ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΚΑΠΟΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Ο Λευτέρης Ράπτης με τη γυναίκα του στο πανηγύρι του Αγίου Γεωργίου το 2002.

Η Θεοδώρα και ο Επαμεινώντας Φαλαγκάρας στο πανηγύρι του Αγίου Γεωργίου το 2002

 

Λιγοστεύουν μέρα με τη μέρα οι άνθρωποι που γεφύρωναν με την ύπαρξή τους τα χρόνια πριν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο με τον αιώνα μας κι έτσι χάνονται οι ζωντανές αναφορές για εκείνη την εποχή η οποία αρχίζει να φαντάζει ακόμη και για μας τους τρανότερους, πολύ, πολύ μακρινή. Για τους νεώτερους, ούτε λόγος· όποια αναφορά στα χρόνια του Μεσοπολέμου τους φαίνεται σαν είναι κάτι που έχει γίνει στα μυθικά χρόνια.

Γιατί τα λέω αυτά πρωί – πρωί σήμερα; Γιατί μόλις χθες έμαθα το θάνατο δυο ανθρώπων που γνώρισα πριν από είκοσι περίπου χρόνια και με τις αφηγήσεις τους με βοήθησαν πολύ για ότι έγραφα τότε για το Μυρόφυλλο Τρικάλων, ένα χωριό πάνω από τον Αχελώο και το οποίο έγινε γνωστό από την απειλή της κατάκλυσης του ιστορικού μοναστηριού του Αγίου Γεωργίου από την εκτροπή του Αχελώου η οποία μάλλον ξεχάστηκε αφού έγινε τεράστια σπατάλη χρημάτων και φοβερής καταστροφήςτου περιβάλλοντος .

Έτσι γνώρισα την Λευτέρη Ράπτη (1918 – 2012) και την αδερφή του Θεοδώρα Επαμεινώντα  Φαλαγκάρα (1916 –2012) οι οποίοι πέθαναν τον Μάη που μας πέρασε και το 40ήμερο μνημόσυνο τους θα γίνει αύριο στο χωριό, μαζί με του Επαμεινώντα Γαλαζούλα (1922 – 2012) ο οποίος τα τελευταία χρόνια ζούσε στα Τρίκαλα. Ο μπάρμπα Λευτέρης που έχασετην κυρά του πριν από λίγα χρόνια όπως και η κυρά Θεοδώρα έζησαν όλη τους τη ζωή στο χωριό εκτός από τους χειμερινούς μήνες που πήγαιναν για λόγους υγείας και ασφάλειας στα Τρίκαλα.

Την κυρά Θοδώρα πήγαινα και την έβλεπα όταν βρισκόμουν στο χωριό και μου άρεσαν πολύ αυτά που μου έλεγε για τα περασμένα χρόνια και ιδίως για τον τρόπο ζωής και τα νοικοκυριά στα χρόνια της νιότης και της ακμής της. Πρόλαβα μάλιστα να γνωρίσω και τον άντρα της τον κυρ Επαμεινώντα, έναν υπέροχο γέρο ο οποίος πέθανε πριν από λίγα χρόνια.

Με εκείνον όμως που μου άρεσε πολύ να μιλάω και να κρατάω πολύτιμες σημειώσεις ήταν ο μπάρμπα Λευτέρης Ράπτης (πατέρας του καλού φίλου Δημήτρη Ράπτη ο οποίος είναι καθηγητής Λαογραφίας στο πανεπιστήμιο Ιωαννίνων) και η κουβέντα ήταν πάντα για τον πόλεμο του 1940 με τους Ιταλούς στην Αλβανία, την Αντίστασηκαι τις συγκρούσεις ΕΛΑΣ – ΕΔΕΣ στην περιοχή του Αχελώου, τον Εμφύλιο που ακολούθησε και τα κατοπινά χρόνια που προσπάθησαν και τα κατάφεραν να αναστήσουν πάλι το χωριό τους.

Αυτοί οι άνθρωποι δεν θα λείψουν μόνο στους οικείους τους και το Μυρόφυλλο που αδειάζει πια ραγδαία από τους γέροντες και τις γερόντισσες, αλλά σε όλους μας γιατί δεν θα έχουμε πλέον να αναφερόμαστε σε τέτοιους ανθρώπους σαν παραδείγματα δύναμης, πατριωτισμού και συνέπειας στον τόπο τους, τόπο που στην αγκαλιά του εν τέλει πλήρεις ημερών όλοι και χορτάτοι από τη ζωή αναπαύτηκαν. Ας είναι ελαφρό το χώμα που τους σκεπάζει και να είμαστε καλά όλοι να τους θυμόμαστε όσο είμαστε κι εμείς ζωντανοί.