ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΑΣΧΑ ΔΕΝ ΤΟ ΞΑΝΑΖΗΣΑΜΕ…

Η εποχή που πέρασε, σκιά στο ανθισμένο ανοιξιάτικο λιβάδι, 

που περιμένει να ακούσει πάλι τον ήχο της γονιμότητας, από το τσαπί και το κουδούνι 

και το τραγούδι, να αρχίσει πάλι να ανθίζει όπως ήξερε, στην Ελλάδα ο κόσμος της.

Τα τελευταία σαράντα, και βάλεχρόνια, ζήσαμε ένα φαινόμενο, το οποίο, ενώ όλοι πιστεύαμε θα μας οδηγούσε σε ένα καλύτερο αύριο, εδώ και επτά χρόνια μας προσγείωσε απότομα σε έναν εφιάλτη ο οποίος δεν έχει νομίζω προηγούμενο για την Ελλάδα και δεν φαίνεται να τελειώνει.

Τι μας οδήγησε σε αυτή την κατάσταση, λίγο πολύ όλοι το έχουμε καταλάβει και κατά πως αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας και περιμένουμε ματαίως να κάνουν το ίδιο και οι πολιτικοί μας, αλλά που τέτοια κίνηση από αυτούς. Συνεχίζουν να μας δουλεύουν ψιλό γαζί και προχθές μάλιστα ψήφισαν και το πώς θα πάρουν προϋπολογισμό ένα τεράστιο ποσό να κάνουν εκλογές χωρίς να βάλουν ούτε ένα ευρώ από την τσέπη τους. Τέλος πάντων, αυτό είναι άλλη ιστορία με τους πολιτικούς και ο καθένας μας, είναι σε θέση να κρίνει τι θα κάνει και τη στάση θα κρατήσει απέναντι στον καθένα και στις εκλογές. Σημασία έχει όμως να καταλάβουμε όλοι μας τις αλλαγές που έγιναν και αν είναι δυνατόν, να σταθούμε λίγο κριτικά απέναντί τους. Και προς τούτο, μια καλή ευκαιρία είναι το Πάσχα, ήτοι η μεγάλη γιορτή της ορθοδοξίας και φυσικά της ελληνικής υπαίθρου.

Πριν σαράντα λοιπόν χρόνια, το Πάσχα ήταν μια γιορτή ιδιαίτερα κατανυκτική κατά την περίοδο της Μεγάλης Εβδομάδας, αρκούντως εκδηλωτική κατά την ημέρα της Ανάστασης και ιδιαίτερα εργατική τις ημέρες που την ακολουθούσαν καθότι οι άνθρωποι δεν είχαν ακόμη ξεκοπεί ακόμη από την φύση και οι ασχολίες τους, όπως και η επιβίωσή τους ήταν άρρηκτα δεμένη με αυτή. Το Πάσχα ήταν απλά ένας σταθμός στον διαρκή κύκλο της ζωής.

Από τα χρόνια της μεταπολίτευσης και δώθε, οπότε που όχι  μόνο κορυφώθηκε το κύμα της αστυφιλίας και της εγκατάλειψης της υπαίθρου, αλλά και αντιστρόφως, οι αστοί και κυρίως οι επαρχιώτες να επιστρέφουν στη γενέτειρα ως «επιτυχημένοι», φάνηκαν και τα πρώτα σημάδια για το που πάει το πράγμα, κοινωνικά, ανθρωπολογικά, οικονομικά, πολιτιστικά. Όσοι έφυγαν, πάει έφυγαν και δεν ασχολήθηκαν πλέον καθόλου με όλο το κύκλωμα της αγροτικής παραγωγής το οποίο έμειναν να συντηρήσουν, μέχρι να τους εγκαταλείψουν οι δυνάμεις τους, οι μεγαλύτεροι και οι περισσότεροι των οποίων μέχρι τις ημέρες μας έχουν οδηγηθεί στο επέκεινα των Μικρών Πατρίδων, ήτοι κάτω από το χώμα της γενέτειρας.

Αυτοί οι λίγοι ήταν που κράτησαν ανοιχτά τα σπίτια, καλλιέργησαν το μικρό κομμάτι γης, διατήρησαν το κοπαδάκι και εν ολίγοις ζωντάνευαν τον τόπο, περιμένοντας τους μετοίκους συγχωριανούς να γυρίσουν τις γιορτές και κυρίως το Πάσχα, να ανταμώσουν και κυρίως να ανανεώσουν τους δεσμούς οι οποίοι είχαν πάρει όμως τη φορά της διάλυσης. Για να μετουσιωθούν τελικά σε life style ποικίλων αποχρώσεων μέχρι που οι χθεσινοί συμπατριώτες κατέληξαν να είναι πλέον επισκέπτες και οικιστές της πατρογονικής γης.

Τούτο είχε πολλές συνέπειες: Όπως η εγκατάλειψη της αγροτικής ζωής, το τέλος της πρωτογενούς παραγωγής, το κλείσιμο των παραδοσιακών καταστημάτων και αγορών, τη διάλυση των αρχέγονων κοινοτήτων, την εξάρτηση από την αγορά των πλησιέστερων κέντρων, αλλά το καταλυτικό ήταν η αποξένωση μεταξύ των καταγομένων και των μόνιμων, γεγονός που επιβαρύνθηκε και από την αποψίλωση της υπαίθρου από δυναμικά στοιχεία.

Έτσι φτάσαμε λοιπόν σήμερα, δεύτερο χρόνο μάλιστα της βαθιάς κρίσης που κανένας δεν μπορεί να υπολογίσει πότε θα τελειώσει που τον χαρακτηρίζουν τα εξής βασικά στοιχεία: Η συρρίκνωση του αριθμού των πατρικών νοικοκυριών όπως τα ξέραμε λόγω της εκδημίας της προηγούμενης γενιάς, την τραγική υποχώρηση των παραγωγικών δραστηριοτήτων λόγω γήρατος του πληθυσμού, τη γενικευμένη οικονομική δυσπραγία που δεν επιτρέπει ούτε τη μετακίνηση πλέον λόγω της αύξησης της τιμής των καυσίμων, και το κυριότερο, αυτό που οδηγεί στη μελαγχολία το γενικευμένο αίσθημα της ανέχειας που ακυρώνει με τον πλέον αδήριτο τρόπο, όσα παλάτια χτίστηκαν στην άμμο του μεταπολιτευτικού κόσμου.

Έτσι, και στις Μικρές Πατρίδες, αυτό το Πάσχα δεν θα είναι το Πάσχα που ξέραμε και ήδη το γνωρίζουμε αλλά για μια ακόμη φορά θα τις επισκεφτούμε και ας είναι περισσότερο πικρή από όλες τις χρονιές που έχουν περάσει μέχρι σήμερα. Καλή Ανάσταση σε όλους μας, καλή ανάσταση στις Μικρές μας Πατρίδες μας...

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 12042012