ΜΕΣΑ ΟΡΚΙΖΟΝΤΑΝ, ΕΞΩ ΩΡΥΟΝΤΑΝ...

Σιγά που τους ένοιαζε, τους λίγους Χρυσαυγίτες τι θα γίνονταν πριν από λίγο μέσα στο αμφιθέατρο του 9.84, στην ορκομωσία του νέου δημοτικού συμβουλίου του Δήμου Αθηναίων και τι σκέπτονται να κάνουν παλιοί και νέοι δημοτικοί άρχοντες για την έρμη την πόλη. Αυτοί ήρθαν μόνο να δηλώσουν συμπαράσταση σε έναν «ήρωά» τους που τον έφεραν με χειροπέδες από τη φυλακή να ορκιστεί και διάλεξαν το κατάλληλο σημείο να φαίνονται καλύτερα, κάτω από τα γκράφιτι μιας άλλης εποχής που δυστυχώς δεν καταλάβαμε τα μηνύματά της και απορούμε για το πως και γιατί φτάσαμε σήμερα εδώ...

ΑΘΗΝΑ, 29082014

ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΟΥΝ ΣΤΙΣ ΠΑΡΑΛΙΕΣ...

Αναμνηστική φωτογραφία ενός απόγευματος στην παραλία του Εδεμ με τον βιοπαλαιστή από την Ασία που πουλάει χοντρά χαρτονομίσματα σε πετσέτες θαλάσσης...

Πεντακοσάρικο ευρώ είναι κάτι που ελάχιστοι μπορούν να πουν ότι έχουν στην τσέπη τους ενώ οι περισσότεροι φαντάζομαι το έχουν δει μόνο στις διαφημίσεις ή τις απομιμήσεις. Το κατοστάρικο είναι πιο συνηθισμένο αλλά όπως και να έχει, τη δύναμη που έχει το λαϊκό εικοσάρικο στο ποστοφόλι δεν την έχει κανένα από αυτά τα χοντρά χαρτονομίσματα. Πάντως για όσους επιθυμούν να τα γνωρίσουν και να ξαπλώσουν πάνω τους σας πληροφορώ πως με λίγα ευρώ μπορείτε να προμηθευτήτε από τους συμπαθείς ασιάτες πωλητές που οργώνουν το παραλιακό μέτωπο του Σαραωνικού ένα σε πετσέτα και καθώς θα απολαμβάνετε λίγες στιγμές στην παραλία μπορείτε να ονειρευτείτε και τα πραγματικά.

Μια άλλη εκδοχή του χρήματος, στο εξωτικό δολλάριο αυτή τη φορά εντοπίστηκε σήμερα στην παραλία του Εδεμ και μάλιστα σε καλύτερη κατασκευή από τα φθηνιάρικα ευρώ... (Η πετσέτα προσφορά για τη φωτογράφιση από δυο ομογενείς οι οποίοι την κουβάλησαν από την Αμερική στην Ελλάδα να ξαπλώνουν στις παραλίες χωρίς να χάνουν την επαφή τους με το δολλάριο).



 

ΑΘΗΝΑ, 24082014

ΜΠΟΡΕΙ ΕΝΑΣ ΕΛΑΤΟΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΑΥΓΑ;

Γεννάνε αυγά τα έλατα; Σίγουρα όχι, αυτό δεν συμβαίνει σε κανένα δέντρο, σπόρους κάνουν και με αυτούς γίνεται η αναπαραγωγή και η διαιώνιση του είδους τους. Μήπως κλώθουν αυγά τα έλατα; Όχι πάλι, είναι τόσο βαριά που μπορεί να τα λυώσουν.

Ούτε και η περίπτωση να έχει αφήσει κάποιο πουλί τα αυγά του στι ρίζα ενός μεγάλου ελάτου στη διαδρομή Κουστέσα - Πετρίλια μπορεί να σταθεί καθώς όλα τα πουλιά, ακόμα και τα πιο χαζά διαθέτουναν αναπτυγμένο το αίσθημα της αυτοσυντήρησης και της προστασίας του είδους του. Ποτέ δεν θα άφηναν τα αυγά τους έτσι εκτειθειμένα σε κάθε κίνδυνο και θηρευτή που θα μπορούσε να περάσει από εκεί. Και η περίπτωση ακόμη να είναι αυγά χελώνας, αυτά τα δυο μεγάλα στρογγυλά πράγματα στη ρίζα του ελάτου αποκλείεται καθώς αυτές, όπως και τα φίδια εξάλλου τα θάβουν τα αυγά τους. Ούτε και η περίπτωση να έχει βγάλει όρχεις ένας έλατος μπορεί να σταθεί καθώς στα δέντρα γενικώς δεν χρειάζονται τέτοια εργαλεία, ούτε για την αναπαραγωγή ούτε βεβαίως και για να δείξουν πως κάτι διαθέτουν. Τους αρκεί η ομορφιά τους και το ανάστημά τους, όποιο και αν είναι αυτό.

Τι είναι λοιπόν αυτά τα ωραία πράγματα; Μανιτάρια τα οποία δεν έχω ξαναδεί και με εντυπωσίασαν τόσο που αναγκάστηκα να κάνω αυτό το κείμενο με τις υποθέσεις ώστε κάποιος που ξέρει από αυτά τα δει και μας πει και πως τα λένε και αν είναι δηλητηριώδη.
Τον ευχαριστούμε εκ των προτέρων...

ΥΓ. Στο διάλογο που ακολούθησε τότε την ανάρτηση στον οποίο είχαν εμπλακεί και ειδικοί περί τα μανιτάρια καταλήξαμε πως λέγονται αλποπορδές ή λυκοπορδές και βεβαίως δεν τρώγονται. 

ΑΘΗΝΑ, 23082014

ΤΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΣΤΑ ΚΑΜΑΡΙΑ

Ο παπα Σωτήρης από τα Άγραφα ευλογεί τη σύναξη και το πανηγύρι στην αυλή της εκκλησίας

 

Έχω πάει δυο φορές ως τα σήμερα, μια το 2008 και μια το 2011, στο ωραίο πανηγυράκι που κάνουν στα εκπληκτικά και μοναδικά Καμάρια των Αγράφων στις 23 του Αυγούστου οι απόγονοι των μεγάλων παλιών τσελιγκάδων που ζουν σε διάφορα μέρη της Ελλάδας καθώς το έπος της νομαδικής κτηνοτροφίας έχει πια κλείσει και όλοι σχεδόν έχουν αλλάξει επάγγελμα.

Τα παιδιά και η νεολαία παρακολουθούν το πανηγύρι από το καμπαναριό

Έτσι, προς τιμήν των προγόνων τους αλλά και για την Παναγία την Προυσιώτισσα που τη θεωρούν προστάτιδά τους, οι Καμαριώτες και ειδικά οι Τσιγαριδαίοι, η πιο μεγάλη φάρα των τσελιγκάδων κάνουν συνεχίζουν να κάνουν αυτό το πανηγυράκι και συγκεντρώνεται αρκετός κόσμος από τα διπλανά χωριά, Άγραφα, Καροπλέσι, Νεράιδα που παραδοσιακά διατηρούσαν καλές σχέσεις με τους νομάδες. Μετά την πανηγυρική λειτουργία που γίνεται στο ανεμοδαρμένο αλλά καλά διατηρημένο εκκλησάκι της Παναγίας ακολουθεί φαγητό και γλέντι κάτω από το κάπως βαρύ για την κατασκευή του τσιμεντένιο σκέπαστρο και στην αυλή που στήνεται χορός και ο οποίος ακολουθεί πιστά την παράδοση. Πρώτα οι πρεσβύτεροι και κατόπιν οι νεώτεροι και στο τέλος τα παιδιά με τις προτιμήσεις τους. Στην περίπτωση αυτού του πανηγυριού η ορχήστρα πρέπει να ξέρει απαραίτητα τα παλιά δημοτικά τραγούδια ενώ εφέτος μαθαίνω πως θα τραγουδήσει η Γλυκερία Κωστούλα.

 

 

 

 

Σημειώνουμε πως στα Καμάρια που κάποτε βογγούσαν από τα κοπάδια, σήμερα ξεκαλοκαιριάζουν μόνο δυο κοπάδια, ένα με πρόβατα του Κώστα Ανδρώνη και ένα με γίδια του Χρήστου Τσιγαρίδα και του γιού του Νίκου τον οποίο γνωρίσαμε και περάσαμε μια ωραία βραδιά μαζί του πρόπερσι με τον Ορειβατικό Σύλλογο Καρδίτσας, στη διήμερη διάσχιση των Αγράφων με ποδήλατο.

 

 

 

 

ΥΓ. Το 2008 πήγα στα Καμάρια με ένα μικρό τηλεοπτικό συνεργείο που έκανε μια σειρά επεισοδίων για την πάλαι ποτέ ένδοξη ΕΡΤ με τίτλο «Από πού κρατάει η σκούφια σας» και στην προσπάθεια να βγάλουμε όσο δυνατόν περισσότερο υλικό, έχασα κάπως το πανηγύρι αλλά έβγαλα κάποιες φωτογραφίες τις οποίες θεωρώ ιστορικές καθώς σε αυτές διακρίνονται εμβληματικά πρόσωπα που έγραψαν ιστορία στα Καμάρια.

 

Συνέντευξη με μια συγγενή των Τσιγαριδαίων που ζει και προκόβει στην Αμερική

 

Κουβέντα με τους τρανότερους από τους Τσιγαριδαίους στην αυλή της εκκλησίας

ΑΘΗΝΑ, 22082014

 

 

 

ΣΤΗΝ ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

 

Την καλημέρα μου με μια φωτογραφία ιστιοφόρου με ανοιγμένα τα πανιά του στην όμορφη θάλασσα ανάμεσα σε Κω και τα παράλια της γείτονος χώρας, της Τουρκίας . Χαιρετισμοί και στους φίλους που περνάνε όμορφα το καλοκαίρι τους εκεί...

ΑΘΗΝΑ, 22082014

ΤΟ ΚΑΛΟ ΓΛΥΚΟ ΤΗΣ ΚΟΥΣΤΕΣΑΣ...

Η κυρά Σταυρούλα Αντωνίου με τις κόρες της, Αριστέα και Αγγελική πάνω από το ταψί με τον μπακλαβά που έφτιαξε για τη γιορτή του γαμπρού της Παναγιώτη Κουτσολάμπρου.

Έτυχε πριν από λίγες ημέρες να βρεθώ για μια ακόμη φορά στην Κουστέσα, τον μικρό συνοικισμό των Μεγάλων Βραγγιανών Ευρυτανίας (Άγραφα) για το ετήσιο αντάμωμα που έκαναν οι Κουστεσιώτες στις 9 του Αυγούστου και απέδειξαν ακόμη μια φορά πως αυτοί οι λίγοι καταφέρνουν και κάνουν εκδηλώσεις, όπως το πανηγύρι του Αγίου Παύλου και ανταμώματα που θα ζήλευαν ακόμα και τα μεγαλύτερα χωριά της περιοχής.

 

Η κυρά Σταυρούλα έχει κόψει σε κομμάτια τον μπακλαβά μόλις τον έστρωσε στο ταψί και υπό το βλέμμα της κόρης της Αριστέας βάζει καρφάκια από γαρύφαλο σε κάθε ένα...

Δεν είναι όμως αυτό το θέμα μας σήμερα, θα μιλήσουμε σε άλλο σημείωμα αλλά η τέχνη που έχουν εκεί οι νοικοκυρές στους μπακλαβάδες με καρύδια, τέχνη που την κρατάνε από γενιά σε γενιά και με τα λίγα, λιτά υλικά που απαιτεί αυτό το υπέροχο γλυκό, φτιάχνουν θαύματα. Την προηγούμενη φορά σας μίλησα για τον μπακλαβά που έφτιαξε η Αθηνά Αντωνίου για την γιορτή του άντρα της Περικλή (των Αγίων Πάντων τον γιορτάζει) και ήταν ένα ταψί με 120 κομμάτια τα οποία δοκιμάσαμε και ήταν υπέροχα.

 

Ε, επειδή το φλας χάλαγε την εικόνα με το ταψί του μπακλαβά μέσα στην κουζίνα, το βγάλαμε στην αυλή και το φωτογραφίσαμε κάτω από τη σκιά της καστανιάς που είναι εκεί.

Προχθές όμως που ξαναπήγαμε δοκιμάσαμε και τον μπακλαβά της κυρά Σταυρούλας Αντωνίου η οποία τον έφτιαξε για τη γιορτή του γαμπρού της Παναγιώτη Κουτσολάμπρου, συζύγου της κόρης της Αγγελικής ο οποίος με το Σύλλογο Τροβατιανών κάνουν κι αυτή κάθε χρονιά στο χωριό τους σπουδαίες εκδηλώσεις και θα ανταμώσουμε εκεί του Σταυρού που είναι μεγάλη γιορτή για το χωριό τους. Δεν ήταν πολλά τα κομμάτια που έβγαλε η κυρά Σταυρούλα, μόνο εβδομήντα κομμάτια αλλά μεγάλα και με πολύ σιρόπι τα οποία δοκιμάσαμε και ευχηθήκαμε χρόνια πολλά στον Παναγιώτη.

 

Και να μην ξεχνάμε, η Αθηνά Αντωνίου έφτιαξε ένα ταψί με 120 κομμάτια μπακλαβά για τη γιορτή του άντρα της Περικλή που ως αρχαίος γιορτάζει με τους Άγιους Πάντες στις 30 Ιουνίου. Δίπλα της οι νεότερες γυναίκες της Κουστέσας, μαθαίνουν πώς να φτιάχνουν και αυτές για να μη χαθεί η παράδοση.

Οι μπακλαβάδες που φτιάχνουν οι γυναίκες στην Κουστέσα και σε όλα τα ορεινά χωριά παλιότερα είναι γλυκά τα οποία θεωρούν πολύ σπουδαία και γίνονται με καρύδια από τον τόπο, τριμένα με μπουκάλι και φύλλα αναλόγως την τέχνη της καθεμιάς.  Συνήθως γίνονται με σαράντα ψιλά φύλλα από καλοκοσκινισμένο αλεύρι και κάθε κομμάτι στολίζεται με ένα καρφάκι γαρύφαλο για να παίρνει γεύση. Για σιρόπι σήμερα χρησιμοποιούν ζάχαρη ενώ παλιότερα μέλι που είχαν άφθονο στην Κουστέσα και ασφαλώς γίνονταν καλύτερος.

ΑΘΗΝΑ, 22082014

ΤΟ ΓΑΥΡΙΟ ΕΧΑΣΕ ΤΟΝ ΚΑΠΕΤΑΝ ΓΙΑΝΝΗ ΣΥΡΙΓΟ

 

Από τότε που έφυγα από την Ελευθεροτυπία, τα χρόνια των παχιών αγελάδων μάλιστα και όχι των ισχνών, άρχισα να κάνω μια ιδιαίτερη δημοσιογραφία που μου άρεσε πολύ, για κάποια μέρη της Ελλάδας και τους ανθρώπους που ζούσαν μόνιμα σε αυτά, ασχολούμενοι κυρίως με την πρωτογενή παραγωγή. Ανάμεσά τους ήταν ψαράδες, κυνηγοί, αγρότες, μελισσοκόμοι, κτηνοτρόφοι  και ένα πλήθος άλλων ανθρώπων που με τη δουλειά τους ξεχώριζαν στοους τόπους τους, τις «Μικρές Πατρίδες» όπως είχα βαφτίσει αυτό το έργο.

Αυτοί οι μοναδικοί άνθρωποι, δεν μπορώ να πω ότι ήταν οι τελευταίοι των παραδοσιακών επαγγελμάτων αλλά ήταν σίγουρα αυτοί που διατήρησαν μέχρι τις ημέρες μας ένα τρόπο ζωής που τον χαρακτήριζε το μέτρο και ο στόχος τους ήταν η επάρκεια των αγαθών για τα οποία αγωνίζονταν μέσα στον κύκλο του χρόνου. Στις μέρες τους φυσικά και άρχισαν να διακρίνονται φαινόμενα που αλλοίωσαν σοβαρά τα πράγματα με τα οποία ασχολούνταν ενώ πολλά απ’ αυτά εξαφανίστηκαν κάτω από την πίεση της αγοράς και του εφήμερου κέρδους.

Ήταν πολλοί αυτοί οι άνθρωποι, πλήθος οι φωτογραφίες τους και οι σημειώσεις γι’ αυτούς στο αρχείο αλλά και πολλές οι δημοσιεύσεις σε διάφορα περιοδικά που συνεργαζόμουν, όπως τα ένθετα περιοδικά της εφημερίδας Έθνος που πρόθυμα έπαιρναν δουλειές μου. Σε ένα από αυτά είχε δημοσιευθεί και ένα ωραίο αφιέρωμα στον Γιάννη Συρίγο, έναν σπουδαίο ψαρά στο Γαύριο της Άνδρου ο οποίος πέθανε στις 6 του Ιουλίου που μας πέρασε. Ως ελάχιστο μνημόσυνο σε αυτόν τον άνθρωπο που σίγουρα θα λείψει και από το λιμάνι του Γαυρίου και από όλες τις Κυκλάδες, αναδημοσιεύω εκείνο το κείμενο...

http://www.ethnos.gr/entheta.asp?catid=23380&subid=2&pubid=7370840&fb_action_ids=724169284297788&fb_action_types=og.likes&fb_source=feed_opengraph&action_object_map=%7B%22724169284297788%22%3A10151171438400466%7D&action_type_map=%7B%22724169284297788%22%3A%22og.likes%22%7D&action_ref_map=%5B%5D

 

 

ΤΑ ΟΠΩΡΟΦΟΡΑ ΤΩΝ ΕΞΑΡΧΕΙΩΝ

Η συκιά έχει σκεπάσει όλη την αυλή του ερειπωμένου σπιτιού

Απόλαυσα σήμερα ένα ωραίο διάλογο στη σελίδα του φίλου Δημήτρη Τριανταφυλλίδη για τις συκιές του Μεταξουργείου, αυτούς που απολαμβάνουν τα σύκα τους κι εκείνους που τα λυμαίνοντα και θυμήθηκα πως ήξερα μια στα Εξάρχεια, στην οδό Πλαπούτα συγκεκριμένα και πήγα σήμερα να την επισκεφθώ και με την ευκαιρία να τρυγήσω κανένα σύκο.

 

Εμφανή τα σημάδια του εμπρησμού στο παρατημένο σπιτάκι

Όντως η συκιά εκεί ήταν, πιο θαλλερή από πέρσι αλλά με πολύ λίγο καρπό, πράγμα που μπορεί να οφείλεται στον ακατάστατο καιρό ή και στην έλλειψη των επικονιαστών, της μύγας δηλαδή που αφού περάσει από τον αρσενικό καρπό, τον ορνό, περνάει στο θηλυκό και έτσι δημιουργείται ο καρπός. Δεν είχε λοιπόν πολλά σύκα αλλά ήταν και αδύνατον να την πλησιάσω από τη βρώμα και τα επικίνδυνα σκουπίδια που είναι γεμάτο το ερείπιο στην αυλή του οποίου έχει φυτρώσει. Ούτε πάλι ήθελα να πατήσω το χώρο που έχει κάποιος άστεγος της πόλης και έχει απλώσει την οικοσκευή του κι έτσι αποχώρησα με άδεια χέρια.

Δεν μπορώ όμως να μην σχολιάσω την περίπτωση, καθώς θα μπορούσε αυτή η κρυμμένη συκιά στα Εξάρχεια να είναι ένας τόπος επίσκεψης σε ένα μνημείο της πόλης, ένα στοιχείο της κυριολεκτικά αν οι αρχές (ποιες άραγε;) θα υποχρέωναν τον ιδιοκτήτη του ερειπίου το οποίο δείχνει και σημάδια εμπρησμού, να απομακρύνει τα μπάζα, να φανεί το δέντρο και να αποτελέσει μια γωνιά με σκιά στη γειτονιά. Τα λέω αυτά χωρίς να λάβω υπ’ όψιν την διεδομένη στη γειτονιά άποψη της αυθαιρεσίας και της κακής χρήσης των ελεύθερων χώρων από οριεμένους συμπολίτες μας αλλά πιστεύω πως είναι μια καλή ιδέα.

 

Και μια φυτεία μπανανιάς στα Εξάρχεια που δεν καρπίζει ποτέ...

Ως συμπλήρωμα πάνω σε αυτό το σημείωμα για τα οπωροφόρα των Εξαρχείων, σας πληροφορώ ότι στο απέναντι ακριβώς ερείπιο με την συκιά στην αυλή, υπάρχει και η μοναδική φυτεία μπανανιάς στα Εξάρχεια, συγκεκριμένα στο χορταριασμένο οικόπεδο της γωνίας Πλαπούτα και Αγγέλων Αυτοκρατόρων την οποία παρακολουθώ κάθε καλοκαίρι να προσπαθεί να κάνει μπανάνες αλλά εις μάτην. Κάτι θέλου αυτά τα δέντρα να προκόψουν και να απολαύσουμε μπανάνες Εξαρχείων έστω και μικροτσούτσουνες όπως της Κρήτης...

ΑΘΗΝΑ, 20082014

ΟΙ ΟΡΤΑΝΣΙΕΣ ΣΤΙΣ ΑΥΛΕΣ ΤΗΣ ΚΟΥΣΤΕΣΑΣ

Η κυρά Χρυσάνθη Αντωνίου με τον άντρα της Θωμά, στη δροσερή αυλή του σπιτιού τους. Ο Θωμάς εκτός από τα κήπια κάθε χρόνο φτιάχνει και ένα μικρό κοπαδάκι αρνοκάτσικα.

Τους μισούς μήνες το χρόνο τα σπίτια τους είναι σφαλισμένα γιατί ο χειμώνας εκεί πάνω στα Άγραφα δεν αστειεύεται και μόνο σαν πιάσει η άνοιξη και ισιάσει λίγο ο καιρός, τότε είναι που ανεβαίνουν οι νοικοκυραίοι από τις πόλεις και τους κάμπους που ξεχειμάζουν και με κάθε τρόπο τα ζωντανεύουν και περνούν εκεί το καλοκαίρι τους αλλά παράλληλα προσπαθούν και αναβιώνουν στο μέτρο που μπορεί ο καθένας και τον αληθινό τρόπο ζωής.

Η κυρά Σταυρούλα Αντωνίου με τον άντρα της Ηλία και την κόρη τους Αριστέα η οποία είναι πρόεδρος του δραστήριου Συλλόγου Κουστέσας «Ο απόστολος Παύλος».

Τούτο είναι η καλλιέργεια των κήπων με λογής λαχανικών, φασόλια, πατάτες, καλαμπόκια, ντομάτες, ότι δηλαδή είχε ο κήπος σε ένα ορεινό χωριό που η επικοινωνία του κατά τα παλαιά χρόνια με τα κέντρα παραγωγής ήταν αρκετά δύσκολη έως ακατόρθωτη. Η καλλιέργεια λοιπόν αυτών των κήπων ήταν αυτονόητη για κάθε νοικοκυριό και στόχος ήταν πάντα η επάρκεια και για τούτο η προσοχή ήταν διαρκής, από το φύτεμα ως τη συγκομιδή.

Έτσι είχαν μάθει να κάνουν όλοι στο μικρό συνοικισμό των Μεγάλων Βραγγιανών Ευρυτανίας (Άγραφα) και δεν το ξέχασαν σαν βρέθηκαν εκόντες - άκοντες από τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ΄60 οι πρώτοι στη Βοιωτία αναζητώντας μεροκάματο και καλύτερες συνθήκες ζωής. Έτσι, μέσα σε δέκα χρόνια όλες οι οικογένειες της Κουστέσας, πλήν εκείνης του Γιώργου Στούμπου, μετακινήθηκαν στη Βοιωτία και άρχισαν μια καινούργια ζωή εκεί και με όπλο τη θέληση, κατάφεραν να προκόψουν και σήμερα, όσοι φυσικά λαγάρισαν συνταξιούχοι επιστρέφουν στο χωριό και συνεχίζουν να παράγουν με τα κήπια τους πολλά από τα προϊόντα που αλλιώς θα αγόραζαν από τον πλανόδιο μανάβη.

Φυσικά αυτές οι καλλιέργειες διαφέρουν από εκείνες των προγόνων τους καθώς χρησιμοποιούν αρκετά μηχανικά μέσα, όπως φρέζες για το όργωμα και δίκτυα πλαστικών σωλήνων για το πότισμα ενώ υστερούν κάπως και στη φυσική λίπανση με κοπριά γιατί δεν υπάρχουν πια τα κοπάδια που βόσκαγαν μέσα στα κήπια και τα χωράφια μετά τη συγκομιδή. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, πολύτιμη αποδεικνύεται η κοπριά από τα δυο κοπάδια που ανεβαίνουν πια στο χωριό, του Αποστόλη και του Δημήτρη Στούμπου και από αυτά προμηθεύονται το πολύτιμο αυτό υλικό όλοι όσοι καλλιεργούν στην Κουστέσα.

Δεν είναι όμως μόνο τα κήπια που ζωντανεύουν το χωριό αλλά και τα λουλούδια που αμέσως μόλις πάνε στο χωριό οι απόδημοι Κουστεσιώτες την άνοιξη φροντίζουν να γεμίσουν τις αυλές και κάθε διαθέσιμο χώρο δίπλα στο σπίτι. Φυτεύουν λουλούδια της μιας χρονιάς αλλά φροντίζουν να διατηρούν και άλλα που κρατάνε χρόνια, όπως οι τριανταφυλλιές για παράδειγμα. Εκείνα όμως που καμαρώνουν περισσότερο οι κυράδες στην Κουστέσα, είναι οι ορτανσίες οι οποίος λόγω κλίματος, φροντίδας και μπόλικου καστανοχώματος πραγματικά οργιάζουν και αποτελούν στολίδια του χωριού.  

Τεκμήρια της παρουσίας μου στην Κουστέσα, η φωτογραφία με τον Θωμά και την Χρυσάνθη Αντωνίου στην αυλη τους με τις ωραίες ορτανσίες. (Φωτογραφία, Σοφία Παπαχρήστου).

Τέτοιες ορτανσίες καμαρώσαμε πριν από λίγες μέρες στις αυλές της κυρά Σταυρούλας Ηλία Αντωνίου και της κυρά Χρυσάνθης Θωμά Αντωνίου οι οποίες μπορεί να αφιέρωσαν τα χρόνια της νιότης τους και όλη τη δύναμή τους στις δουλειές και τα εργοστάσια της Βοιωτίας, αλλά τώρα απολαμβάνουν με όλη τους τη ψυχή τη ζωή στην Κουστέσα και κρατάνε ανοιχτά τα φιλοξενα σπίτια τους περισσότερους μήνες του χρόνου και στα οποία χαίρονται τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους που πάνε να παραθερίσουν εκεί.

ΑΘΗΝΑ, 20082014

Η ΨΥΧΗ ΤΗΣ ΑΜΜΟΥ

Σχήματα και μορφές στην άμμο φτάχνουν κυρίως τα παιδιά και λίγοι μεγάλοι που πιστεύουν πως διατηρούν την παιδικότητά τους. Για τα παιδιά το να πάρει τα εφήμερα έργα τους το κύμα ή ο αέρας είναι κάτι το εντελώς φυσικό ενώ για τους μεγάλους κάτι τέτοιο μπορεί να φέρει στεναχώρια, θλίψη και οδύνη. Τα παιδιά πάλι δεν νοιάζονται για την καλαισθησία αυτών των έργων των, δημιουργούν ελεύθερα, ενώ αρκετοί από τους μεγάλους που καταπιάνονται με αυτά, στην προσπάθειά τους να αναπαραστήσουν πιστά μια μορφή που τους εμπνέει ή τους βασανίζει, δημιουργούν έργα που κανείς δεν θα λυπηθεί αν τις σαρώσει αμέσως την επόμενη στιγμη το κύμα... (Φωτογραφία στα Φαλάσαρνα Χανίων, Αύγουστος 2011).

ΑΘΗΝΑ, 19082014

ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΑΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΥΤΑΝΙΑ

Στην αυλή της ιστορικής εκκλησίας της Μεταμόρφωσης του Σωτήρα μετά τη λειτουργία που τελείται κάποια από τις ημέρες που λειτουργεί το παζάρι μαζεύεται πολύς κόσμος.

Μήνας των μεγάλων πανηγυριών ο Αύγουστος, με αυτό του Δεκαπενταύγουστου το είναι το μεγαλύτερο σε όλη την Ελλάδα και παράλληλα, μέχρι πριν από κάποια χρόνια αυτά συμπληρώνονταν και από ονομαστά παζάρια τα οποία λειτουργούσαν με αφορμή τη συγκέντρωση του κόσμου την παραμονή ή ανήμερα της γιορτής της Παναγίας κοντά σε μια εκκλησία ή γίνονταν αυτόνομα σε κάποιο μέρος που βρίσκονταν στο κέντρο μιας μεγάλης περιοχής ή δίπλα στους πολυσύχναστους κεντρικούς δρόμους εκείνης της εποχής.

 

Δεν έχουν μείνει πολλές από τις γυναίκες της Ευρυτανίας που μαζεύουν συστηματικά τσάι και ρίγανη και τα πάνε στα παζάρια, όπως στη Σωτήρα. Στη φωτογραφία, από αριστερά, η Μαρία Ζαγκότση, η πιο παλιά συλλέκτρια Βασιλική (Μήτσαινα) Ζαγκότση από τον Άγιο Δημήτριο και μια άλλη συγχωριανή τους.

 

Ένα από αυτά τα μεγάλα παζάρια της παλιάς εποχής που συνεχίζει να λειτουργεί και σήμερα είναι αυτό της Σωτήρας όπως λέγεται και πήρε το όνομά του από τη Σωτήρα (την εκκλησία που είναι αφιερωμένη στη Μεταμόρφωση του Σωτήρος) στην ομώνημη τοποθεσία κοντά στην Ανατολική Φραγκίστα, στην καρδιά της Ευρυτανίας. Το σημείο αυτό δεν είχε επιλεχθεί τυχαία και η λειτουργία του ανάγεται σε πολύ μακρινούς στο παρελθόν χρόνους, όταν όπως λέγεται λειτουργούσε εκεί μοναστήρι και αποτελούσε σταθμό για όσους πορεύονταν από την Αιτωλία προς τη Θεσσαλία ή από την Ευρυτανία προς τα Άγραφα και το Βάλτο μέσω των μεγάλων ημιονικών δρόμων εκείνης της εποχής.

 

Από το δικό του κοπάδι είναι τα σφαχτά που βάζει στην ψησταριά ο Κώστας Λάμπρου από την Ανατολική Φραγκίστα και ο γιός του Γιάννης μαθαίνει την τέχνη επί τόπου.

Δεν πρόλαβε να βγάλει τη σούβλα από τη φωτιά ο Βασίλης Κοντοβάς από το Νεοχώρι, ο οποίος φημίζεται για το κοκορέτσι και τα ψητά που κάνει και έγινε ανάρπαστο.

Όντως, όποιοι εμπορευόμενοι ή με τα κοπάδια τους έρχονταν τότε από την Αιτωλία αφού διάβαιναν τον Αχελώο που δεν είχε και πολύ νερό αυτήν εποχή περνούσαν από τις Φραγκίστες (Δυτική και Ανατολική), στάθμευαν στη Σωτήρα, τόπο και σήμερα όμορφο, γεμάτο νερά και πλατάνια να ξεκουραστούν και από εκεί να συνεχίσουν δίπλα πλέον από τον Μέγδοβα προς τα χωριά των Δολόπων κι από εκεί στον κάμπο της Θεσσαλίας. Πάνω σε αυτή την πανάρχαια διαδρομή σχεδιάστηκε να γίνει και ο περίφημος Παραμεγδόβιος δρόμος αλλά έμεινε στα χαρτιά και ουδέποτε φαίνεται πλέον ότι θα ολοκληρωθεί.

 

Κάποτε οι παλιότεροι έφερναν από τη Φτέρη το τυρί σε τουλούμια και το πούλαγαν στη Σωτήρα, τώρα επικρατούν οι τενεκέδες, μικρούς ή μεγάλους ανάλογα τον πελάτη.

Από τη Σωτήρα επίσης περνούσε και ο δρόμος που έρχονταν από την Φθιώτιδα, διέσχιζε την Ευρυτανία και προχωρούσε κατόπιν προς τα Άγραφα, τον Απεράντιο και από εκεί διαβαίνοντας τον Αχελώο, κατέληγε στην περιοχή της Άρτας και την Ήπειρο. Με λίγα λόγια, λόγω του πολυσύνθετου ανάγλυφου των βουνών και των ποταμών της περιοχής, οι δρόμοι ακολουθούσαν το πιο εύκολη διαδρομή και συναντιόνταν στη Σωτήρα και τούτο διευκόλυνε πολύ τη διοργάνωση του παζαριού το οποίο γίνεται κάθε χρονιά ακόμη από τις 17 έως τις 19 Αυγούστου και χάρη στην παρουσία λίγων ακόμη ανθρώπων που παράγουν ορισμένα πράγματα διατηρεί κάτι λίγο από την παλιά λάμψη του μεγάλου παζαριού.

 

Κάποτε οι κουβέρτες που πήγαιναν στο παζάρι ήταν φτιαγμένες στους αργαλειούς και περασμένες από τη νεροτριβή αλλά σήμερα όλα αυτά τα παραμέρισε η τεχνολογία.

Μέχρι πριν από δυο δεκαετίες σχεδόν, εποχή που δεν είχε διαλυθεί η λιτή και βασανισμένη αγροτοποιμενική οικονομία της Ευρυτανίας και πάρουν τα μάτια τους οι άνθρωποι και να φύγουν από τον ταλαίπωρο τόπο τους, στο παζάρι της Σωτήρας έφερναν να πουλήσουν το περίσσευμά τους και να αγοράσουν τα χρειαζούμενα που δεν έφταναν με άλλο τρόπο. Κι έρχονταν άνθρωποι από όλα τα ξεχασμένα χωριά να πουλήσουν τυρί, βούτυρο, μαλλιά ακόμη και ζωντανά γιδοπρόβατα και να αγοράσουν υφάσματα, εργαλεία, αντικείμενα για το κοπάδι και το μαντρί, όπως κουδούνια για παράδειγμα, πράματα για το νοικοκυριό.

 

Το ρόλο του μανάβη αναλαμβάνει εδώ και πολλά χρόνια για τρεις μέρες στο παζάρι ο οπωροπώλης από τη Θεσσαλία

Το παζάρι της Σωτήρας ήταν η μόνη σχεδόν ημέρα του χρόνου για πολλούς ανθρώπους που έρχονταν ώρες πολλές με τα πόδια από τα απομονωμένα χωριά και τους άπειρους συνοικισμούς των Αγράφων που εκτός από τα προκλητικά αγαθά του εμπορίου έβλεπαν και τι πράγμα ήταν το χρήμα! Και ήταν και πολλοί αυτοί που έβγαζαν λίγες δραχμές πουλώντας τσάι και ρίγανη που μάζευαν από τα βουνά καθώς και άλλα βότανα και καρπούς που λίγοι ήξεραν να τα συλλέγουν και φυσικά έλεγαν και τι καλό μπορούσε το καθένα να κάνει στον άνθρωπο. Πολλοί ήταν επίσης εκείνοι που έφερναν να πουλήσουν εξαιρετικό μέλι από τις πρωτόγονες κυψέλες που διέθεταν τότε ενώ άλλοι από τα καμποχώρια έφερναν να πουλήσουν κηπευτικά και καρπούζια, κάτι που όλοι ήθελαν να δοκιμάσουν αλλά δεν ευδοκιμούσαν ή έβγαιναν καχεκτικά στα χωριά τους.

Από τους πιο παλιούς συλλέκτες ρίγανης, ο Δημήτρης Γαντζούδης από τον Άϊ-Βλάση θυμίζει με τον τρόπο του τις περασμένες εποχές και έχει τόσα να διηγηθεί για τα παλιά χρόνια.

Δεν ήταν όμως μόνο οι εμπορευόμενοι που πήγαιναν στο παζάρι της Σωτήρας αλλά και πολύς άλλος κόσμος που είχε την ευκαιρία και την αντοχή στα πόδια του να πάει να χαζέψει, να φάει κανένα λουκούμι, να πιεί κανένα ποτηράκι, να διασκεδάσει με τα όργανα και φυσικά να παντρολογηθεί καθώς και να δει πολιτευτές, παράγοντες της τοπικής ζωής, να κλείσει παλιούς λογαριασμούς και να ανοίξει καινούργιους, ανάλογα τις καταστάσεις. Σε γενικές γραμμές, το παζάρι λειτουργούσε ως χώρος ανταμώματος και διαλόγου για τοπικά και ευρύτερα ζητήματα που απασχολούσαν τον κόσμο εκείνης της εποχής.

Γάστρες πολύ χρήσιμες που μπαίνουν και στο φούρνο και στο τζάκι κατασκευάζει ο Σωτήρης Τριάντης από τον Άγιο Βλάση και τις πουλάει και στο παζάρι.

Από αυτούς που χαίρονταν το παζάρι περισσότερο απ’ όλους ήταν οι γυναίκες και τα παιδιά. Οι γυναίκες γιατί τους δίνονταν η ευκαιρία να δούν άλλο κόσμο, κόσμο που πολλές δεν φαντάζονταν ότι υπήρχε γιατί πολλές ζούσαν σε εντελώς απομονωμένους οικισμούς, να δούν και να ζηλέψουν ρούχα και παπούτσια που αφενός η τσέπη τους ποτέ δεν θα τους βοηθούσε να τα αποκτήσουν ενώ αφετέρου σκέφτονταν τι θα πει και το χωριό. Μεγάλη επίσης ήταν και η χαρά των πιτσιρικάδων, όσους έπαιρναν οι γονείς τους στο παζάρι και δεν τους άφηναν στο κοπάδι, γιατί θα φορούσαν όπωσδήποτε τα καλά τους αλλά και γιατί θα έβλεπαν και δοκίμαζαν πράγματα που είχαν ακούσει πως υπάρχουν, όπως λεμονάδες για παράδειγμα στα παλιότερα χρόνια και κόκα κόλα στα νεώτερα και αν είχαν καμιά δραχμή περισσευάμενη να έπαιρναν και κανένα ψευτοπαιχνίδι. Χώρια δε που θα μπορούσαν μέσα στο συνωστισμό να διαφύγουν εντέχνως της προσοχής των μεγάλων και να κάνουν και καμιά αταξία από εκείνες τις παιδικές που δεν ξεχνιούνται ποτέ.

 

Αν και έχει δροσιά από τα πλατάνια στη Σωτήρα, ο πολύς κόσμος εντούτοις επισκέπτεται το παζάρι τις απογευματινές ώρες και τότε έχουν την περισσότερη κίνηση και τα μαγαζιά.

Το ιδιαίτερο στο παζάρι της Σωτήρας επίσης ήταν ότι όλος αυτός ο κόσμος κατασκήνωνε κάτω από τα δέντρα και έμεινε εκεί όσο να τελειώσει τις δουλειές και να διασκεδάσει και λίγο σαν του έμεινε χρόνος και χρήμα. Κουβαλούσαν με τα μουλάρια τους σκεπάσματα τα οποία έστρωναν στο έδαφος, τρόφιμα για να φάνε γιατί τα μαγαζιά για τον πολύ κόσμο ήταν ακριβά και έπαιρναν μόνο κανένα μεζέ, κοκορέτσι, σπληνάντερο ίσως γιατί ακόμη δεν είχαν αρχίσει να φτιάχνουν σουβλάκια. Τα μαγαζιά αυτά τα έστηναν για τις ημέρες του παζαριού άνθρωποι από τις Φραγκίστες κυρίως και από τα γύρω χωριά και πλήρωναν κάτι στην εκκλησία για τη συντήρησή της,όπως επίσης έκαναν και οι σοβαροί εμπορευόμενοι.

Στα παλιότερα χρόνια οι κολώνιες ήταν άγνωστες στο παζάρι αλλά καθώς άλλαζαν σιγά - σιγά τα πράγματα στον κόσμο έγιναν κι αυτές απαραίτητες ακόμη και στα Άγραφα.

Τα μαγαζιά αυτά λοιπόν τα οποία στήνονταν πρόχειρα και με τα πλέον απαραίτητα εργαλεία, ήτοι κρεατόξυλα, μαχαίρια τσιγκέλια και σούβλες, προσέφεραν ψητό κρέας από αρνοκάτσικα και προβατίνες κάτι που ο κόσμος εκτιμούσε πολύ εκείνη την εποχή και ο οποίος μάλιστα έβγαινε και από δυο εβδομάδων νηστεία λόγω της εορτής της Παναγίας. Όσο για το σερβίρισμα, αρκούσε ένα κομμάτι λαδόχαρτο ή και εφημερίδας καθώς τα μαχαιροπήρουνα και τα πιάτα ήταν ελάχιστα. Για τα πιοτά δε, κρασί από μπουκάλι και ούζο γιατί το τσίπουρο ήταν εν διωγμώ τότε, με δυο τρία ποτηράκια βολεύονταν ολόκληρη η παρέα χωρίς να περάσουν από το νεροχύτη ενώ για πετσέτες ας ήταν καλά το μανίκι.

 

Υπό το βλέμμα του πελάτη, τεμαχίζει πάντα το ψητό ο Γιώργος Κοσμάς από την Ανατολική Φραγκίστα η οποία φημίζεται για την εξαιρετική ποιότητα των κρεάτων της.

Κάποτε, μόνο τα ψητά και τα κοκορέτσια χαρακτήριζαν το παζάρι της Σωτήρας με την αλλαγή των καιρών όμως ήρθαν και τα σουβλάκια και του Γιώργου Τρίκα ήταν τα καλύτερα.

 

Ένα κομμάτι του παζαριού πάλι, από τα πιο σημαντικά ήταν τα όργανα που έπαιζαν κατά ομάδες στα διάφορα μαγαζιά και διασκέδαζαν τον κόσμο με δημοτικά κυρίως τραγούδια και λίγα λαϊκά αν τους ζητούσαν οι χορευτές οι οποίοι ήταν και αυτοί που τους πλήρωναν. Τα όργανα έπαιζαν σε όλο το τριήμερο του παζαριού αλλά εκεί που τα έδιναν όλα ήταν την τελευταία νύχτα που όλοι είχαν παρατήσει τα εμπόρια και τις συναλλαγές και το έριχναν στη διασκέδαση. Τότε ήταν που κονόμαγαν και οι οργανοπαίχτες κανένα σοβαρό ποσό και .

Γκλίτσες για κάθε γούστο και με λογής υλικά φτιάχνει ο Χρήστος Καραδήμας, τις απλώνει με καμάρι στο παζάρι και προκαλεί τους μερακλήδες τσοπάνηδες και συνταξιούχους.

 

Αποτελεί είδηση. Μετά από πολλά χρόνια, ξαναφάνηκαν στο παζάρι μαλλιά από κοπάδια της περιοχής και έμπορος να τα πάρει. Φθηνά είπαν αλλά είναι μια αρχή...

Έτσι ήταν το παζάρι της Σωτήρας μέχρι πριν από λιγα χρόνια. Σήμερα, παρόλο που καινούργιες δυνάμεις έχουν μπει στο χώρο της πλανόδιας αγοράς, όπως οι αλλοδαποί, κινέζοι με φτηνά ρούχα αλλά και από άλλα μέρη του κόσμου που πουλάνε διάφορα φθηνά πράγματα ή τα σουβλάκια αντικατέστησαν τα κοκορέτσια και ο χαλβάς Φαρσάλων τα λουκούμια, το παζάρι της Σωτήρας διατηρεί εντούτοις κάτι από την παλιά του αίσθηση και για τούτο πηγαίνει αρκετός κόσμος από την Ευρυτανία και τις γύρω και όσοι αναζητούν τίποτα σημάδια από την παλιά εποχή, μην απογοητευτούν. Μπορεί να αλλάζουν όλα αλλά το παζάρι δεν χάνει ποτέ το νοημά του και το σημαντικότερο, η οικονομική κρίση και η ανέχεια του κόσμου, το κάνει πάλι σημαντικό και απαραίτητο για την ζωή του τόπου.

 

Για πολλούς ντόπιους το παζάρι ήταν που κάποτε πήραν τα πρώτα τους ρούχα του εμπορίου και συνεχίζουν μέχρι σήμερα να κάνουν το ίδιο και τους αρέσει.

 

Καλάθια και πανέρια πάντα πήγαιναν στο παζάρι οι τσιγγάνοι από το Αγρίνιο και αλλού και τα έφτιαχναν εκεί αλλά τελευταία φάνηκαν και εισαγόμενα από την άκρη του κόσμου.

 

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Οι φωτογραφίες είναι από το παζάρι της Σωτήρας το 2012 και ενδεχομένως πολλά από τα πρόσωπα, εμπορεύόμενοι κυρίως να μην έρθουν κι εφέτος στη Σωτήρα καθώς και πολλοί από τους ντόπιους να το χαίρονται από τους ουρανούς...

ΑΘΗΝΑ, 17082014

Η ΠΛΑΤΕΙΑ ΑΓΙΑΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΣΤΑ ΚΑΛΑ ΤΗΣ...

 

Ναι, η άδεια πλατεία της Αγίας Ειρήνης μου θύμισε χθες πως ήταν κάποτε πριν λυγίσει από την κρίση της ελληνικής και της διάλυσης της εγχώριας βιοτεχνίας ενδυμάτων στις γιορτές και της Κυριακές που ο κόσμος ζούσε πραγματικά την αργία του. Μετά ήρθαν εκεί τα καφενεία της μόδας από το κατακαημένο Ψυρρή που όπως διαπιστώνεται δεν νοιάζονται καθόλου για τον τουρισμό και ακολούθησε ως απιδημία η χιπστερία που αυτές τις μέρες δροσίζεται εδώ κι εκεί ανά τη χώρα για να έρθει δυστυχώς πίσω να μας ζαλίσει με τις «αναμνήσεις» της από μια Ελλάδα που έχουμε χάσει εδώ και πολλά χρόνια...  (Η φωτογραφία είναι η πρώτη με μια δοκιμασμένη μηχανή OLYMPUS E-500 και είχα ξεχάσει να βγάλω το παρασολέιγ και γι’ αυτό το μαύρο δαχτυλίδι...).   

ΑΘΗΝΑ, 16082014

ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΜΑΣ ΧΩΡΑΕΙ ΟΛΟΥΣ

 

Φυσικά και δεν περίμενα να δω σήμερα πολλούς από τους φίλους εδώ μέσα στην ταπεινή παραλία του Έδεμ καθώς οι προτιμήσεις σας ξέρω πιάνουν από Σούνιο και κάτω τουλάχιστον, να περιοριστώ στο Αιγαίο. Εκείνο που όμως είδα και μου άρεσε είναι σήμερα οι περισσότεροι που πήγαν για μπάνιο ήταν οικογένειες συμπολιτών μας από το Μπαγλαντές. Τούτο το αναφέρω γιατί οι περισσότεροι και πόσο μάλιστα αυτοί που ζούν απόμακρα από την πραγματικότητα πιστεύουν πως οι Μπαγλαντεσιανοί στην Ελλάδα είναι μόνο άντρες και αναλόγως κρίνουν τη συμμετοχή αυτών των ανθρώπων στην ζωή μας.

 

 

Έτσι, αποτελεί είδηση το γεγονός ότι μια οικογένεια Μπαγλαντεσιανών πηγαίνει όπως όλες οι οικογένειες ημεδαπών και αλλοδαπών στο Σαρωνικό και η μόνη διαφορά με τις άλλες είναι ότι οι γυναίκες κάνουν μπάνιο με τα ρούχα κι έτσι ξεχωρίζουν. Είδηση η οποία, λόγω της ιδιαίτερης δημοκρατικής διάθεσης του καλοκαιριού, τη βάζει στην πρώτη σελίδα της συμπόρευσης αυτών των ανθρώπων με την υπόλοιπη ελληνική κοινωνία, πράγμα που είναι και το μέγα ζητούμενο για να μπορέσουμε να ζήσουμε και να προκόψουμε σε αυτόν τον ταλαίπωρο τόπο χωρίς να κοιτάμε στραβά ο ένας τον άλλο και οι όποιες διαφορές μας στον πολιτισμό και την καθημερινότητα να λειτουργούν ως γέφυρες και όχι ως χάσματα.

ΑΘΗΝΑ, 16082014

 

ΠΑΝΗΓΥΡΑΚΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΣΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ

Στον πεζόδρομο της Θεμιστοκλέους μαζευτήκαμε χθες το βράδυ αρκετοί γείτονες και φίλοι των Εξαρχείων και κάναμε, μέρα που ήταν, το δικό μας πανηγυράκι...

Τη γιορτάσαμε χθες το βραδυ την Παναγία την Εξαρχειώτισα, στον πεζόδρομο της Θεμιστοκλέους. Δεν ήμασταν πολλοί αλλά όλοι πήγαμε με κάτι τις στα χέρια μας, άλλοι με φαγητά, άλλοι με ποτά - εγώ πήγα ένα καρπούζι κομμένο σε φέτες και μέσα σε ένα μεγάλο τάπερ. Η Έλλη και άλλοι είχαν φροντίσει και έβγαλαν πάγκους και καρέκλες, έστρωσαν ένα τραπέζι και έβαλαν τα χρειαζούμενα, πιάτα, ποτήρια, μαχαιροπήρουνα, κανάτες με νερό, μερίμνησαν ακόμη και τη μουσική κάλυψη. Η Σοφία και κάποιοι άλλοι είχαν αναλάβει να στήσουν και ψησταριά και έψησαν πέρα από τις μελιζάνες, τις πιπεριές, τα κρεμμύδια και τα μανιτάρια και λίγο κοτόπουλο κι έτσι τσίκνησε κάπως η κατάσταση και έμοιασε λιγάκι με κανονικό πανηγύρι και όχι ως συνάντηση φανατικών χορτοφάγων.

 

Λίγοι από τους γείτονες που γιορτάσαμε την Παναγία την Εξαρχειώτισα στον πεζόδρομο της Θεμιστοκλέους μπροστά στην ψησταριά με τα λαχανικά.

Οι περισσότεροι που βρεθήκαμε εκεί χθες το βράδυ διαπιστώσαμε πως είμαστε γείτονες και η συνάντηση έγινε η αφορμή να γνωριστούμε με ορισμένους καλύτερα και να ενισχύσουμε με την παρουσία μας τις καθημερινές συναντήσεις που γίνονται στον πεζόδρομο. Συναντήσεις που έχουν ως σκοπό την επαναδιεκδίκηση του χώρου μας ως γείτονες από τους διάφορους εμπόρους και χρήστες ουσιών που τους ακολουθούν μέχρι τις εισόδους των σπιτιών μας καθώς και τους κάθε λογής παραβατικούς που βρίσκουν τα Εξάρχεια ως χώρο ασύδοτης έκφρασης χωρίς φυσικά να τους ενδιαφέρουν οι συνέπειες αφού στην συντριπτική πλειοψηφία τους, είναι κάτοικοι άλλων μακρινών προαστίων. 

 

Το καρπούζι που πήγα στη γιορτή (εξαιρετικό και αγορασμένο από τον Μανούσο στην Εμμ. Μπενάκη) τιμήθηκε δεόντως και από μικρούς και από μεγάλους.

Όλοι φύγαμε ευχαριστημένοι από το μικρό, αυθόρμητο πανηγυράκι που στήσαμε και ευχηθήκαμε η πετυχημένη συνάντησή μας να γίνεται συχνότερα και πιο συστηματικά καθώς όπως φαίνεται είναι ο μόνος τρόπος διακδίκησης του αυτονόητου. Δηλαδή της γειτονιάς μας ως χώρο ελευθερίας και επικοινωνίας και όχι ασυδοσίας και αυθαιρεσίας. Ως παράδειγμα αναφέρω πως χθες ακόμη και τα μηχανάκια που δεν σέβονται κανένα πεζόδρομο, βλέποντας κόσμο στον πεζόδρομο έκαναν παράκαμψη σε άλλο δρόμο...

Ο Ράγια και ο Κωνσταντίνος έπαιξαν λίγο μπάλα χθες στον πεζόδρομο και όπως συζητήθηκε μπορεί κάποιος από αυτούς μετά από λίγα χρόνια να λάμψει στον «Αστέρα» των Εξαρχείων.

Χορτοφάγος εγώ; Όχι ακόμη, αλλά το εγχείρημα της Σοφίας με τα ψημένα λαχανικά ομολογώ πως είχε ενδιαφέρον και το αποτέλεσμα ήταν νοστιμότατο.

 

ΑΘΗΝΑ, 16082104