ΜΙΑ ΞΕΧΩΡΙΣΤΗ ΗΜΕΡΑ ΣΤΗ ΝΕΡΑΙΔΑ



 

Με έχετε συνηθίσει να μιλάω και να γράφω συνέχεια για ηλικιωμένους ανθρώπους που γνωρίζω στα χωριά με τους οποίους συνομιλώ και με τις αφηγήσεις τους φτάχνω διάφορα κείμενα που έχουν να κάνουν με το πέρασμά τους στη ζωή και την ιστορία των τόπων τους.

 

Έτσι είναι, σε όλα σχεδόν τα μέρη της Ελλάδας  που πηγαίνω, ιδιαίτερα στα Άγραφα και στη Νεράιδα Δολόπων που μόλις τέλειωσα  ένα βιβλίο, όχι μόνο δεν υπάρχουν παιδιά αλλά και ο νεώτερος δεν είναι μικρότερος από 40 χρονών τουλάχιστον. Αυτή είναι δυστυχώς η κατάσταση στα περισσότερα ορεινά χωριά και ασφαλώς επηρρεάζει αρνητικά τους γέροντες που περιμένουν πως και πώς να ακούσουν μια παιδική φωνή για να πάρουν μια ανάσα και ένα μικρό παιδί να τους ανοίξει σαν φως την παγωμένη πόρτα τους.  

Έτσι αποτελεί μέγα γεγονός η εμφάνιση παιδιών στα χωριά και μάλιστα χειμώνα. Αυτό έγινε προχθές και στη Νεράιδα,όπου κάθε σαββατοκύριακο και αν το επιτρέπει βέβαια ο καιρός,ανεβαίνει η Ευανθία με τον άντρα της Κώστα Μονάντερο και τα τρία παιδιά τους, Δήμητρα, Αλέξανδρο και Κατερίνα καθώς και ο παπα Σωτήρης Μπαλτής με τα δικά του, τον Φίλιππο και τον Στέφανο. Την περασμένη μάλιστα Κυριακή,των Απόκρεω είχε ανέβει στο χωριό και ο Κώστας Κουσάνας με τη γυναίκα του και τα δυο του παιδιά, τον Ηλία που παίξαμε μαζί ένα τάβλι στο καφενείο του Νίκου Χαλάτση και την μικρή Φωτεινούλα.

Το ιδιαίτερο όμως της περασμένης Κυριακής, ήταν ότι είχε τα γενέθλιά της η μικρή Κατερίνα η οποία μάλιστα ντύθηκε για την περίσταση αποκριάτικα και όλα τα παιδιά συγκεντρώθηκαν σε μια γωνιά του ιστορικού για το χωριό καταστήματος  του Δημήτρη Μονάντερου που ήταν ξακουστό για τα κοκορέτσια και τα σπληνάντερά του και το οποίο ανοίγει κάθε Σαββατοκύριακο η μητέρα της Ευανθία και γιόρτασαν τα γενέθλιά της με καλεσμένους βέβαια και κάποιους μεγαλύτερους συχωριανούς και παρουσία του παππού Ηλία Κουσάνα και της γιαγιάς Τασίας Μονάντερου που είναι οι δικοί μου «ήρωες» στο βιβλίο.

Τούτο βεβαίως δεν αποτελεί έκπληξη για το χωριό, αφού η Ευανθία πάντα φροντίζει να γιορτάζει τα γενέθλια των παιδιών της στη Νεράιδα, αλλά κάθε φορά που γίνεται αποτελεί και μια ξεχωριστή ημέρα για όλους που γνωρίζουν πόσο δύσκολα και αργά κυλάει ο χρόνος σε ένα χωριό γερόντων που καθένας για τους δικούς του λόγους, δεν θέλει να φύγει από τα πατρογονικά σπίτια τους και ζουν εκεί συντροφιά με τη μοναξιά τους όλο το χρόνο.

Να ζήσει η Κατερίνα και όλα τα παιδιά και να μεγαλώσουν χωρίς να ξεχνάνε το χωριό τους και τους παππόυδες τους που τα περιμένουν πως και πως κάθε Σαββατοκύριακο...

ΑΘΗΝΑ, 12032014