γιώργο Πίττα και κάτσαμε να φάμε και να συζητήσουμε κάποια δικά μας πράγματα στην αυλή του σπιτιού του, στην Πλάκα.

Αμέσως μόλις κάτσαμε στο τραπέζι, μας πήραν είδηση ένα σμήνος από μικρά σπουργίτια της γειτονιάς και άρχισαν να κατεβαίνουν με μικρά πετάγματα τα γυμνά κλαδιά ενός αγιοκλήματος αλλά λόγω απειρίας φαντάζομαι , δεν τόλμησαν να ορμήσουν στα ψίχουλα. Μας παρακολουθούσαν από ψηλά, χωρίς να βάλουν γλώσσα μέσα τους και σε κάθε κίνησή μας, πέταγαν στη διπλανή στέγη και ξαναγύριζαν. Εγώ προσπαθούσα να «πιάσω» μια κίνησή τους, αλλά δεν στέκονταν ούτε ένα δευτερόλεπτο πάνω σε ένα κλαρί να ποζάρουν.

Προσπάθησα να τα καλοπιάσω ρίχνοντας λίγα ψίχουλα πάνω σε ένα περβάζι αλλά είδα πως δεν με βόλευε καθόλου και τα παράτησα να φάνε τα ψίχουλα με την ησυχία τους ελπίζοντας πως όταν μεγαλώσουν κάπως, τότε θα είναι πιο ψύχραιμα στις φωτογραφήσεις. Εκείνο όμως που μου έκανε εντύπωση, είναι ότι επρόκειτο για μικρά πουλιά και απορώ, αν τα σπουργίτια ζευγαρώνουν πια και το χειμώνα. Γίνεται κάτι τέτοιο;