ΤΟ ΤΖΙΝΙ ΤΗΣ ΟΔΟΥ ΑΙΣΧΥΛΟΥ

Στους δρόμους της πόλης το μάτι είναι ελεύθερο να διαβάζει μέχρι το βάθος τις εικόνες που βρίσκει μπροστά του και αν έχει και προηγούμενες, τότε προχωρά και σε συγκρίσεις για όσα συνέβησαν από την προηγούμενη μέχρι τη σημερινή ματιά.

Το δύσκολο για το μάτι είναι να εισχωρήσει στα ενδότερα, ιδίως των παρατημένων σπιτιών και με όσα βλέπει στο εξωτερικό τους κάνει υποθέσεις και σκηνογραφεί αυτά που θα ήθελε να δει μέσα σε μια άδεια κάμαρα ή ένα σαλόνι με την προϋπόθεση βέβαια αυτά να είναι προσβάσιμα από τον δρόμο. Την ευκαιρία αυτή δίνουν καμιά φορά οι διαλυμένες εξώπορτες που χάσκουν προς το εσωτερικό κι από εκεί αφήνουν και λίγο φως να μπει και να φωτίσει όπως μπορεί τους κλειστούς χώρους και τα ξεχασμένα αντικείμενα που φιλοξενούν. Όπως στην οδό Αισχύλου πάλι, στου Ψυρρή, όπου χθες, καθώς πέρασα το φακό μου μέσα από τα κάγκελα της κλειστής πόρτας ενός καταστήματος που δεν ξέρω τι ήταν και μέσα στο μισοσκόταδο είδα τη ζωγραφιά μιας γυμνής γυναίκας να βγαίνει σαν τζίνι μέσα από ένα μπουκάλι και να ανεβαίνει σαν οπτασία προς την οροφή όπου οδηγεί και μια σκάλα και στο φως της ταράτσας. 

ΑΘΗΝΑ, 09022015