ΠΩΣ ΔΕΝ ΘΑ ΧΑΘΟΥΝ ΟΙ ΚΑΣΤΑΝΙΕΣ…

Σίγουρα ότι βλέπουμε στη φωτογραφία αφορά σε μεγάλο βαθμό την οικολογία, αλλά αυτό, θα μπορούσε απλά να χαρακτηρισθεί και ως η άνθηση πάλι της ζωής, μετά από μια μεγάλη καταστροφή την οποία δεν προλάβαμε ή είχαμε την απερισκεψία να μην δώσουμε την ανάλογη προσοχή όταν αυτή ήταν στην αρχή της ακόμη.

Η εικόνα είναι από το κτήμα του Αγησίλαου Δεδούση (+) το οποίο εθεωρείτο το καλύτερο καστανοπερίβολο στο χωριό μας, τη Μεγάλη Κάψη Τυμφρηστού στη δυτική Φθιωτιδα, που είχε τεράστιες καστανιές μπολιασμένες με το είδος το λεγόμενο κρητικό και ήταν πηγή πλούτου για την οικογένεια. Εκείνο το ωραίο κτήμα είχε προκύψει από το μπόλιασμα άγριων καστανιών που ευδοκιμούσαν στον τόπο και σιγά - σιγά και χάρη της επιμέλειας των εργατικών προγόνων μας έδωσαν τη θέση τους σε ήμερες και συνέβαλαν με την πλούσια καρποφορία τους στην ευημερία του χωριού μας.

Έτσι είχαν τα πράγματα μέχρι πριν από καμιά εικοσαριά χρόνια όταν μια αρρώστια (ιός λένε οι ειδικοί) προσέβαλλε τις ημερωμένες καστανιές και άρχισαν η μια μετά την άλλη να ξεραίνονται. Έτσι ξεράθηκαν δέντρα που η ηλικία τους πρέπει να ξεπερνούσε τα διακόσια χρόνια και το ύψος τους τα είκοσι μέτρα - το κούτσουρο ενός από αυτά βλέπεται στη φωτογραφία. Οι γεωπόνοι προσπάθησαν να σώσουν τα δέντρα αλλά αυτό αποδείχθηκε μάταιο και απελπισμένοι, άφησαν τη φύση να βρει η ίδια τη λύση όπως και γίνεται.

Σε αυτό βοηθούν τα μέγιστα και οι καστανιές, των οποίων το ριζικό σύστημα δεν καταστρέφεται ούτε από πυρκαγιά και έχει τη δύναμη να βγάλει καινούργια βλαστάρια τα οποία όταν μεγαλώσουν μπορεί να δημιουργήσουν πάλι ένα καλό καστανοπερίβολο υπό την προϋπόθεση όμως, να ασχοληθεί σοβαρά μαζί τους ένας άνθρωπος και βεβαίως να προχωρήσει στον εμβολιασμό τους με κάποιο ήμερο είδος καστανιάς.

Όπως ακριβώς έγινε και στο προανεφερόμενο  καστανοπερίβολο, όπου κάποιος μπόλιασε το λιγνό βλαστάρι δίπλα από το κούτσουρο και το οποίο, μέσα σε λίγα χρόνια θα ψηλώσει και θα γίνει μια σωστή καστανιά και μαζί με τις άλλες καινούργιες θα δημιουργήσουν την εικόνα που ξέραμε με τα ψηλά δέντρα, αν βεβαίως προλάβουμε στη ζωή μας. Και να μην προλάβουμε όμως, δεν πειράζει. Η επόμενη γενιά θα έχει να λέει καλά λόγια για τη δική μας, όπως κι εμείς για τους προγόνους που πρωτομπόλιασαν τις άγριες καστανιές και το κυριότερο, δεν θα χαθεί το είδος και το χωριό θα διατηρήσει μια πηγή ζωής και πλούτου.