O ΦΩΤΗΣ ΔΕΔΟΥΣΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΑΜΟΝΙ ΤΟΥ

Τι είναι ο προεκλογικός αγώνας και πως γίνεται, είναι κάτι που γνωρίζω, βλέποντας τόσα χρόνια και από μια οπωσδήποτε ουδέτερη θέση πολλούς άλλους να επιδίδονται σε αυτόν και έχω ζήσει, όχι μόνο στη δουλειά που πάλι απαιτεί μια απόσταση, αλλά λόγω κάποιων ειδικών σχέσεων, τις νίκες και τις απογοητεύσεις πολλών φίλων και συναδέλφων.  

Έτσι απέκτησα κάποιες εμπειρίες αλλά μόλις ξεκίνησα κι εγώ να αναζητώ ψήφους για τους Οικολόγους - Πράσινους στην μικρή μου πατρίδα, τη Δυτική Φθιώτιδα, η πραγματικότητα κυριολεκτικά τις ακύρωσε και η προσέγγιση των ψηφοφόρων εξελίσσονταν σε φιλική επίσκεψη με κουβέντα για τα παλιά, πολλά λόγια για το σήμερα και πολύ περισσότερα  για το άγνωστο αύριο.
Έτσι έγινε και όταν συνάντησα τον συγχωριανό μου, συνομήλικο και συμμαθητή, Φώτη Δεδούση του Παντελή, ο οποίος από το δημοτικό σχολείο άρχισε να μαθαίνει την τέχνη του σιδερά στον Κώστα Λαγό, στα Διπόταμα. Ήταν η εποχή ακόμη που τα σιδεράδικα δεν είχαν εξοπλιστεί με σύγχρονα μηχανήματα και οι περισσότερες δουλειές γίνονταν με το σφυρί και το αμόνι ενώ το φυσερό, ήταν ακόμη ένα εργαλείο απαραίτητο να λιώνουν τα σίδερα.

Έτσι ο Φώτης έμαθε τη δουλειά από την καρδιά της και σαν μεγάλωσε, έφτιαξε δίπλα από το μεγάλο δρόμο, ανάμεσα στα χωριά Αρχάνι και Μάκρη, δικό του σιδεράδικο όπου εκτός από αξίνες κατασκευάζει και επισκευάζει ειδικές και σύνθετες κατασκευές, όλες με το μεράκι και την τέχνη που πηγάζει ακόμη από την θητεία του στο σιδεράδικο του Λαγού.

Τον Φώτη τον συνάντησα δυο μέρες πριν τις εκλογές και χάρηκα πολύ που είναι καλά και έχει ξεμπερδέψει με κάτι άλλα προβλήματα που είχε στη ζωή του. Κάτσαμε αρκετή ώρα και κουβεντιάσαμε για πολλά πράγματα, ανάμεσα και για οικολογία για την οποία γνώριζε πολύ περισσότερα απ’ ότι νόμιζα και στο τέλος του ζήτησα να τον βγάλω μια φωτογραφία με το μεγάλο (δεν έχω ξαναδεί τέτοιο μέγεθος) αμόνι που έχει στο σιδεράδικο και μοιάζει, ανάμεσα στα άλλα μηχανήματα, σαν το αγαθό στοιχείο της μεταλλουργίας.  

Δεν του ζήτησα να με ψηφίσει και ούτε με ενδιάφερε αν θα το κάνει.  Ο τρόπος που έπιανε τα σφυρί και ίσιωνε μια αξίνα πάνω στο μεγάλο αμόνι, μου έλεγε πολύ περισσότερα από το αν τα ίδια χέρια θα δίπλωναν ένα ψηφοδέλτιο και θα το έριχναν στην κάλπη...

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 10052012