ΕΝΑ ΞΗΜΕΡΩΜΑ ΝΟΕΜΒΡΗ ΣΤΗΝ ΑΡΓΙΘΕΑ

Ο Νοέμβριος, κατά τα προηγούμενα χρόνια ήταν πάντα ο μήνας που πήγαινα στα βουνά, στα Άγραφα και στην Πίνδο και τούτο γιατί μου άρεσαν τα χρώματα που έπαιρνε η φύση και ακόμη γιατί, επειδή απ’  όλα ορεινά τα χωριά έφευγαν οι επισκέπτες του καλοκαιριού και έμειναν οι μόνιμοι κάτοικοι στην μοναξιά τους. Έτσι μπορούσα καλύτερα να μιλήσω καλύτερα με αυτούς και να κάνω τα θέματα τα οποία δούλευα τότε για τα περιοδικά.

Από αυτή την εποχή έχω να θυμηθώ ένα σωρό ωραίες στιγμές, ειδικά τα πρωϊνά που ξυπνούσαμε σε κάποια χωριά μουσκεμένα από τη βροχή της νύχτας και σε άλλα τυλιγμένα με τις ομίχλες. Ένα από τα πιο ωραία πρωϊνά που θυμάμαι ήταν όταν από το χωριό Μάραθος της Αργιθέας, το 2003 ακολούθησα πριν ακόμα ξημερώσει κάποιους φίλους που θα πήγαιναν για κυνήγι λαγού στην περιοχή πάνω από το χωριό Βραγκιανά, στα Ρόγκια.

Αξημέρωτα πήγα μαζί τους μέχρι ένα σημείο και σαν αυτοί κατέβηκαν και αμόλυσαν τα σκυλιά εγώ δεν είχα τι να κάνω και καθώς είχα αλλού το νου μου,  πήρα το δρόμο της επιστροφής προς τα Βραγκιανά και για να αποφύγω τις στροφές, έκοβα δρόμο μέσα από τα παρατημένα χωράφια. Έτσι πέρασα από πολλούς παρατημένους οικισμούς όπου φωτογράφισα αρκετά ερειπωμένα σπίτια και άλλες αγροτοκτηνοτροφικές εγκαταστάσεις.

Εκείνο όμως που μου έμεινε αξέχαστο και ευτυχώς έχω κρατήσει στο αρχείο τις φωτογραφίες ήταν το πανόραμα της κοιλάδας του Αχελώου με την ομίχλη της βροχής να ανεβαίνει πάνω από την κοίτη του. Κάθησα αρκετή ώρα θαυμάζοντας αυτό το ωραίο σκηνικό με την ομίχλη και τα Τζουμέρκα απέναντι με τα φώτα του χωριού Πηγές και των οικισμών του αναμμένα και περίμενα να βγει κάποια στιγμή ο ήλιος αλλά εις μάτην. Πάλεψε αρκετή ώρα με τα σύννεφα και αποσύρθηκε γιατί δεν μπορούσε να τα περάσει και να φωτίσει τον τόπο. Ήταν πια χειμώνας και δεν ήταν τη σειρά του να διευθύνει τον καιρό…

ΑΘΗΝΑ, 14112016