Ο ΦΛΕΒΑΡΗΣ ΤΩΝ ΚΟΤΣΥΦΙΩΝ

Προχωρούμε στο Φλεβάρη, ένα μήνα που αγαπώ ιδιαίτερα, όχι τόσο για το κρύο του και τα μασκαρέματα των Απόκρεω, αλλά για τη διάθεση που δείχνει αόρατα η φύση να ξυπνήσει αλλά κυρίως για τη διαφάνεια που έχει το δάσος και μπορείς να διακρίνεις στο σταχτί, χωρίς φύλλα σώμα του, άπειρες λεπτομέρειες και σημάδια που άφησαν οι άνθρωποι στο πέρασμά τους. 

Ανάμεσα σε αυτά που μου αρέσει να βλέπω στο διάφανο δάσος, είναι τα πετάγματα των πουλιών και πιο πολύ των κοτσυφιών. Μου αρέσουν γιατί τούτα τα πουλιά είναι οι πραγματικοί πρίγκηπες του πτερωτού κόσμου και όσα απ’ αυτά ζουν στις πόλεις δεν πετάνε πάνω από τα σκουπίδια όπως τα περιστέρια ή τα σπουργίτια να ψάξουν την τροφή τους. Μπορεί να πεινάνε αλλά ποτέ δεν τα έχω δει, ούτε στην πόλη αλλά ούτε και στο ύπαιθρο να ψάχνουν τροφή στους σκουπιδότοπους και στα βρωμόνερα αλλά αρκούνται με ότι βρίσκουν στα κλαριά και δίπλα στα τρεχούμενα νερά. Χώρια δε που όλες οι κινήσεις τους, από το γρασίδι και το χώμα ως την κορυφή του δέντρου, είναι τόσο διακριτικές, τόσο μετρημένες, αληθινά αριστοκρατικές.

Ένας λόγος λοιπόν που μου αρέσει ο Φλέβάρης είναι ότι μπορώ να παρακολουθώ μέσα από τα γυμνά κλαριά των δέντρων και των θάμνων χωρίς κανένα εμπόδιο τις κινήσεις αυτού του μοναδικού πουλιού, τόσο στην πόλη όσο και στην ύπαιθρο. Ο άλλος λόγος είναι ότι ο μόνος μήνας του χρόνου που δεν λαχταρώ να βγω, όχι μόνο από την Αθήνα, αλλά ούτε καν από το σπίτι γιατί με αποθαρρύνουν οι δυσκολίες του χειμώνα στα ταξίδια κι έτσι κάθομαι και κάνω καμιά δουλειά της προκοπής χωρίς να έχω το νού μου στο ξεπόρτισμα…

ΑΘΗΝΑ, 03022014