ΕΝΑΣ ΑΘΗΝΑΙΟΣ ΚΟΤΣΥΦΑΣ

Θα έχετε παρατηρήσει πως από τα πετούμενα της πόλης εκείνα που παρακολουθώ περισσότερο από τα άλλα είναι τα κοτσύφια και τούτο έχει προφανώς να κάνει με την καταγωγή μου και τα βιώματα της παιδικής ηλικίας σε ένα χωριό του Τυμφρηστού...

Εκεί βέβαια τα κοτσύφια έπρεπε να αγωνιστούμε να δούμε που ήταν κρυμμένα και να περιμένουμε ώρες να τα ακούσουμε γιατί και περισσότερα ήταν τα φυλλώματα αλλά και γιατί αυτά τα ωραία πουλιά ήταν ιδιαίτερα επιφυλακτικά μαζί μας. Με τα κοτσύφια της πόλης όμως δεν υπάρχουν τέτοια προβλήματα γιατί φωλιάζουν σε συγκεκριμένα σημεία των πάρκων, των λόφων και των αλσυλίων ενώ ο μόνος εχθρός που θα είχαν, οι γάτες δηλαδή κοντεύει ως είδος να εξαφανιστεί από την Αθήνα. Έτσι δεν είναι καθόλου απίθανο να βλέπουμε κοτσύφια σε οποιοδήποτε μέρος της Αθήνας που μπορούν να βρουν τροφή.

Τροφή επι του προκειμένου τα κοτσύφια τα οποία δεν είναι σαν τα χελιδόνια που τρέφονται με μύγες, βρίσκουν στο έδαφος και μάλιστα εκεί που είναι κάπως υγρό, ήτοι ποτισμένο. Δεν αρκεί όμως να είναι ποτισμένο το έδαφος, πρέπει να είναι και σε κατάσταση να μπορεί να έχει σκουλήκια, να μην είναι ρυπασμένο δηλαδή με διάφορα τοξικά και επικινδυνα υλικά και να μην είναι γεμάτο σκουπίδια και βρωμιές.

Στην περίπτωση λοιπόν, τα νεράτζια είναι ένας καρπός εν αφθονία στην πόλη αλλά κανένας δεν τους δίνει σημασία είτε αυτά κρέμονται στα κλαδιά είτε είναι πεσμένα στο έδαφος όπως αυτό τον καιρό για παράδειγμα που οι νερατζιές έχουν δέσει τον καινούργιο καρπό. Πέφτουν λοιπόν και κανένας δεν τα μαζεύει, ειδικά όταν πρόκειται για παρατημένα πάρκα και αφήνονται εκεί να σαπίσουν δημιουργώντας έτσι με τα υλικά της αποσύνθεσής τους ένα περιβάλλον όπου μπορούν εύκολα να αναπτυχθούν συγκεντρώσεις υγιών σκουληκιών.

Στα πεσμένα λοιπόν νεράτζια πηγαίνουν τα κοτσύφια και βρίσκουν τροφή  γιατί από ένστικτο φαίνεται πως γνωρίζουν αυτή τη διαδικασία της αποσύνθεσης και δεν δίνουν καθόλου σημασία, όπως ο θηλυκός κότσυφας της φωτογραφίας που είδα χθες στον κάπως περιποιημένο πλέον πιο παλιό και ωραίο πεζόδρομο της Τοσίτσα (ανάμεσα Πολυτεχνείο και Μουσείο) να παίρνει το μεσημεριάτικο γεύμα του, σε κανέναν δίπλα του...

ΑΘΗΝΑ, 30052014