ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥ ΜΗΛΙΟΥ ΔΕΔΟΥΣΗ

 Νομίζω πως έχω εξαντλήσει όλες τις επαφές που μπορούσα να διαθέτω για να μαζέψω ψήφους για τους Οικολόγους - Πράσινους, μέσω της δικής μου παρουσίας στο ψηφοδέλτιό τους, στις μεθαυριανές εκλογές, στη μικρή μου πατρίδα την Μεγάλη Κάψη Τυμφρηστού αλλά και σε όλη την περιοχή της Δυτικής Φθιώτιδας που λίγο πολύ με ξέρουν, είτε σαν φυσικό πρόσωπο, είτε μέσα από αυτά που γράφω στις εφημερίδες και στον actimon…

Ακόμα και στα δέντρα απευθύνθηκα, όπως θα είδατε σε προηγούμενο σημείωμα του actimon και τώρα δεν μου μένουν παρά οι απόντες ή καλύτερα οι κατοικούντες στους ουρανούς της Δυτικής Φθιώτιδας και φυσικά εννοώ τους ανθρώπους εκείνους που είχα μια οικειότητα και σαν έφυγαν από τη ζωή, αυτοί άφησαν ένα ξεχωριστό έργο που αφορά τον τόπο μας και τη μικρή μας κοινότητα και αυτό νομίζω ότι μας αφορά όλους.

Ένας από αυτούς ήταν ο Αιμίλιος Δεδούσης (Μήλιος) (1924 - 2005) του οποίου η φαντασία οδηγούσε τα χέρια του να φτιάχνει με ξύλο και πέτρα έργα που είχαν τη ρίζα της έμπνευσής του όχι μόνο στο  φυσικό περιβάλλον, αλλά και στο μυθολογικό υπόβαθρο και την ιστορική μνήμη του τόπου. Έτσι ο αείμνηστος Μήλιος, είχε φτιάξει πολλές λυκόμορφες κατασκευές με τις οποίες στόλιζε τις βρύσες σε διάφορα σημεία του χωριού μας και ειδικά δίπλα στους δρόμους καθώς και σκάλιζε ανάλογες μορφές σε γκλίτσες και άλλα αντικείμενα καθημερινής αλλά και διακοσμητικής χρήσεως. Σημειώνουμε πως ο Μήλιος ότι έφτιαχνε, το έφτιαχνε για δική του ευχαρίστηση και το διέθετε στο κοινό πάντα αφιλοκερδώς.

Τα τελευταία χρόνια που από τη μοναξιά, η υπομονή του ήταν απεριόριστη, ο Μήλιος άρχισε να σκαλίζει πάνω σε σκληρές πέτρες μορφές που παρέπεμπαν σε κλέφτες και αρματωλούς και γενικά πρόσωπα της ρουμελιώτικης ιθαγένειας χωρίς να τους δίνει ένα συγκεκριμένο όνομα, αφήνοντας τον καθένα να μαντέψει. Έτσι όποιος τα έβλεπε, μπορούσε να πει «Να ένας Καραϊσκάκης», «Να ένας Μπότσαρης», «Να ένας αντάρτης»…
Το τελευταίο ταξίδι του Μήλιου ήταν στο κοιμητήριο της Παναγιάς, όπου εκεί κάτω από τις ρίζες των αρχαίων δρυών και των μεγάλων ελάτων, συνάντησε τη σκόνη από τα κόκαλα των προγόνων αλλά στην αυλή του σπιτιού του, έμειναν να μας τον θυμίζουν δυο προτομές παλιών Ελλήνων, αυτών που είχαν και την τόλμη και τη δύναμη να πάνε μπροστά αλλά στη βιασύνη μας κοντεύουμε να τους ξεχάσουμε τούτες τις παράξενες μέρες που ζούμε. Και μας λείπουν, να μας δείξουν με τον τρόπο τους και το έργο τους, τη συνέχεια στον τόπο…